Een bloedmooie samenwerking, popbehang en de klaagzang van Lewis Capaldi: de platen die deze week uw aandacht (niet) verdienen

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie vijf platen die dringend te degusteren dan wel te negeren zijn.

Fred Again.. & Brian Eno - ‘Secret Life’ ★★★★☆

Meer dan een paar platen van het lopende decennium komen uit de afdeling ‘1 + 1 = 5': samenwerkingen waarbij de som de delen meerdere malen overtreft. Een top drie van de laatste drie jaar:

1) Het fenomenale ‘Promises’ (2021) van Floating Points ft. Pharoah Sanders en The London Symphony Orchestra, in Humo destijds getipt als ‘een paardenmolen van klanken, aangedreven door een briljante geluidsarchitect’.

2) ‘Cheat Codes’ (2022), door Danger Mouse en Black Thought.

3) ‘Notes With Attachments’ (2021) van Pino Palladino en Blake Mills.

Stoot heden onmiddellijk door tot minstens de tweede plaats: het verstilde ‘Secret Life’, waarop niemand minder dan Brian Eno (75) en Fred Again.. (29) de knuisten in elkaar slaan. De onbetwiste godfather van de ambient (en zoveel meer) en de kroonprins van de hedendaagse house. Oud en jong. Ingetogen en warmbloedig. Minder en meer. Stilte en echo.

Het strak geproducete harnas waarin al die tegenstellingen gedwongen worden, komt dan ook nog eens van niemand minder dan de eigenlijk altijd geweldige Four Tet. Echte naam: Kieran Hebden (45). Raarste pseudoniem: (geen grap). Maakte al lang geleden naam als zichzelf, maar is ook vaak indrukwekkend in de discipline ‘anderen boven zichzelf laten uitstijgen’.

Eno heet voluit Brian Peter George St. John le Baptiste de la Salle Eno. Fred werd geboren als Frederick John Philip Gibson. De twee kennen elkaar al lang. Eno is een buurman van vrienden van de ouders van Fred. Op zijn 16de mocht die laatste thee zetten op de a-cappella-koorrepetities van Brian, en sindsdien probeerde hij de grootmeester te imponeren met eigen composities.

Dat ze ooit samen een plaat zouden opnemen, was dus misschien te verwachten. Dat het zo’n onwaarschijnlijk práchtig resultaat zou opleveren, wist geen paardenkop.

De aardedonkere, met geen vier Japanse keukenmessen te snijden sfeer. De combinatie van fluisterstemmen, slierten ijle pianomuziek en af en toe een akoestische gitaar. Op de allerbeste momenten (‘I Saw You’, ‘Secret’, de geweldige bibberatie in ‘Cmon’) doet dit denken aan het nog steeds onvolprezen ‘Psychic’ van Darkside (ook één van de ‘1 + 1 = 5'-garde), maar net zo goed aan het eerdere werk van Eno én dat van Fred. Klinkt logisch, maar is wel straf.

‘Trying’ is hier van het allermooiste: wie er met open oren naar luistert en halverwege géén tranen in zijn ooghoeken voelt opborrelen, mag zich stilaan vragen beginnen te stellen. ‘Enough’ klinkt alsof het enkel écht tot zijn volle recht komt in een kathedraal.

Sterke plaat, ‘Secret Life’. Zen in pakjes, in elf bloedmooie afbetalingen. Vier sterren. Als mijn kippenvel straks gaat liggen, maak ik er 4,5 van. (fvd)

Graham Nash - ‘Now’ ★★★½☆

Graham Nash (81) heeft sprankelende muziekgeschiedenis geschreven met Crosby, Stills en soms Young en was op het juiste moment het vriendje van Joni Mitchell. Zijn klassieker ‘Teach Your Children’ (1969) vat die periode mooi samen. Hij vraagt nu uw aandacht voor een nieuwe plaat, ‘Now’. Hij heeft ze in een kleine studio in Brooklyn handmatig vervaardigd met de hulp van enkele muzikale vrienden, en zo klinkt ze ook. Het is een fijn hebbeding waarop te horen is wat jongens van 81 doen als je ze even alleen laat. Maar ‘Now’ is ook een bescheiden meesterwerk. Een zorgvuldig vervaardigd artefact waarop dit stille rockicoon songs vlecht met de vakkundigheid van een mandenmaker. Hier en daar ontbreekt ietwat passie en Nash’ stem is, wanneer hij solo zingt, niet altijd even overweldigend. Maar vaak is het ook ontroerend. En dus slaagt heer Nash in de Humo-test met een flinke voldoening die neigt naar een onderscheiding.

