CD★★★☆☆
Een beetje meer gekte had gerust gemogen op ‘Ocean Child: Songs of Yoko Ono’
Benjamin Gibbard van Death Cab for Cutie, de initiatiefnemer van dit project, vond het dringend tijd om zijn liefde voor Yoko Ono om te zetten in daden, omwille van twee redenen.
Ten eerste uit aanbidding voor de kunstenares, haar werk en haar verwezenlijkingen. Ono was al een belangrijke artieste voor ze met John Lennon trouwde. Ze maakte deel uit van de internationale Fluxus kunststroming en werd gewaardeerd door Andy Warhol. Haar muziek is heel gevarieerd en gaat van jazzy pop via dansmuziek naar noiserock en experimenteler werk. Gibbard vindt haar melodieën weergaloos en verklaarde dat haar teksten ‘getuigen van verfijning en diepe introspectie’.
Zijn tweede reden was frustratie, omdat Ono nog altijd moet afrekenen met torenhoge vooroordelen. Haar muziek, haar manier van zingen en haar rol in de split van The Beatles blijven omstreden. Recent stonden de social media weer vol grapjes zoals “Yoko Ono dreigt er mee om haar muziek op Spotify te zetten als ze Joe Rogan niet schrappen”. Samen met een aantal gelijkgezinden probeert Gibbard nu een einde te maken aan dat afgezaagde liedje.
‘Toyboat’ van Sharon Van Etten opent spaarzaam en een beetje te wanhopig, met enkel piano en percussie. Daarmee is de toon voor ‘Ocean Child’ gezet, want hier wordt voornamelijk héél serieus gemusiceerd. Men probeert hard om te laten zien dat het toch echt wel goeie songs zijn en niet zomaar wat artistiek lawaai. Een beetje meer gekte had nochtans gerust gemogen, om ook de speelse experimenteerdrift van Ono te illustreren. David Byrne & Yo La Tengo creëren een dromerige sfeer. Hun ‘Who Has Seen the Wind’ is een prachtig wiegeliedje. Ook U.S. Girls en Stephin Merritt van The Magnetic Fields maken er iets moois van, maar klinken heel respectabel. Als Jay Som, Amber Coffman of Japanese Breakfast hun fijngevoeligheid breed uitspreiden, wordt het zelfs wat saai. Sudan Archives en We Are KING voegen dan weer een lichte r&b-toets toe aan hun bijdrages, wat in deze context heel verfrissend wordt.
The Flaming Lips zijn uiteraard altijd weird, maar hier houden ze ‘t verrassend ingetogen. Net zoals de excellente Thao Nguyen; de licht chaotische triphop van haar ‘Yellow Girl’ dreigt om te ontsporen, maar doet dat nooit. Death Cab for Cutie maakt zelf lichtvoetige indiepop van ‘Waiting for the Sunrise’. ‘No, No, No’ van Deerhoof is de leukste cover. Hij beukt lekker weg en is een beetje gek. Spijtig genoeg waagt verder niemand zich aan een benadering van de extreme vocals die toch Ono’s handelsmerk zijn. Als Sharon Van Etten zich op het uitzinnige ‘Don’t Worry Kyoko, Mommy’s Only Looking for her Hand in the Snow’ had geworpen, dan had deze plaat waarschijnlijk een extra ster gekregen.
