Elijah Hewson (23), zoon van Bono en zanger van Inhaler
Elijah Hewson: ‘Ik weet dat ik mijn vader om raad kan vragen, maar ik wil het zélf uitzoeken’
Zelden zoveel gedoe vooraf gehad als bij dit interview met Elijah Hewson, de frontman van de Ierse band Inhaler – naar aanleiding van hun tweede plaat, ‘Cuts & Bruises’. En waarom? Omdat zijn vader de zanger van U2 is, natuurlijk. Benieuwd hoe dat is afgelopen!
Wie Inhaler wil interviewen, wordt gevraagd zich aan drie regels te houden. De eerste: ‘Absoluut geen vragen over Bono.’ Dat is absurd. Als een artiest de voetsporen van één van zijn ouders drukt, is dat minstens één vraag waard. Paul David Hewson heeft Elijah vast een vracht goede raad gegeven. Ongetwijfeld heeft ook The Edge zich over de jonge gitarist ontfermd. Wellicht zijn er connecties aangesproken. Eli heeft zijn hele jonge leven via vaderlief andere rocksterren ontmoet. En ten slotte is Inhaler muzikaal niet mijlenver verwijderd van de jonge U2. Geen vragen over Bono of U2? Please.
Regel twee: ‘De jongens van Inhaler doen al hun interviews samen, met z’n vieren.’ Op basis van eerdere interviews wil dat zeggen: de drummer en de zanger spreken terwijl de anderen er voor spek en bonen bij zitten.
Regel drie: ‘15 minuten interview.’ 15 minuten, voor debutantjes?! Ik heb ooit drie uur gesproken met David Bowie.
Ik haak af.
Ik neem me voor om Inhaler twintig quotes voor te leggen waarvan ik verzwijg dat ze allemaal uit Bono’s mond komen. Of hun alleen vragen over Simple Minds en Jim Kerr te stellen. Of aan alle groepsleden vragen te stellen over hun ouders en hun jeugd, behálve aan Eli.
Na enig onderhandelen en drie uitgestelde afspraken praat ik last minute en à l’improviste alleen met Eli, vanuit mijn inderhaast naast de E34 geparkeerde auto. Een dik half uur later ben ik onder de indruk: niet alleen is de muziek van Inhaler uitstekend en zijn hun concerten intens en feestelijk, Eli blijkt behalve een charismatische frontman ook een joviale gast met gevoel voor humor. Niet alle rocksterren slagen erin toffe kinderen groot te brengen – gefeliciteerd, Bono.
In zijn autobiografie ‘Surrender’, die vorig jaar verscheen, schrijft Bono over Eli: ‘Hij beseft dat het gezicht van zijn vader een voor- én een nadeel is. Hij heeft erover nagedacht, wel 6 minuten lang. Soms vraagt hij mijn advies. Ik zeg hem dat ik het gemak bewonder waarmee hij zich tijdens concerten uit, hetzelfde gemak waarmee hij ook de rest van zijn leven leidt, en dat het publiek zich aangetrokken voelt tot performers die goed in hun vel zitten.’
Op de Wikipedia-pagina van Inhaler wordt Bono zelfs niet vermeld. Opletten voor de olifant in de kamer, dus.
ELI HEWSON «Hiya, hoe gaat het?»
HUMO Heel goed. Ik heb net naar de laatste van Simple Minds geluisterd: goeie plaat. Ik ken Jim Kerr een beetje. Geweldige zanger. Uitstekende vader. Goed bevriend met de zanger van een Ierse rockgroep waarvan de naam me nu ontschiet.
HEWSON (lacht) «Oké, dit wordt leuk. Sorry hoor, maar als ons management geen eisen zou stellen, zouden we alleen vragen over mijn vader krijgen. En in Inhaler zitten nog drie andere talenten die níét Hewson heten.»
HUMO Je leert een instrument bespelen, je zingt wat, je voegt je bij een groepje, je sticht een nieuw groepje, je dolt wat en doolt wat… En dan komt het moment dat je plots beseft: hé, ik ben iets op het spoor. Wanneer heb jij dat gehad?
HEWSON «Toen ik de andere Inhalers ontmoette. Hetzelfde geldt voor dat groepje waar mijn vader in zingt: het volstaat niet dat de mensen met wie je muziek maakt hun instrument beheersen, nee, ze moeten je het gevoel geven dat je helemaal op dezelfde golflengte zit. Een groep is als een huwelijk, in ons geval met vier partners. Dat is een cliché – veel ervaren artiesten hebben het me al verteld – maar het is ook een absolute waarheid.
»We jagen constant op de ultieme song, en zolang we die niet geschreven hebben: op z’n minst op góéie songs. Af en toe maak je iets dat voelt als een doorbraak. ‘It Won’t Always Be Like This’, de titeltrack van ons debuut uit 2021, bijvoorbeeld.»