De beste songs zijn ‘Buddy’s Back’, ‘Stars & Stripes’, ‘Stand Up’, ‘It Feels Like Home’, ‘Right Now’ en niet te vergeten het ragfijne ‘In a Dream’.

Nog goed nieuws: op 28 september zijn Graham Nash en zijn bijzondere songs te gast in de bijzondere zaal De Roma te A. (md)

Arlo Parks - ‘My Soft Machine’ ★★★☆☆

Ze liet zich niet van de wijs brengen door de BRIT-award, Mercury Prize en Grammy-nominaties die haar debuut in de wacht sleepte: Arlo Parks zocht de inspiratie voor de opvolger gewoon in haar dagelijks leven, en hoe haar hart, hoofd en lichaam (de soft machine uit de titel) dat ervaren.

Net als op ‘Collapsed in Sunbeams’ heeft Parks maar een paar regels nodig om genuanceerde personages en settings te schetsen (‘Blades’). In haar teksten scrolt ze onbevangen door uiteenlopende moods, van ‘I Radiate like a Star’ (‘Impurities’) naar schuldig (‘Bruiseless’) of apathisch (‘I’m Sorry’), maar de muziek voert ons niet altijd mee door al die highs en lows.

Singles ‘Blades’ en ‘Weightless’ vallen op omdat ze voorbijglijden onder het flauwe schijnsel van discoballen. Parks zang versmelt wel héél mooi met die van Phoebe Bridgers in ‘Pegasus’ en niemand doet die parlando-raps beter dan zij. Maar elders verdampen haar liedjes net iets te vaak tot aangenaam alt-popbehang, en vragen we ons onwillekeurig af hoeveel spannender ‘My Soft Machine’ had geklonken met grotere rollen voor de wonky keyboards en lo-fi-breakbeats in de mix. (hs)

Lewis Capaldi - ‘Broken By Desire To Be Heavenly Sent’ ★★½☆☆

‘Ik ben ze al beu als koude pap, niets meer dan een vlammend stuk stront’: zo zette Lewis Capaldi zijn nieuwe plaat in de markt. Altijd lachen geblazen met de Schot, maar vanachter het clownsmasker tuurt een gekwelde zanger je in de ogen: ‘Broken by Desire to Be Heavenly Sent’ werd in onderhandeling met het zwarte beest in Capaldi’s hoofd anderhalf jaar uitgesteld en raakte gevuld met in hartzeer gemarineerde ballades. ‘I’m fucking useless. And full of excuses.’

Muzikaal brengt hij niets wat we nog niet op zijn debuut hoorden, en waarom zou hij ook? Het was de best verkochte plaat in de UK - toch zowat de muzikale Premier League - in 2019 én in 2020. Dus opnieuw een uitgesponnen, soms té overweldigend treurige klaagzang, maar niemand kan ontkennen dat Capaldi geregeld het niveau van mentor Ed Sheeran evenaart (oorwurmen componeren) en zelfs overstijgt (zangtalent). ‘Vlammend’ hoor je ons niet zeggen, ‘stuk stront’ nog veel minder. (mam)

Sparks - ‘The Girl Is Crying in Her Latte’ ★★★☆☆

Alleen al vanwege het onverwoestbare ‘This Town Ain’t Big Enough for Both of Us’ heeft Sparks het eeuwige leven. De excentrieke broertjes Ron en Russell Mael staan bekend om hun gimmicks en hun grillige, eigenzinnige songs met vaak gewild idiote titels. Ik hou van hen. En ik niet alleen: voor de videoclip bij de titeltrack van hun nieuwe plaat konden ze Cate Blanchett strikken, die notoir zuinig op zichzelf is.

Op ‘The Girl Is Crying in Her Latte’ - de plaat - speelt het duo al zijn troeven uit, behalve de belangrijkste: goeie songs. Neurotische riffs: check (‘We Go Dancing’). Retro: check (‘Veronica Lake’). Postmoderne sociologische observaties: check (de titeltrack, alweer). De soundtrack van een nog te maken weirdofilm: check (‘Take Me for a Ride’). Maar alles klinkt net iets te monotoon en niet inventief genoeg. ‘Gee, That Was Fun’ heet de afsluiter. Fun zijn Sparks zeker, tenzij de muziek je prioriteit is.

Niettemin: absoluut gaan kijken, op 20 juni in het Koninklijk Circus. (ss)

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: