25 jaar ‘Vive La Fête’
Els Pynoo en Danny Mommens: ‘Nu nog een jong koppel lookalikes vinden, dan kunnen wij rentenieren’
Neem chanson, mix er new wave, electro, kitschpop en dance doorheen, en laat even zwoele als ontroerende teksten zingen door een femme fatale die toch ook charmant en spontaan is: het is al 25 jaar de succesformule van Vive La Fête. Humo sprak met het omniculturele verschijnsel Danny Mommens en zijn muze Els Pynoo op hun ark van Noach, die ze delen met een parkiet, een kat, een ezel, ganzen, eenden, zwanen, pony’s en paarden.
In het toilet van die ark hangt een schoolbord met daarop, in grote letters, de eerstvolgende belangrijke afspraak voor het duo. Dat is niet: ‘Grammy ophalen’. Niet: ‘Op 30 maart verschijnt ‘Vive La Fête Live!’, onze nieuwe dubbele liveplaat.’ Maar wel: ‘Paardentandarts niet vergeten!!!’ Ná de afspraak met dokter Humo, welteverstaan.
HUMO Els, 26 jaar geleden gaf jouw zus een feest. De deur ging open en de toenmalige bassist van dEUS stapte binnen: wat was je eerste gedachte?
ELS PYNOO «Ik ben niet zo sociaal. Zeker in die tijd was ik nogal schuchter en veel braver dan mijn uiterlijk deed vermoeden. Ik was tegen m’n zin naar dat feestje gegaan. Danny was natuurlijk te laat. Maar toen hij binnenkwam – flash! – was ik meteen verkocht. En hij had nog niets gezegd!»
HUMO Daarom, wellicht. Wat dacht jij, Danny? De overlevering wil dat je tegen iemand zei: ‘Die griet, daar valt geld mee te verdienen.’
DANNY MOMMENS «Het was love and lust at first sight. Pas daarna, toen ik Els zag lachen en dansen en zingen, dacht ik: wij samen, dat zou ook buitenshuis veel potentieel hebben. Vóór die avond wist ik niet eens dat ze bestond.»
HUMO Dus jij had bijna drie uur gereden vanuit het verre Limburg om in een godvergeten West-Vlaams gat naar een feestje te gaan waar je niemand kende?
DANNY «Klopt.»
ELS «Die avond heeft mijn zus Danny wel meteen een foto laten zien van mij… naakt.»
HUMO Als baby?
ELS «Nee, van toen ik 20 was. Mijn zus is heel impulsief, veel erger dan ik.»
DANNY «Mijn eerste zin tegen Els was: ‘Ik heb u al naakt gezien.’ Nu, op het moment dat ik die foto onder ogen kreeg, dacht ik nog niks. Maar…»
HUMO Je kijkt naar een naaktfoto van de 20-jarige Els Pynoo en je denkt níéts?! En nu serieus.
DANNY «Mja. Wat ik op die foto zag, was oké. Maar in het echt vond ik haar heel schattig. En lief, met een beloftevolle twinkel in haar ogen. En ze kookt zo lekker! Dat had ik die avond niet kunnen vermoeden.
»Ik heb chance gehad dat ik Els heb leren kennen. Waar zou ik anders zijn beland?»
HUMO In de goot, Danny! In de goot.
ELS «Zou best kunnen (lacht).»
DANNY «Ik spreek dat niet eens tegen.»
HUMO Of in het buitenland? Heb je een emigratiegen?
DANNY «Voor ik Els leerde kennen, heb ik wel wat gereisd. Het Verre Oosten beviel me. Japan. Hongkong. Voor de kust van Hongkong ligt een mooi autovrij eiland: Lamma. Daar was een artiestenkolonie. (Googelt en citeert) ‘Heeft een vrijgevochten, multiculturele sfeer. Er wonen veel hipsters en creatievelingen.’ (Loom) Daar was ik goed geaard.»
HUMO Op YouTube zag ik een lang interview waarin jij tot twaalf keer toe traag je mond opende om te antwoorden, waarop Els het telkens overnam.
ELS «Da’s het enige aspect van Danny’s karakter dat ik na onze eerste ontmoeting niet had verwacht: hij is veel rustiger dan hij lijkt. Mensen denken vaak dat hij stoned is.»
