Elke wind die hij liet, klonk als een aria van Mozart: Stromae’s grote terugkeer in Paleis 12 était formidable

Jaren doorbrengen in barre, vereenzaamde stilte en dan bij een optreden van Stromae belanden? Dat is zoals blind zijn en plots een regenboog zien; uitgedroogd door de woestijn gaan en pardoes in een bad Château Pétrus vallen; bij Beerschot voetballen en zomaar in de bots een góál maken. Ja ja, Stromae’s grote terugkeer in Paleis 12 était formidable.

Elk windje dat Stromae laat, klinkt als een kortstondige aria van Mozart: kan je nagaan wat er gebeurt als hij zijn best doet, en negen jaar lang nieuwe kunststukjes boetseert. Het resultaat komt bijna aangewaaid: op 4 maart verschijnt zijn nieuwe plaat ‘Multitude’. Na de singles ‘Santé’ en ‘L’enfer’, plus zijn stunt in het TF1-journaal, was deze avant-première de volgende halte van zijn stappenplan, dat hem uiteindelijk op een triomftocht door Amerika moet leiden. Waarom avant-première? Dit was géén volwaardig optreden, benadrukte Stromae meermaals. Kijk, een innige tongzoen met Danira is ook geen volwaardige vrijpartij, maar nog veel minder is het een reden om roekeloos klachtenbrieven in het rond te schrijven, toch?

Na de onvermijdelijke, korte explosie van knaldrang - het was 20u40 en Stromae knipte het licht uit - kwam er al een eerste voorproefje van ‘Multitude’. ‘Invaincu’, vermoed ik: hij zong tenminste van ‘toujours invaincu’ - ‘nog altijd onoverwonnen’ - wat een opgestoken middelvinger kan zijn naar de mysterieuze ziekte die hem velde in 2015. Vermóéd ik, want om één nieuw Stromae-nummer afdoende te ontleden, heb je toch al gauw een team musicologen, een professor linguïstiek én een woordenboek Frans-Nederlands nodig. En vanavond speelde hij er meerdere: misschien waren ‘t wel ‘Riez’, ‘Mauvaise journée’ en ‘Bonne journée’, maar misschien ook totaal niet. Hij goochelde alleszins met Zuid-Amerikaanse cumbia, Nigeriaanse afrobeat, Europese techno en alle genres die daar geografisch gezien tussen liggen. Misschien is dát wel wat hij bedoelt met ‘Multitude’: het geluid van alle continenten tegelijk. Nummers als gulzige cocktails met gemiddeld honderdtweeëntachtig ingrediënten, die Stromae stuk voor stuk met de hand is gaan plukken in zijn achtertuin: veelbelovend, vast en zeker.

De perfectionist in Stromae - hij is ongeveer 1 meter 91 groot en heet Paul Van Haver - liet zich hier en daar betrappen op een technisch oneffenheidje. Stress, wellicht. Een niet onbegrijpelijk gevolg van al die jaren zonder podium: in België had hij meer dan zeven jaar niet op de planken gestaan. Maar de show was er wel één die in volle glorie indruk zal maken, bijvoorbeeld op Werchter Boutique. Te zien: vier muzikanten achter lichtgevende Kraftwerk-bureaus! Grote bewegende lichtschermen die het podium als een levende machine (de videogamereeks ‘Portal’ kwam voor de geest) omhulden! Een groene fauteuil die zelfstandig over de scène vloog! Dit soort production values associeert een mens met Kendrick Lamar, Solange en Janelle Monáe: precies het echelon artiesten waartoe ook Stromae behoort.

De hoogtepunten waren vanzelfsprekend de nummers waarop mensen met een hartslag al een stuk of duizend herinneringen bij elkaar hebben gedanst: ‘Formidable’, ‘Papaoutai’, ‘Alors on danse’. Maar de luidste klappers waren toch de naar voren geschoven singles van ‘Multitude’: een door gedetailleerde dansinstructies voorafgaand ‘Santé’, en vooral een verpletterende, machtige versie van ‘L’enfer’. ‘Malgré tout je me sens tout seul,’ bromde hij, terwijl op die grote schermen achter hem een gigantische ‘Dune’-zandstorm raasde. Het valt maar af te wachten of ‘Multitude’ een vrólijke plaat zal worden: de bookmakers nodigen u graag uit voor een gokje.

Toen Kendrick een paar jaar geleden halt hield in het Sportpaleis zette hij zijn livemuzikanten in de coulissen. Toen de show vanavond na een uur al - veel te snel - afliep, bedankte Stromae die van hem met naam en toenaam. Hij prees vervolgens ook nog eens elke klankman en elke lichtman, en zelfs - zo te horen, want mijn Frans liet me tijdens zijn vijf minuten durende dankrede even in de steek - zijn kapster, zijn beenhouwer, zijn overbuur en zijn onthaalmoeder. De mensen die de maatschappij vergeet, díé zet Stromae in de bloemetjes: het past bij de boodschap van ‘Santé’, bij het humanisme en de compassie die in elke noot van zijn muziek vervlochten zit.

Concerten mogen weer. Stromae is terug. Het scheelt niet veel of een mens krijgt hoop in de toekomst. Voelt u het ook opborrelen? Straks speelt Beerschot kampioen!