HUMO Waarin je zingt: ‘I wanna be the best at what I do’.
HEWSON «Ik ben best een ambitieus baasje, ja. Succes komt niet vanzelf. En niemand is geïnteresseerd in iemand die op halve kracht presteert. Een held is moedig, punt – niet een béétje moedig.
»Het echte doorbraakmoment voor ons was toen fans tijdens concerten de hele tekst van ‘It Won’t Always Be Like This’ bleken mee te zingen. Dan weet je: ik heb een gevoelige snaar geraakt.»
GOO GOO G’JOOB!
HUMO Welke karaktertrek van jou rendeert bij Inhaler maar zou funest geweest zijn in een 9-tot-5-baan?
HEWSON «Ik ben een dromer. En ik heb een lichte vorm van ADHD – denk ik toch: het is nooit getest. Ik ben nogal driftig en kan me niet lang op iets concentreren. Zelfs tijdens een concert dwalen mijn gedachten soms af. Het is al gebeurd dat ik midden in een song plots dacht: o fuck, ik sta op een podium! Net op tijd, voor het ernstig misging (lacht). Onlangs zag ik boven de eerste rijen plots een rolstoel. Hoe bizar is dat? Ik dacht meteen: ‘als dat ding daar zweeft, waar is dan de mens die erin zat?’ En toen we in Dublin speelden, voelde ik me tegenover mijn vrienden een echte rockster, tot ik mijn broer John in het publiek zag... En hij me zijn middelvinger liet zien. Van je familie moet je het hebben (lacht).
»Maar wat ik dus wilde zeggen: een advocaat of chirurg kan maar beter geen onrustige dagdromer zijn, maar voor een artiest kunnen die eigenschappen net troeven zijn.»
HUMO Er zijn twee soorten muzikanten. De eerste soort geeft de andere muzikanten en de producer heel precieze richtlijnen: ‘Dit moet een toonaard hoger, en in E.’ De tweede is veel poëtischer: ‘Dit moet klinken zoals een natte dweil die tegen de spaken van een draaiend wiel wordt gehouden, bij valavond en mistig weer.’
HEWSON «Ik behoor tot de tweede soort: als je ooit iemand tegenkomt die vager is dan ik, win je een prijs (lacht). Pas op, ik weet heel precies wat ik met die wollige richtlijnen bedoel, maar voor de anderen is het soms alsof ik een andere taal spreek. Gelukkig is Josh, onze leadgitarist, heel helder en direct, en hij kan ook een beetje gedachten lezen. Hij is een goede geleider voor mijn abstracte ideeën. ‘Now You Got Me’, de afsluiter van de nieuwe plaat, was te abstract – tot hij zich ermee bemoeide.»
HUMO Wat is de minst Inhaler-achtige cover of riff die je al tijdens een repetitie of soundcheck hebt gespeeld?
HEWSON «Een hele poos hebben we bij het begin van elke repetitie ‘Billie Jean’ van Michael Jackson gespeeld, vanwege die onweerstaanbare, levenslustige baslijn. ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana hebben we ook vaak gespeeld, maar dan extreem oneerbiedig – het was een slachtpartij: Kurt Cobain zou zich in z’n graf omdraaien. Eerlijk gezegd speelden we vroeger vaak zulke muziek omdat ze simpel was: eigenlijk wilden we The Smiths en Led Zeppelin coveren, maar dat konden we niet aan.»
HUMO Waarover ging de recentste verhitte discussie binnen Inhaler?
HEWSON «Over handclaps om een keerpunt in een song te markeren. Daar heb ik een hekel aan: het klinkt gimmicky en kinderachtig, en wij zijn geen Motown-groep. Hier en daar zitten wel handclaps in onze muziek, maar dat zijn digitale samples die mechanischer en minder kinderlijk klinken.
»We hebben ook lang geworsteld met deze hamvraag: is het absoluut nodig dat songteksten perfect logisch zijn? Of mag wartaal, op voorwaarde dat het juist vóélt? We zijn er nog altijd niet uit. Tja, wij zijn Ieren: we kunnen alles eindeloos analyseren en kapotrelativeren. En van alles een drama maken (lacht).
»Zelf sluit ik me aan bij John Lennon. Volgens hem telt het gevoel, en kan een gezongen tekst een andere zeggingskracht hebben dan pakweg een essay of gedicht. ‘Instant Karma’ was geen bestaande woordcombinatie toen hij de gelijknamige song schreef, maar als je hem die song hoort zingen, begrijp je toch perfect wat hij bedoelt? Of neem ‘I Am the Walrus’: (Zingt) ‘I am the walrus / Goo goo g’joob, goo goo goo g’joob’. Wartaal!»