HUMO Weet je met wie jij je geboortedag deelt, Danny?
DANNY (zucht) «Den Adolf. Hitler. Dat weet ik al lang..»
HUMO Ben je daar ooit mee gepest?
DANNY «Nee. Niemand wist het, denk ik. Die haben es nicht gewusst. Een mens heeft het niet voor het kiezen, hè. Ik heb lang gedacht dat Iggy Pop óók op 20 april jarig is, en daar was ik trots op, maar hij blijkt één dag later geboren.»
HUMO Je bent opgegroeid vlak bij het openluchtmuseum van Bokrijk. Was dat een voordeel of een nadeel?
DANNY «Een voordeel: elke dag stopten daar schoolbussen vol met pubers. Meisjes uit alle landen! In Bokrijk was een doolhof, daar lokte ik hen naartoe. Ik was de koning van het doolhof!
»In een café vlakbij waren er heel wat harige bikers. Die waren niet dol op me. Ik had een pony, en af en toe zagen ze me voorbijrijden met een mooi meisje achterop. Dat konden ze niet uitstaan, en dan gooiden ze stenen naar me. Eén keer pochte ik tegen één van hen: ‘Ruik eens, ik heb net een grietje gevingerd.’ Maar ik had mijn vinger in m’n eigen reet gestopt. Vanaf dat moment waren we vrienden, de metalheads en ik (grinnikt).»
HUMO Wat is het laatste concert dat jullie hebben bijgewoond?
ELS «Eagles, in het Sportpaleis een paar jaar geleden.»
HUMO Vanwege hun electroset?
ELS (bloedserieus) «Neenee, het was nog zoals vroeger: heel akoestisch, met samenzang en zo.
»Sinds we niet meer in Gent wonen, gaan we nog weinig uit. En sindsdien is het ook gedaan met drank en drugs. Een glas wijn bij het eten, that’s it.»
Twee jaar gemankt
HUMO Voor je met Vive La Fête begon, Danny, speelde je in een groepje dat The Sex Machines heette. Had jij die naam bedacht?
DANNY «Ja. Ik dacht: als we ons zo noemen, komt de seks vanzelf. Ik zong en speelde gitaar. Tom Barman kwam vaak kijken. Ik heb ook gespeeld in Blackie. We coverden hits van Blondie, maar onze zangeres had zwart haar – vandaar: Blackie. Snapt ge?»
HUMO Met Vive La Fête hebben jullie voor een dance- of electroact heel ongewone covers gespeeld: ‘Jesus Christ Superstar’ uit de gelijknamige musical, bijvoorbeeld, of ‘Le Banana Split’ van de Belgische zangeres Lio. Hoe kom je daar in godsnaam bij?
DANNY «Of ‘Child in Time’ van Deep Purple. En ‘Ich Lieb Dich Nicht Du Liebst Mich Nicht’ van Trio, dat kitschnummer met het ‘Da-da-da’-refrein. Voor de lol. En het voelde juist. Soms verwerken we een flard van een melige of onnozele song in één van onze tracks – we vivelafêteren andermans werk. Dat is net één van onze troeven: we zijn onvoorspelbaar en tegendraads. We willen niet per se cool of hip zijn, we trekken ons nergens iets van aan en doen gewoon ons ding. Wie dat niet lust, moet maar naar iets anders luisteren.»
HUMO Over cool gesproken: jij droeg de voorbije kwarteeuw te pas en te onpas, ook binnen, een zonnebril met inktzwarte glazen. Nooit ergens tegenaan gelopen?
DANNY «O jawel, een paar keer. En vaak gevallen, uitgegleden op een nat podium.
»Ik ben ook over de kop gegaan met mijn Harley. Gebroken sleutelbeen, gebroken ribben, kapot oog, ontwrichte vingers, vermorzelde voet… Twee jaar heb ik gemankt. Ik kan blijkbaar wel wat hebben. En toch: ik mag blij zijn dat ik hier nog zit.»
HUMO Dacht je toen even: dit is het, dood, het is voorbij?
DANNY «Ik kreeg de kans niet om iets te denken. Het ging bliksemsnel: ik ben even door de lucht gevlogen en werd wakker in het ziekenhuis.»
HUMO Jullie hebben ‘69 année érotique’ van Serge Gainsbourg gecoverd. Ooit zelf zo’n hijg-steun-en-kreuntrack met bedroom voice gemaakt?
