‘Elephant’ van The White Stripes is een geweldige rockplaat

Lang zullen ze leven! Nu ja, The White Stripes zijn al sinds 2011 niet meer onder ons, hun songs hebben wel het eeuwige leven. Dit vond onze man twintig jaar geleden van ‘Elephant’, de plaat die u in geen geval zomaar mag herleiden tot die-met-Seven-Nation-Army-erop.

Sinds het verschijnen van ‘White Blood Cells’, twee jaar geleden, is er in de kleerkast én in de studio van The White Stripes niet veel veranderd: aan ‘Elephant’ valt te zien noch te horen dat Jack en Meg White intussen wereldberoemd zijn.

De plaat is opgenomen in Londen in plaats van in hometown Detroit, dat wel, en met apparatuur waarvan geen schroefje na 1963 is gemaakt - elke groep heeft recht op één afwijking, vooral als het gaat om een groep met gevoel voor humor.

'Elephant' begint en eindigt met een knipoog: er wordt niet afgetrapt met een bas - heiligschennis! - maar met een gitaar die door een octaafpedaal wordt gejaagd, en in de slotsong 'It's True That We Love One Another' (een samenwerking met de Britse smeerpoes Holly Golightly) verraadt een met een cockneyaccent uitgesproken 'Jolly good, cup of tea?' de opnamelocatie. Daartussenin zit een plaat die zich iets minder vlug blootgeeft dan 'White Blood Cells' of 'De Stijl', maar niettemin nu al kan worden bijgezet in het rijtje met de beste rock-'n-roll-platen van de afgelopen tien jaar.

'Back Math' en 'Hypnotize' zijn pure garagerock zoals die doorgaans alleen door verwachtings- en uitzichtloze puistenkoppen wordt gemaakt, 'Ball & Biscuit' klinkt als Led Zeppelin die besloten hebben Robert Johnson nog een allerlaatste keer te plunderen, 'The Hardest Button to Button' had op iets vroegs van AC/DC kunnen staan, en als Meg White in 'Cold, Cold Night' de leadzang voor haar rekening neemt, worden wij week vanbinnen. En dat 'I Just Don't Know What to Do with Myself' ooit in de genadeloze handen van struikrovers als The White Stripes zou vallen, dat hadden componisten Bacharach en David zelfs in hun ergste nachtmerries niet durven vrezen.

Voor het eerst sinds lang zijn de Nina De Man, Jan Leyers, Jean Blaute en Bart Brusseleers in ons het unaniem eens: let there be White Stripes!