Equal Idiots in de AB: opspattend tienerzweet en rondvliegende Chirojongeren

Er wordt geopperd dat rock-’n-roll – tjingel-tjangel uit een vorig leven – passé is. Want waarom een snaar beroeren als technologie veel meer kan opleveren? Omdat Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs, samen berucht en bekend als Equal Idiots, weten dat je met een gitaar, drum en stem een levensgevaarlijke epidemie kan verspreiden.

Het Equal Idiots-syndroom was in de hoofdstad gesignaleerd, en in het bijzonder in de Ancienne Belgique: tieners voelden de drang om in een mensenzee te duiken – de armen wijd, de holtes nat van extase, de blik op euforie. Je kan als act een enthousiast publiek voor de neus krijgen dat sporadisch eens een kreet uitslaat, maar de fans van Equal Idiots houden niet bepaald van etiquette. Als zij ervoor gaan, gáán ze.

Equal Idiots beweren uit de Stille Kempen te komen, maar dat moet miscommunicatie zijn. Christiaensen en Bruurs zijn allergisch voor stilte. Ze maken kabaal, en niet het soort herrie dat doorgaans uit de strot van Natalia Druyts komt. Meestal zijn de songs in één, twee, drie voorbij, en loop je onderweg een bluts of een buil op. In die categorie: ‘Alphabet Aerobics’, ‘Run’ en ‘Hippie Man’. Kort, krachtig en bevredigend als een zaadlozing.

Thibault Christiaensen is de rockende rosse die doet zoals Liam Gallagher het zou doen. Een zaal laten stomen, maar wel doodleuk een parka dragen, omdat rondspattend tienerzweet nu eenmaal degoutant is. ‘Komáán motherfuckers!’ was een uitstekende bindtekst in het begin van de set. God heeft ‘m die grote bek en streken gegeven om de juiste reden. Hij is op deze aardkloot beland om zalen aan flarden te brullen.

Als het aantal rondvliegende Chirojongeren een graadmeter is, heeft Equal Idiots een nagenoeg perfecte show neergezet. Nooit eerder in de recente geschiedenis van de AB is er zó tekeergegaan op songs die in wezen niet verschilden met de songs die ervoor en erna kwamen. Laat het duidelijk wezen dat ‘Salmon Pink’, ‘Butter (Up Down)’ en ‘16’ niet van de melkboer zijn. Veel van ’t zelfde, veel van ’t goede: blitzkrieg in liedjesvorm.

‘AB! Dit is voor ons, twee boerkes uit de Kempen, abnormaal’, stamelde Thibault Christiaensen halverwege de set. Het publiek was jong, wild en geweldig. Want hoe anders noem je een meute die tien nummers van een onuitgebrachte plaat in de armen sloten als klassiekers? Hoe anders dan geweldig noem je uitzinnige massa die de minst fruitige exportproducten van Hoogstraten de avond van hun leven bezorgden?

Aan het eind kwam een kinderkoor opdraven om het knuffelgehalte op te krikken, want Thibault Christiaensen en Pieter Bruurs hebben óók een hart. En Sara Pepels van Portland kwam ‘Time’ meezingen, maar da’s slechts een voetnoot in dit verhaal. Als u iets moet onthouden, dan wel het volgende: Equal Idiots leert de jeugd rocken.