DANNY «Nee. Of wacht, toch wel: ergens ligt nog zo’n tape, geloof ik.
»Voor ‘69 année érotique’ hebben we de rollen omgedraaid: Els zong de partij van Serge, ik die van Jane Birkin. (In tergend traag Limburgs) Ik ben niet voor trage nummers.»
ELS «We hebben wel een nummer waarin je zweepslagen hoort: ‘Emmanuelle’.»
HUMO Dat moet een gezellige beestenboel zijn hier op de boerderij. Merken jullie tijdens de seks nooit dat er dieren op staan te kijken?
ELS «Nee. Het omgekeerde is wel al gebeurd: die beesten kennen geen schaamte, en ze houden zich niet in (lacht).»
HUMO Jullie hebben de wereld gezien, met optredens in Las Vegas, Tokio, New York, Bogotá, São Paulo… Dat zijn bijna evenveel planeten.
DANNY «In Monaco hebben we ook gestaan, op het Bal de la Rose. Toen waren Marianne Faithful en Ringo Starr er ook, maar wij speelden als laatste.»
HUMO Een Beatle in je voorprogramma: dat kan niet iedereen zeggen.
DANNY «Hij was heel lief, we mochten zijn soundcheck zien. Er circuleerde wel veel coke backstage. Niet bij Ringo, maar bij de hele entourage van die Monegasken. Dan ging het er achter de coulissen bij Chanel veel braver aan toe: nul coke.»
HUMO Jullie hebben ook opgetreden in Moskou en Sint-Petersburg. Kunnen jullie geen goed woordje doen bij Vladimir Poetin?
DANNY «Poetin hebben we nooit ontmoet. We hebben in Moskou wel op een privéfeest van oligarchen gespeeld. Die avond werden dure sportauto’s en horloges geveild voor een goed doel. Tijdens onze act ging ik op het dak van zo’n auto rocken, maar ik werd er door de security meteen afgejaagd.»
ELS «Ik herinner me dat die rijkelui totáál geen ritme hadden. Ze dansten als standbeelden.»
DANNY «Op het Rode Plein was er een man met een roofvogel en een aap. Ik denk: ik poseer even met die aap, leuke foto, maar dat beest bokste in m’n gezicht! Territoriumdrift, wellicht, die aap kon niet verdragen dat Els naar huis ging met déze aap (lacht). En op de nachttrein van Moskou naar Sint-Petersburg hebben we een vechtpartij meegemaakt – dat heb je met een bar waar ze enkel wodka serveren. Onze manager heeft toen ook ruzie gemaakt met zijn vrouw, hij heeft zelfs een ruit stukgeslagen. Toen de security even later opdaagde, riep ik: ‘De daders zijn díé kant op!’, en ik wees naar de verkeerde kant.»
ELS «In Bordeaux lieten een paar vrouwen op de eerste rij hun borsten zien. Voor ik het wist, klauterde er eentje op het podium en ze beet heel hard in mijn poep, haar tandafdrukken stonden er drie weken later nog in!
»São Paulo was broeierig en chaotisch. Daar hadden we waanzinnig succes, nooit elders zo’n uitzinnig publiek meegemaakt: 40.000 man! ‘Noir désir’ was daar een hit. Heel warme, lieve mensen, en we werden er behandeld als koningen: limo met chauffeur, chic hotel, de beste restaurants, lijfwachten... Eén fan vroeg me om een handtekening op zijn borst. De volgende dag stond hij er weer: hij had ze laten tatoeëren! In Brazilië poseerden we voor een grote reclamecampagne van Chilli Beans, een merk van zonnebrillen: ik moest in een bad met honderdduizend jelly beans liggen, en Danny kreeg veertig horloges om z’n arm en een dozijn microfoons voor z’n neus, alsof hij een dictator was die een persconferentie gaf.»
DANNY (mompelend) «Mick Jagger was er niet.»
HUMO ‘Mick Jagger was er niet’? Vertel nog eens zo’n sappige anekdote, Danny? Wie was er nog allemaal níét?
DANNY (verward) «Sorry, ik zat nog in Monaco. Toen zou Mick ook komen.»
ELS «Las Vegas was bizar. En toch cool. Daar moesten we optreden in een gigantische shoppingmall, waar een enorm podium voor ons was opgetrokken, als een catwalk.
