CD★★★★½
Élke song op ‘Ultra Mono’ van IDLES is goed
Als 'Joy as an Act of Resistance' een Ivor Novello Award won, en genomineerd was voor de Mercury Prize en een Brit Award, zal er voor 'Ultra Mono' wellicht een stel nieuwe prijzen uitgevonden moeten worden. Waar 'Joy' je overviel als een brute natuurkracht, wordt die op 'Ultra Mono' met de focus van een prijsschutter scherpgesteld. De plaat moest een hiphopfeel meekrijgen, en die uit zich vooral in duidelijkheid. In de boodschappen, in de songs die meer dan ooit songs mogen zijn (zonder daarbij de punk te verwaarlozen) en vooral in de zang van Joe Talbot en zijn teksten. Ze zijn allemaal goed, maar dit is zijn beste: 'Not a single thing has ever been mended / By you standing there and saying you're offended / Go ahead tell them what I've intended / I'll say what I mean, do what I love / And fucking send it'. De betreurde Nick Tosches zei het al: 'Poetry is puked, not plotted'.
