Een kluizenaar, een ornitholoog en een wit konijn: dit zijn onze albums van de week

070 Shake: ‘You Can’t Kill Me’ ★★★½☆

In het New Jersey van ‘The Sopranos’ wonen amper professionele muzikanten, op Aaron Arkaway (het narcoleptische ex-lief van Janice Soprano) en voormalig platenbaas Hesh Rabkin na.

Iemand als Danielle Balbuena zagen we daar niet rondlopen. Ze bracht haar kindertijd nochtans door in North Bergen, op een salamiworp van Satriale’s. Tony country! En ook op slechts twintig minuten rijden van Manhattan, al is ze daar in haar eerste vijftien lentes maar één keer geraakt. Balbuena: ‘Gelukkig! Als New York te vroeg in mijn leven was gekomen, was ik nu een andere muzikante.’ Intussen woont ze in Los Angeles, maar de 070 in haar artiestennaam blijft een eerbetoon aan haar oude New Jersey-postcode.

In haar teksten schetst 070 Shake herkenbare, maar altijd ongemakkelijke verhaaltjes. Voor haar geluid combineert ze hiphop, r&b, Star Trek-soundtracks, een echokamer of drie, veel ongemakkelijke stiltes en ijskoude soul.

Haar tweede plaat heet ‘You Can’t Kill Me’ omdat de artieste bewust afwezig blijft op sociale media, ‘waardoor ik het gevoel heb dat niets me ooit kan raken.’ Een recente trend onder jonge muzikanten. Van Halsey tot FKA Twigs, van Trevor Daniel tot de oudere Florence Welch: velen trekken zich bewust terug van TikTok en co. Ze zijn de tactiekjes van hun platenfirma’s beu, die singles bewust opsparen tot ze een virale hit hebben gehad.

Balbuena’s eerste hitje, ‘Trust Nobody’, trok in 2016, toen ze zélf nog een nobody was, de aandacht van G.O.O.D. Music, het label van Kanye West. Kort daarna deed ze mee op Wests ‘Ye’. Wie nu zijn hooikoorts voelt opspelen: buiten een creatief gebruik van autotune lijkt haar muziek in weinig op die van West.

Haar eerste eigen ep, ‘Glitter’, was er één van vallen en opstaan. Maar op debuut ‘Modus Vivendi’ (2020) staan veel moderne evergreens die u niet snel genoeg kunt ontdekken. Doe op Spotify eerst uw voordeel met ‘Under the Moon’ en het melodramatische ‘Guilty Conscience’.

De gevoelstemperatuur van nieuwe plaat ‘You Can’t Kill Me’ ligt een paar graden lager. ‘Modus Vivendi’ was nog barok en gezellig druk, het nieuwe openingstrio ‘Web’, ‘Invited’ en ‘History’ klinkt net heel kaal. Balbuena steekt haar dikke teen behoedzaam in het water, waarna single ‘Skin and Bones’ des te meer opvalt: een spaceballad over breekbare eigenwaarde. ‘Wine and Spirits’ combineert een Slash-gitaar met een Frank Ocean-verhaallijn: anorectische triphop. Of zoals ze in Amerika zeggen: post-r&b. De muziek is mooier dan de labels.

Zelfverklaarde kluizenaar Balbuena nam ‘You Can’t Kill Me’ op met superproducer Mike Dean, bekend van The Weeknd, Drake, Lana Del Rey, Kid Cudi en andere Travis Scotts – maar klinkt verder toch te allen tijde als 070 Shake. Goed! (fvd)

Sinead O’Brien: ‘Time Bend And Break The Bower’ ★★★☆☆

Sinead O’Brien lijkt op het witte konijn uit ‘Alice in Wonderland’ dat altijd denkt te laat te zullen komen. Haar hoop samengevat: als de wereld eindigt en het laatste lied is gezongen, zal de eerste echte hymne de Nieuwe Wereld inluiden. Het is moeilijk om niet aan de spraakzang van Florence Shaw van Dry Cleaning te denken. Drum en gitaar moeten zich tussen heel veel woorden wrikken: in de muziek zit nergens ruimte. En op de dansvloer wordt O’Brien gewoon Anne Clark (‘Like Culture’) of Donna Summer (‘Spare For My Size, Me’). Maar ‘Salt’, ‘Holy Country’ en ‘There Are Good Times Coming’ zijn wél toptunes. Tijdens de ritmesprongen van ‘Multitudes’ twijfelen we het meest: deze ravenzwartharige Ierse heks afwimpelen of haar de helft van onze kom linzen geven. (gvn)