»We verbleven in Treasure Island, een hotel met piratenthema en een galjoen van dertig meter dat om de twee uur werd geënterd, zonk en weer uit de golven opdook. Onze kamer was nog in seventies-maffioso-stijl, met dik tapijt en een spiegelwand. En een groot bed, waarover Danny terwijl ik lag te soezen een vracht dollarbriefjes uitstrooide – een regen van biljetten!»
DANNY «We hadden van Karl Lagerfeld zakgeld gekregen om te gokken, en ik had gewonnen bij roulette: alles op zwart! De andere groepsleden waren alles kwijt. Ooit hadden we een felle discussie met onze toenmalige platenfirma, die niet zo in ons geloofde en de release van ‘République populaire’ wilde uitstellen. Wij hebben gevochten opdat ze in juni zou verschijnen, en amper een maand later werden we gebeld door Karl Lagerfeld: hij wilde dat we op al zijn events voor het nieuwe modeseizoen speelden, wereldwijd! Als onze plaat pas later was verschenen, zouden we dat hele avontuur misgelopen zijn.»
Big Ben ontregeld
HUMO Van alle couturiers die ik ooit van dichtbij heb gezien leek Karl Lagerfeld me met mijlen voorsprong de intelligentste. Wat zag hij in jullie?
DANNY «Lagerfeld was geweldig, maar hij was omringd door lakeien en vleiers. Ik overdrijf niet: één keer stond een butler twintig minuten lang naast hem met een cola op een zilveren dienblad, voor het geval dat Karl een slokje zou willen nemen. Maar ons vond hij apart en spontaan, we waren een frisse wind aan zijn hof: schalks, grappig, rebels. We moesten eens optreden in zijn enorme living. Toen Karl binnenkwam, viel de helft van de aanwezigen flauw van emotie en de andere helft gedroeg zich als onderdanige slaafjes. Maar ik trapte snel een paar keer op het pedaal van de rookmachine, zodat er rook in zijn gat schoot terwijl hij voorbijstapte. Dat vond hij grappig. In Biarritz riep ik eens onverwacht zijn naam en toen hij zich omdraaide, nam ik een polaroid van hem, met flits, récht in zijn gezicht. Ook dat vond hij lollig.»
ELS «De eerste keer dat we hem ontmoetten, stond zijn personeel in het gelid te beven. Ik liep gewoon op hem af, armen gespreid, en kuste… zijn nek, want hij was zo snel en zo mager dat ik te ver reikte (lacht). Ik kuste eigenlijk de droogshampoo die hij altijd gebruikte om zijn haar spierwit te houden, en die als roos op zijn schouders en in zijn nek lag.
»Een andere keer wilde hij per se met mij de tango dansen, hij had speciaal een cursus gevolgd. Niet makkelijk, dansen met iemand die dertig centimeter kleiner is, zijn ogen kwamen net boven mijn tepels uit. (Zucht) Ik mis die man. Hij was extreem beleefd en elegant, één en al savoir-vivre, maar tegelijk heel direct: als iets hem niet zinde, wist de wereld het meteen.»
HUMO Lagerfeld was erudiet, hij sprak vijf talen, een workaholic met een schimmig liefdesleven.
ELS «Géén liefdesleven, denk ik, toch niet de laatste jaren. Er hingen wel overal jongens rond, zijn ‘favoriete modellen’. Soms was hij zo moe dat hij op kantoor aan de computer in slaap viel. Dan viel alles stil: niemand bewoog nog, tot de Meester weer wakker werd. En dan, hup, schoot de hele machinerie weer op gang, alsof er niets was gebeurd (lacht). ‘AAA’, dat was zijn favoriete nummer van ons. Dat zette hij tijdens fotosessies de hele tijd op repeat.»
DANNY «Dat beeld, Els, in Biarritz, op zijn domein, toen hij vooropreed in een golfkarretje, zijn butler naast hem, en zijn hele gevolg in een reeks golfkarretjes erachteraan! En de chauffeur die in de Jaguar de godganse dag zat te wachten ingeval wij ergens heen wilden! En dat feestje in zijn huis in de Rue de L’Université, toen de politie aanbelde omdat de buren klacht hadden ingediend wegens nachtlawaai – tot twee keer toe! Karl praatte even met de agenten en ze gingen braaf weg, waarna het feest lustig doorging – sommige Fransen zijn gelijker dan andere. Vooral als het legendarische Duitse couturiers zijn (lacht).»