HUMO Nee, dat is Vlaams…
HEWSON (bloedserieus) «Echt?!»
HUMO Nee.
HEWSON (lacht) «Wel, ook al is het wartaal: ik ben het er helemaal mee eens (lacht).
»In de aanloop naar ‘Cuts & Bruises’ heb ik veel naar Amerikaanse singer-songwriters geluisterd. Die zijn meestal heel helder en rechtlijnig, het zijn verhalenvertellers. Maar ik ben een dwarsligger, dus dat brengt bij mij dan weer een tegenreactie teweeg.»
HUWELIJKSSLEUR
HUMO Ik wilde het graag over je songteksten hebben, maar telkens als ik een vraag formuleerde, had ik het gevoel dat ik me mengde in een ruzie tussen jou en je lief. Of in een gesprek waarin je het met haar probeert bij te leggen.
HEWSON «Dat snap ik perfect. En: sorry (lacht). Maar schijn bedriegt soms. Heel wat songteksten op de nieuwe plaat lijken te gaan over meisjes, maar in werkelijkheid heb ik het over de andere groepsleden.»
HUMO Innige deelneming.
HEWSON «Ik weet het, ik breng te veel tijd met die gasten door, het wordt pijnlijk. Zoals ik zei: ’t is net een huwelijk – en de sleur zet al in! Wie zei ook alweer dat groepen die te lang op tournee zijn alleen nog songs over vliegtuigen en hotels schrijven? Dat gevaar loert om de hoek. Nu, Inhaler is meer broederschap dan bromance. Al is het vaak best romantisch tussen ons – samen in de jacuzzi, samen de zonsondergang bekijken, naast elkaar wakker worden… (lacht)
»In alle ernst: ik ben zo blij dat ik in een groep zit, man! Soloartiest zijn lijkt me zo eenzaam. Ik wens het niemand toe. Jeetje, wat voor iemand wil nu een solocarrière?»
HUMO Een creatieveling met een buitenmaats ego?
HEWSON «Ja, maar in een groep word je óók gedwongen om een groot ego te cultiveren, alleen al omdat de creatieve bijdragen van de anderen de jouwe anders dreigen te wurgen. Bij Inhaler zijn we de beste vrienden, maar we zijn alle vier competitief, en elk van ons is er rotsvast van overtuigd dat zijn idee het beste is.»
HUMO Ik vergeet welke groep het was, maar ooit dreigde hun producer één van hun allerbeste songs te wissen…
HEWSON «Oh my God. Dat moet ellendig geweest zijn voor die gasten. En? Heeft hij dat nummer ook gewist, of is het bij dat dreigement gebleven?»
HUMO Die man, meer mentor en provocateur dan producer, dacht dat Edge, Larry, Adam en de zanger wiens naam me nu ontschiet zich zouden uitsloven om iets te maken dat nog beter was dan de versie van ‘Where the Streets Have No Name’ die toen op band stond.
HEWSON «Natuurlijk, U2! Oké, ik ben erin getuind (lacht).
»Wij hebben geen Brian Eno achter de knoppen, maar de eerste versie van ‘These Are the Days’, de eerste single van ‘Cuts & Bruises’, was ook bijna gewist. Die versie had een korter en minder beklijvend refrein, ze miste punch. Ik heb erop aangedrongen om tot het gaatje te gaan, om alles in te zetten op het refrein. Ook ‘Just to Keep You Satisfied’ had de plaat bijna niet gehaald, omdat onze producer niets zag in de demo – de dove kwartel (lacht). We hebben er weken aan geschaafd, we hebben geëxperimenteerd met een ander tempo, een andere tekst, noem maar op. Maar uiteindelijk klinkt de eindmix zoals de demo.
»Als ik iets heb geleerd van de zanger die je daarnet níét noemde, is het dat titels en refreinen memorabel moeten zijn. Voetbal is een goeie graadmeter: fans zingen alleen iets met een melodie, met een refrein dat zich onmiddellijk in je geheugen verankert.»
HUMO In zijn boek ‘Surrender’ beschrijft diezelfde goede man hoe zijn zoon almaar op een drumstel springt, tot hij uitglijdt en flauwvalt: ‘Hij ligt levenloos op het podium. De jongens happen naar adem, de meisjes gillen… Maar hij leeft nog, het is maar showbusiness. Die jongen is mijn zoon...’ Live ben je een springbal, en je straalt een euforie uit die niet gefaket kan worden.
HEWSON «Onze muziek spelen, optreden: ik vind het héérlijk. Ik zal geen namen noemen, maar ik heb al artiesten gezien die duidelijk tegen hun zin op het podium stonden en de hele avond geen woord met hun fans wisselden. Snap jij dat? Die verdienen een kick up the arse. Wat heb je te klagen als je hobby je werk is en als mensen betalen om je te kunnen zien?»
