cd's van de week
Een hippe flamencoster, de uitvinders van de shoegaze en Frank Ocean van den Aldi: dit zijn de albums van de week
‘Alleen al hoe Rosalía ‘la pámpara’ rapt’: Op ‘Motomami’ verlangt ze naar grote stadions
★★★★☆
Flamencoster Rosalía (29) kan de alegrías makkelijk onderscheiden van de bulerías. Op haar debuut ‘Los Ángeles’ (2017) stond de gitaar van Raül Refree centraal, op opvolger ‘El mal querer’ (2018) zat veel elektronica tussen de handclaps – excuseer: de palmas. Rosalía vangt ook veel wind: in Andalusië vroeg men zich af of een jonge vrouw uit Catalonië wel flamenco kon zingen. Een activiste met zigeunerroots vond haar flamenco niet naar bloed maar naar nepwimpers smaken. Rosalía antwoordde beleefd: ‘Ik vraag me nooit af of een lied juist of fout is. Ik denk liever: is het opwindend of niet?’
‘Bulerías’ is de enige echte flamencosong op ‘Motomami’: er wordt in gestampvoet, stemmen vallen in, even klapt het hele dorp mee. Om de rest van de plaat te vatten spoelen we eerst terug naar het zes maanden oude tussendoortje ‘Linda’. Samen met queer seksbom Tokischa voelde Rosalía zich toen ‘deliciosa como una cookie’. De tekst kwam niet van Marieke Lucas Rijneveld. De dames kusten maar waren geen koppel. Hun vingernagels waren lang. Hun vaginale koorts verspreidde zich van de Dominicaanse Republiek, het land van Tokischa’s bachata, tot Rosalía’s Barcelona.
Díé vibe hangt ook over opener ‘Saoko’, kort à la Ramones. Het gesamplede ‘Saoco Papi Saoco’ is van reggaetonveteranen Wisin en Daddy Yankee. ‘Saoko!’ is wat je roept als een dansbom straf is. Alleen al hoe Rosalía dat woordje la pámpara rapt: het betekent ‘de baas zijn’. Extra punten voor het jazzy pianostukje.
Ook ‘Chicken Teriyaki’ (gegrilde kip op Japanse wijze) is een dansje om mee viraal te gaan. ‘Bizcochito’ (‘koekje’) is iets voor de botsautootjes. In ‘La Combi Versace’ zit de typische dembowbeat voor danskonijnen onder een synth. Aan het eind van ‘Cuuuuuuuuuute’ (tien u’s) komen de beats uit een machinegeweer. De oorwurm ‘La fama’ met The Weeknd kent u al.
Er is ook een tweede wandelend buffet, zonder snelle Caraïbische ritmes. ‘Candy’ komt met hoge zuchtstem. ‘Hentai’ (in het echt mangaporno) werkt vooral op het sentiment. ‘G3 N15’ is een eenzame, versynthe stem, ‘Delirio de grandeza’ een oude hit van Justo Betancourt met Cubaans ritme. Het almaar autotuneriger wordende ‘Como un G’ (wederom Spaans voor like a boss) doet denken aan de piano in ‘Avril 14th’ van Aphex Twin.
In ‘Abcdefg’ is de a van alfa, de b van bandido en de i die van inteligencia artificial. In afsluiter ‘Sakura’ (vergankelijke bloesems van Japanse kersenbomen) staat Rosalía in een stadion. Ze zingt een soort ‘Que sera, sera’. Ze lijkt er trots op dat ze niet weet waar ze naartoe gaat. Of ze verlangt na corona naar volle stadions om in te pakken, dat kan ook. (gvn)
Tien lawaaierige levensliederen, dat is ‘Broers’ van De Mens
★★★★☆
‘Tijd is een raket’: het is een energiek lied op de nieuwe plaat van De Mens en het klopt. Ik zie me nog staan in de Beursschouwburg, bij de lancering van hun eerste plaat in 1992, waarna wij ons lieten vollopen met lauwe champagne. Het jubeljaar 2022 is gevuld met eredoctoraten, een paar nieuwe heupen en een volle Lotto Arena op 26 maart, maar dus ook met een nieuwe plaat. Die bestaat, zoals het moet, uit een A- en B-kant.
Tien lawaaierige levensliederen, dikwijls genadeloos rammend maar soms ook subtiel: veel is hier te danken aan David Poltrock, wiens toetsenwerk de rouwdouwende broers van het eerste uur (Vander linden, De Coster, Jans) zeer van pas komt. Nog zijn er mensen die denken dat Poltrock een nieuwe aanwinst is, maar hij speelt al tien jaar bij de groep. Tijd is een raket. Vruchteloos is elk verzet.
