Eenzaam duurt het langst

Ach, wat was ik bang dat ik dit stukje ooit zou moeten schrijven.

Natuurlijk wist ik al jaren dat de wonderlijke, maar sterk gehavende stem van countryrockzanger en liedjesmaker John Prine ooit zou stilvallen. En even natuurlijk besefte ik al een tijdje dat de meester-verteller op een dag een punt zou moeten zetten achter zijn laatste verhaal. Dat dan ook nog eens ‘When I Get to Heaven’ heet. Op die slotsong (ze staat op zijn laatste en succesvolste plaat ‘The Tree of Forgiveness’, uit 2018) zingt hij dat hij, zodra hij in de hemel is aangekomen, meteen een cocktail gaat bestellen, met daarbij een sigaret die ‘nine miles long’ is. Hij zal Gods hand ook schudden en Hem bedanken voor ‘more blessings than one man can stand’. Hij hoopt dan eveneens zijn ouders terug te zien, alsook zijn broer Doug.

Zelf leerde ik John Prine kennen via de goedkope sampler-lp ‘The New Age of Atlantic’ (1972), waarop zijn weergaloze post-Vietnamsong ‘Sam Stone’ staat te blinken. Voor hetzelfde kleingeld leerde ik ook Loudon Wainwright, Dr. John en The J. Geils Band kennen, die ook nog op dat goedkope stuk vinyl huisden, dat ik trouwens nog steeds koester.

Maar ‘Sam Stone’ deed het dus. Eén keer luisteren naar de eenakter die Prine daar schrijft, speelt en zingt, volstond voor mij en vele anderen om door te hebben dat we hier te maken hadden met iemand die van bij zijn debuut in de allerhoogste divisie van het songschrijven speelde. Hoe hij de ontreddering beschrijft van de kinderen van de oorlogsheld, van wie vastgesteld wordt dat ‘There’s a hole in daddy’s arm where all the money goes’, om te eindigen met de intrieste, maar wondermooiste zin ‘Sweet songs never last too long on broken radios’.

Ik had na die introductie beslist meer Prine nodig en vond die snel bij mijn medestudent, kotgenoot en latere vriend Willem. Die was al in het trotse bezit van de langspeelplaat ‘John Prine’ (1971), misschien wel het beste debuut ooit. De tracklijst is in elk geval verbazend genoeg ook meteen een best of van John Prine. Ontdek (of herontdek) ‘Angel from Montgomery’, ‘Hello in There’, ‘Illegal Smile’, ‘Donald and Lydia’ en het hierboven reeds genoemde en geprezen ‘Sam Stone’.

Niet dat de 23 studioplaten en de flinke handvol live-lp’s die nog zouden volgen, irrelevant zouden zijn, wel integendeel. John Prine is tot enkele weken geleden altijd maar bezig geweest met een betere John Prine te worden. Zo jammer dus dat zijn geplande concerten in het Rivierenhof (vorige zomer) en in de Roma (februari 2020) niet konden doorgaan, en nu zeker ook niet meer uitgesteld zullen worden.

Als u van warme muziek houdt en een mondje Engels machtig bent, luister dan eens naar zijn ‘Lake Marie’. Dylan zei ooit dat hij die song zelf had willen schrijven, en dat we hier spreken over puur Proustiaans existentialisme. Hoor ook wat Bonnie Raitt, ontdekker Kris Kristofferson, My Morning Jacket of Lambchop met zijn nummers hebben gedaan. En stel vast dat al Prines songs over één ding gaan, namelijk het menselijk tekort. En dus over: eenzaam duurt het langst.