Shearwater: ‘The Great Awakening’ ★★★☆☆

Een shearwater is een pijlstormvogel, zo leert mijn grote ornithologische woordenboek. Op de zevende plaat van de gelijknamige groep is de storm wat gaan liggen: ingetogenheid regeert. Shearwater is het kind van Jonathan Meiburg, gediplomeerd ornitholoog, uit Austin. Hadden ze gezegd dat ze van de Schotse Hooglanden kwamen, ik had het ook geloofd. Dit is muziek die uitkijkt over desolate landschappen terwijl op de achtergrond een zanger ijlt en croont, plechtstatig en ernstig. ‘Ik voelde me hopeloos,’ zegt Meiburg, ‘maar ik wilde geen hopeloze plaat maken.’ Echt vrolijk worden wij toch niet van ‘The Great Awakening’. De spookachtige arrangementen, de omfloerste drums en het simpele maar efficiënte gepiel op de piano roepen de sfeer op van Bowies Berlijnse platen: elk moment verwacht je dat de bom zal vallen. Gelukkig doet ze dat niet. (mc)

Kelly Lee Owens: ‘LP.8' ★★★★☆

Niet geschikt om op te dansen: het had op de verpakking van de nieuwe Kelly Lee Owens kunnen staan. De Welshe producer laveerde de afgelopen jaren tussen abstracte elektronica en behapbare ambientpop, maar dat laatste is op ‘LP.8’ amper te vinden. Alleen ‘One’, waarop Owens haar wat hezige stem over nazinderende bassen laat zweven, lijkt nog op een liedje.

Niks aan deze plaat is hapklaar, maar bijna alles is gericht op diepe ontspanning. Owens’ bassen brengen je darmen in trance, haar repetitieve vocalen doen je slapen tintelen. ‘Anadlu’ is de langste track en ook de mooiste, eentje om voor in kleermakerszit te gaan met een goeie koptelefoon om de oren.

Kelly Lee Owens’ meditaties zijn niet van deze wereld, noch van deze tijd. Ze dwingen je om plaats te maken, in je agenda, je hoofd én je eindejaarslijstje. (jvl)

Drive-By Truckers: ‘Welcome 2 Club XIII’ ★★★☆☆

Het goede nieuws is dat de titel beter is dan hun vorige, het naar corona verwijzende ‘The New OK’. Het slechte nieuws is dat ‘Welcome 2 Club XIII’ óók van de hond zijn kloten is. Club XIII is de keet waar Drive-By Truckers in hun beginjaren – op woensdagavond werkten ze er de metalfans op de zenuwen – hun sound scherpstelden. En zie: op hun veertiende langspeler doen Patterson Hood en co. nog altijd aan naar kipnuggets geurende southern rock. Soms heerst de gitaar (‘Every Single Storied Flameout’), soms de melancholie (‘Forged in Hell and Heaven Sent’). ‘The Driver’ is een epische opener, de titeltrack is superieure honky tonk (‘We’ll snuff weed and gasoline / Welcome to Club XIII’), ‘Billy Ringo in the Dark’ is bij nadere inspectie géén verhaal over apenpokken. Het beste nieuws? Drive-By Truckers heeft voor de veertiende keer op rij een vintage Drive-By Truckers-plaat bij elkaar gezweet. (vvp)

Fence: ‘Hazy Mist of Rock’ ★★★★☆

De zin die bijna dertig jaar Fence het best samenvat, weerklinkt aan het begin van ‘Easy on the Wheel’, de vierde track op ‘Hazy Mist of Rock’: ‘I used to have a Cadillac / But I will never get it back / We used to cruise it on the highway / Listening to Pavement / ’Cause that was all we had to do’. Alles wat Fence anno 2022 moet doen om onmiskenbaar Fence te zijn, is a capella en in perfecte harmonie met de deur in huis vallen (in ‘The Music’), als Crosby, Stills & Nash met een slacker-vocabulaire. Wat volgt, is hun meest rocky plaat ooit, met de perfecte popsong (‘Julia’) in het midden, en het mooiste liedje (‘King to the Blind’) op het eind. Wie vindt dat dat meer moet zijn, mag op een ander gaan zagen. (jub)