Geopend wordt met een duo van dynamiet: ‘Waar is de liefde?’, de radiohit en ‘Jaja’, dat eindigt in een redelijk waanzinnige jam. Ze effenen het pad voor enige contemplatie in ‘Bedanken’, waar we voor het eerst de engelenstemmen van die van Portland horen. De prominente bas duwt het lied naar een hoogte die bergbeklimmers ijl durven te noemen. ‘Mooie verliezers’ doet alsof de jaren 80 niet voorbij zijn, met een tekst vol hoop: ‘Niet verslappen, verder bouwen, van de juiste mensen houden’. En dan zijn we niet eens halverwege en moeten de krakers als ‘Oostende’ en ‘Koningin’ en het ontroerende ‘Broer’ nog komen.
Jaja. (mc)
De nieuwe van Loop: ‘Sonancy’ betekent ‘lawaai maken’, en dat dekt de lading perfect
★★★★☆
Loop, geboren in 1986 en zowat de ontbrekende schakel tussen The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine, stond mee aan de wieg van de shoegaze. Dromerige gitaarklanktapijten weefden deze Britten niet: hun trancerock was monotoon, retestrak en pisnijdig. Deze vierde plaat, hun eerste in 32 jaar, ligt grotendeels in dezelfde lijn, al blijft van de originele bezetting alleen frontman Robert Hampson over. ‘Sonancy’ betekent zoveel als ‘lawaai maken’, wat perfect de lading dekt. De toptracks zijn de splinterbommetjes ‘Halo’ en ‘Fermion’. Door de mechanische beats klinkt het vaak alsof robots Dinosaur Jr. proberen te kopiëren, hoewel ook het primaire geweld van The Stooges blijft doorschemeren. Loop haalt z’n loops alweer uit de loop van een geweer. (sm)
Op ‘Who Cares’ is Rex Orange County de zielsverwant van elke dagdromer
★★★☆☆
De Brit Alexander O’Connor was zijn tijd vooruit toen hij in 2015 zijn debuut als Rex Orange County online zwierde: een collectie lieflijke liedjes over zelftwijfel, opgenomen in de slaapkamer met een keyboard, een gitaartje en drumpartijen op kousenvoeten. Spotify vereeuwigde die sound in 2018 met de playlist ‘Bedroom Pop’, ook TikTok bleek van Rex Orange County en aanverwanten te houden. Vier platen, miljarden streams en een song met Randy Newman later presenteert Rex zichzelf nog altijd als de ultieme boy next door. Voor ‘Who Cares?’ dook hij in de slaapkamer van een ander: Benny Sings, de Amsterdammer met wie hij de wereldhit ‘Loving Is Easy’ schreef. Samen laten ze kamerorkesten en speelgoedsynthesizers heersen: de slordige gitaren en jazzy composities uit de oude hits (check ‘Sunflower’) liggen definitief in het verleden. Rex zingt met prut in de ogen over prille liefde en het belang van optimisme. Naïef, voorspelbaar, troostend. Zelfs shockrapper Tyler, the Creator klinkt als een vrolijke kwast tijdens zijn feature op ‘Open a Window’. Cynici omschrijven Rex Orange County als Frank Ocean van den Aldi, reclamebedrijven horen elf geschikte jingles ter promotie van kattenvoer, dagdromers herkennen een zielsverwant. Zij hebben gelijk. (jmi)
‘For the sake of Bethel Woods’ van Midlake is een langoureuze, alle zintuigen beroerende, intense plaat
★★★½☆
Bethel Woods ligt in de Catskill Mountains in Upstate New York. Het is de ground zero van peace & love. In de nooit eindigende liefdeszomer van 1969 werd daar, op de malse weiden van boer Max Yasgur, het eerste Woodstock Festival georganiseerd. Onder de aanwezigen: de vader van Jesse Chandler, toetsenist van Midlake. De man figureert toevallig ook in de legendarische film over het festival. Hij stierf in 2018 maar wordt vereeuwigd op de hoes van nieuw mooi werk van een band die twintig jaar nodig had om vijf platen te maken: een treffend voorbeeld van muzikaal uitstelgedrag. Lang verhaal kort: dit is, negen jaar na hun vorige, een langoureuze, alle zintuigen beroerende, intense plaat, waarvan men, als was ze een ui, na elke volgende beluistering weer een nieuwe laag ontdekt. Tot tranen toe. (mc)