HUMO Hebben jullie nooit jaloezie ondervonden toen jullie die andere modellen inhaalden?
ELS «Eén keer, ook voor Chanel, kreeg ik tien bladzijden in de Italiaanse Vogue. Ook de cover was voorzien, maar daar kwam een veto op, van het management van Kate Moss.»
HUMO Wat was een gemiste kans?
ELS «Die keer dat Mario Testino mij wilde fotograferen, niet lang nadat hij die iconische foto’s van prinses Diana had gemaakt. Maar ik had toen net een andere shoot voor Chanel gedaan en was bekaf en ziek. Jammer.»
HUMO Wat was van al die luxe de absolute tegenpool?
ELS «In Londen moesten we ons omkleden in een ijskoud bierhok dat het midden hield tussen een stal en een riool, terwijl er de hele tijd ‘toevallig’ mensen binnen en buiten liepen. Geen eten, geen podium. En omdat er geen podium was, struikelde iemand in het publiek over de kabel en viel de elektriciteit uit. Ik verschanste me tot showtime in onze camionette, en toen ik daar lag te slapen, werd de ruit ingeslagen en griste een dief onze spullen mee: reispassen, jassen, álles weg.
»Tijdens een ander optreden in Londen viel Big Ben stil!»
HUMO Dus jouw zang heeft een technisch defect veroorzaakt…
ELS «Dat zal het geweest zijn, ja (lacht). Nee, maar wat een toeval!»
DANNY «Dat zou een geweldige headline zijn geweest: ‘Tijd staat stil tijdens show van Vive La Fête!’»
ELS «Soms is het niet handig dat ik zo groot ben. We hebben eens opgetreden in een discotheek waar het plafond zo laag was dat ik voorovergebogen moest zingen, en dansen kon al helemaal niet – ik had geen zin om m’n schedel te breken.»
HUMO Bij de decadente privéfeesten waarover je het daarnet had weet je alleen dat de klant een groot budget heeft, niet waar dat geld vandaan komt. Nooit bang geweest?
ELS «In Colombia zijn we eens niet betaald. Normaal wordt onze gage vooraf gestort, maar die keer, in een grote zaal, zouden ze ons ter plaatse cash betalen. Ze hadden wel vooraf de vlucht betaald, voor ons en onze crew – tien dure tickets naar Zuid-Amerika, dat schept vertrouwen.»
DANNY «Elders zou ik ervoor vechten, maar Colombianen…»
ELS «Ook daar waren we krankzinnig populair: één keer, in Bogota, duwde en trok een horde fans zo wild aan het busje dat ons terug naar het hotel zou brengen, dat ik vreesde dat het zou kapseizen. Ze bonkten ook op de ruiten. Tóén was ik bang.»
HUMO Willen jullie fans gewoon uit de bol gaan, partyen op de dansmuziek van Vive La Fête? Of raak je nog andere snaren?
ELS «Onlangs kregen we een bericht binnen van een fan in Oekraïne. Dan slik je wel even. Die gast zit tussen de vallende bommen en de gierende kogels, en hij schreef dat onze muziek het enige lichtpunt in z’n leven was: wow. Ik had al goesting om…»
HUMO Hem te gaan redden?
ELS «Ja… (Stil) Wat kun je doen?»
DANNY «We werden ook geboekt voor optredens in Beiroet, toen het daar nog rommelde en de zogenaamde wapenstilstand enkel diende om de geweren te herladen. Onze drummer durfde er niet naartoe! Ik heb gemerkt dat Els en ik een stuk avontuurlijker zijn dan onze muzikanten. Ook in New Delhi bleven die veilig in het hotel, terwijl Els en ik in zo’n tuktuk op gevaar van eigen leven de hele stad door raceten.»
Tutu-gluurders
HUMO Els, je zei daarnet dat je vroeger schuchter was, en je bent nog altijd een beetje verlegen. Maar op het podium ontpop je je als sensuele performer: passioneel dansen, cancankicks, sexy kledij… Kun je dat contrast verklaren?