HUMO Wat is voor jou het epicentrum van een Inhaler-concert?
HEWSON «Mijn favoriet is nog altijd ‘When It Breaks’. Da’s ook ons lastigste nummer. Omdat het als een kaartenhuis ineenstort wanneer je het niet naadloos speelt, maar ook omdat ik de studioversie zo hoog zing. Twintig optredens ver in een tournee haal ik die hoge noten niet meer, dus zing ik letterlijk een toontje lager. Ook al omdat ik ouder word, meer haar op m’n borst krijg enzovoort (lacht)»
HUMO Ik zou alweer een andere zanger kunnen noemen – jij kent hem beter dan ik – die hetzelfde probleem heeft: hij haalt de hoge noten die hij op z’n twintigste zong niet meer, of moet zich daar in ieder geval almaar meer voor inspannen.
HEWSON «Yep, da’s de natuur. Dus pas je de setlist aan of je past de toonhoogte aan. Je zou een lange lijst kunnen samenstellen van artiesten die – zonder er ooit over te communiceren – hun oude hits een toon lager zingen. Soms zing ik aan het eind van een concert beter omdat mijn stem opgewarmd is, op andere dagen krijg ik de laatste drie songs amper uit mijn strot wegens volkomen schor.
»En voor je het zegt: ik wéét dat ik daarover raad kan vragen aan iemand uit mijn omgeving die daar enige ervaring mee heeft, maar voorlopig vind ik dat ik het zelf moet uitzoeken.»
NOEL VS. KURT
HUMO Vorig jaar riep je vanaf het podium van Rock Werchter: ‘Kijk nou eens, we staan op een festival! What the fuck happened?!’ Stel, je mag zelf een droomaffiche samenstellen: welke artiesten, levend of dood, mogen voor of na jullie spelen?
HEWSON «Wij openen. Daarna, als we kunnen relaxen omdat ons optreden goed is verlopen, is Bob Dylan aan de beurt. Hopelijk is hij die dag in een goeie bui. Dan Oasis. En tot slot The Beatles.
»Jawel, mijn eisen zijn redelijk en realistisch (lacht).»
HUMO Te laat geboren.
HEWSON «Inderdaad. Ook te laat voor Motörhead, helaas. Dat was mijn favoriete groep toen ik 12 was – ik had ze graag eens live gezien. Als ik me niet vergis, heeft Lemmy op het podium eens een hartaanval gekregen maar is hij verder blijven spelen. Als dat waar is: respect!
»En nu ik toch aan het dromen ben: ik had graag, naar het voorbeeld van ‘The Beatles: Get Back’ van Peter Jackson, een 12 uur lange documentaire gezien over de opnames van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles, een plaat die heilig voor mij is.»
HUMO Wat is tegenwoordig jullie walk-on music, die de toon zet vlak voor jullie het podium op moeten?
HEWSON «‘Release the Beast’ van Breakwater, een funky nummer uit 1980 dat deze eeuw is gesampeld door Daft Punk. Het is tegelijk ouderwets en futuristisch, het zet de toon. Een echte oppepper.»
HUMO Welke song heeft dat effect op jou persoonlijk: dat je ’s ochtends drie noten hoort en meteen in een goeie bui bent?
HEWSON «‘Live Forever’ van Oasis. Dat nummer is half vreugde en euforie, half verzet. Als ik het goed onthouden heb, had Noel Gallagher een hekel aan de negativiteit en het defaitisme van Nirvana. Hij vond de houding van Kurt Cobain irritant: dat donkere, sombere, het-leven-is-maar-niksgezeur – I hate myself and I want to die. En Noel dacht: fuck that, het leven is een feest! En dat denk ik ook.»
HUMO In de nieuwe song ‘Dublin in Ecstasy’ zing je: ‘We got high from time to time’. Da’s geen verwijzing naar drugs, neem ik aan.
HEWSON «Nee. Nooit! Hoe kom je erbij? (lacht)»
HUMO Ik vind drugs belachelijk, verraderlijk, ongezond, en dealers zijn gewetenloze klootzakken.
HEWSON «Klopt. Maar ik ben nog iets te jong om geen fouten te maken – ik ben nog niet klaar voor het vaderschap. En in ‘Dublin in Ecstasy’ verwijs ik alleen naar weed. Mijn advies is: doe alles met mate, leer uit je vergissingen en blijf van het harde spul af.»
HUMO Genoteerd. Doe Jim Kerr de groeten. Zeg dat ik ‘Songs of Innocence’ negen jaar later verdomme nóg niet van m’n iPhone krijg.
HEWSON «Zal ik doen. Enjoy your day.»
HUMO You too.
‘Cuts & Bruises’ is uit bij Universal. Inhaler speelt op 21 en 22 april in Ancienne Belgique, Brussel.