ELS «Ik ben me ervan bewust. Ik ben de jongste van vijf en als kind zat ik in m’n eigen wereldje. Ik was snel bang van mensen. Op het podium, en in de context van onze feestmuziek, voel ik geen enkele belemmering en geef ik me helemaal bloot. Ik zou zelfs letterlijk in mijn blootje kunnen optreden, dat zou me niets uitmaken.»
HUMO Je podiumoutfits waren de voorbije kwarteeuw origineel en extravagant: zwarte pleisters over je tepels, strakke korsetten, bodysuits, een vuilniszak als avondjapon…
ELS (lacht) «Dat was geen vuilniszak maar een douchegordijn. Mijn bagage was zoekgeraakt en ik dacht pragmatisch: dat gordijn is met minimale ingrepen om te toveren tot baljurk.»
HUMO Als liefhebber van het tijdperk van ‘Les liaisons dangereuses’ vraag ik me al heel m’n leven af: hoe is het om een korset te dragen?
ELS «Je voelt je een prinses als het naadloos past. Maar het is de hel als het slecht gemaakt is, dan spant het overal waar het niet mag spannen. Vandaar dat zoveel vrouwen toen in zwijm vielen. Dat is mij één keer overkomen, toen heb ik vijf minuten op de grond van de grote koelcel van het hotelrestaurant gelegen om bij te komen. Een andere keer schoot een balein los: die priemde het hele optreden in mijn huid, tot bloedens toe. Maar ik had een heel goeie korsettenmaker in Amsterdam. Hij heeft helaas zelfmoord gepleegd.»
HUMO Hebben fans nooit misbruik gemaakt van je klantvriendelijke podiumoutfits?
ELS «In Zweden klom er eentje op het podium en die ging op z’n rug liggen om onder mijn tutu te gluren. En toen ik tijdens een tv-programma op een loopbrug moest zingen, gluurden er ook een paar onder mijn rok. Waarop presentatrice Yasmine hun ferm onder hun kluten gaf (lacht).»
HUMO Wat vonden jullie ouders eigenlijk van Vive La Fête?
ELS «Mijn vader heeft ons nooit zien optreden. Nooit! Maar na zijn dood bleek dat hij jarenlang minutieus al onze interviews en artikels over ons had bijgehouden in een grote doos, netjes uitgeknipt. In één van onze liedjes, ‘Téléphoner’, zing ik: ‘J’ai téléphoné à mon père / Il était content / D’entendre ma voix / Il m’a dit que je lui manque…’ Toen ik dat in het bijzijn van mijn ouders speelde, ging mijn vader in de bijkeuken ‘zijn neus snuiten’ (lacht). Schattig. Mijn moeder is één keer komen kijken. Zij snapte niet dat haar schuchtere Els daar stond.»
HUMO Ik hoorde dat jullie overwegen om te stoppen en Vive La Fête over te laten aan een jonger koppel. Is dat een echt plan? Tegenwoordig regent het tributeacts en legendarische groepen met nog maar een half origineel lid.
DANNY «Het handige aan lookalikes is dat wij zo kunnen rentenieren en de creatieve controle behouden, terwijl die jonge cosmopolitische party people het gezicht van ons concept worden. Dat hoeven geen Vlamingen te zijn, hè: Franse, Braziliaanse, Chinese of Japanse feestvarkens zijn ook een optie.»
HUMO Een Japanse Els van 1 meter 82 met een pronte F-cup vinden: veel geluk daarmee…
ELS «Toen we in Japan op een stadsfeest speelden, kon ik stráten ver kijken omdat al die Japanners zo klein waren.»
DANNY «Bof, je neemt een Japanse op hoge hakken met grote borsten en een pruik op. Maar vind maar eens een getrouwe kopie van Els die dezelfde uitstraling heeft!»
HUMO Tot slot: jullie spelen loeiharde dansmuziek. Hebben jullie daar geen gehoorschade aan overgehouden?
DANNY «Nee. Ik heb daar een truc voor: als ik moet optreden, poets ik een week mijn oren niet. Die extra voorraad oorsmeer vormt een natuurlijke barrière tegen het lawaai. Misschien moet ik dat systeem patenteren.»
Vive La Fête speelt o.a. op 25 maart in De Zwerver in Leffinge, op 30 maart in De Casino in Sint-Niklaas, op 8 december in de AB en op 9 december in De Roma.
