PukkelpopJack Harlow
‘Er zijn niet genoeg mensen van mijn leeftijd die de beste willen zijn in wat ze doen’
Jack Harlow: rapper, rijzende ster, nieuwbakken sekssymbool, aanstormend acteur en – als u de juiste leeftijdscategorie aan uw enquête onderwerpt – volgende week officieuze headliner op Pukkelpop. Daar zal Harlow het podium bestijgen met ‘Come Home the Kids Miss You’ onder de arm, zijn tweede langspeler in een tijd waarin rappers als hij de wereld bestormen via de TikTok-filmpjes met hun muziek als soundtrack. Nu alleen nog de grootste rapper van zijn generatie worden en dan zal Harlow (24) werkelijk alles van zijn verlanglijstje afgestreept hebben. ‘Ik ben er als de dood voor dat iemand op een dag in z’n hoofd haalt: ‘Die Jack Harlow moet maar eens gecanceld worden.’’
‘Veel wiet gerookt in dat ding.’ Jack Harlow wijst naar het prieeltje dat neergepoot staat in Cherokee Park, gelegen in zijn thuisstad Louisville, Kentucky. ‘Veel geneukt ook,’ voegt hij eraan toe, de blik nu afdwalend in een andere richting. ‘Daar, tegen die boom aan de waterkant bijvoorbeeld.’ Nog een andere richting. ‘En daar ook, geen twijfelen aan. Genéúkt, man. Als een wild dier.’ Harlow praat zoals hij rapt, in de wat lome maar tegelijk melodische klanken zoals die in het Amerikaanse zuiden nog altijd van ouder op kind doorgegeven worden. ‘We hingen de hele tijd rond in dit park. Was je jong en had je niets te doen, maar had je wel een auto, dan kwam je naar hier.’ Aan de nostalgie in zijn woorden zou je denken dat er een heel voldragen leven voorbij is gegaan sinds die onbezorgde jeugd, maar Harlow is nog altijd maar 24 jaar oud. De berichten die hij als tiener naar meisjes stuurde, zitten nog altijd gewoon in zijn telefoon.
Toen corona twee jaar geleden alle internationale grenzen uitriep tot ijzeren gordijnen, ging Harlow net de wereld rond. Dankzij zijn hit ‘Whats Poppin’’, maar vooral: met dank aan de sociale media, die tijdens de opeenvolgende lockdowns het nummer ironisch genoeg promoveerden tot een viraal fenomeen. De nacht voor ons interview, legt hij uit, was Harlow nog druk in de weer met dialogen uit het hoofd te leren voor een niet nader genoemde auditie – het blijkt uiteindelijk een remake van de film ‘White Men Can’t Jump’. Niet zonder resultaat: Harlow heeft de rol beet, vernemen we later. Hij zal het personage spelen dat in het origineel nog door Woody Harrelson werd neergezet.
– Het gaat je voor de wind, lijkt het wel.
Jack Harlow «Het voelt nog altijd surreëel, om eerlijk te zijn. Het is absurd: de ene dag loop je hier verveeld de trottoirs af met je hoofd vol dromen en de volgende mag je ze allemaal echt beleven. Alsof mijn leven een film is. Ik ben één van de weinige mensen die dat oprecht kunnen zeggen: mijn leven komt zó uit Hollywood.»
– In de auto naar hier was ‘Nail Tech’ te horen op de radio. Het is de eerste single geworden van je nieuwe plaat, maar vreemd genoeg zei je daarnet dat je er zelf niet zoveel aan vindt.
Harlow «Als je me vraagt naar mijn minst favoriete nummer op de plaat, zou ik inderdaad ‘Nail Tech’ kiezen. Ik heb het meer voor songs waarin ik erin slaag om ook écht iets te vertellen. Maar vaak valt dat nu eenmaal niet samen met wat aanslaat bij de mensen. ‘Face of My City’ van mijn vorige plaat ben ik zelfs kotsbeu gehoord, maar het is één van mijn populairste nummers.»
– Wat vind je vandaag dan van ‘Whats Poppin’’, het nummer waarmee alles begon?
Harlow «Daar kan ik nog altijd trots op zijn, al vind ik het idee dat mensen het op repeat zetten erg raar. Dat zou ik nooit kunnen. Hetzelfde met een nummer als ‘Tyler Herro’. Maar goed, ik snap natuurlijk het effect dat zulke songs hebben op een publiek. Ze hebben een beat, ze hebben energie… Vaak is dat al voldoende.»
– Maar dus niet voor jou. Soms lijkt het alsof je liever in een vorig decennium carrière had gemaakt. Het valt op dat je in interviews veel vaker teruggrijpt naar rappers in hun dertiger of zelfs veertiger jaren dan naar je generatiegenoten.
Harlow «En toch wil ik het gezicht worden van déze generatie, want daar ontbreekt het volgens mij aan: er zijn niet genoeg mensen van mijn leeftijd die de beste willen zijn in wat ze doen. Vandaar ook mijn voorliefde voor teksten mét inhoud: als je de beste wilt zijn, moet je meer te bieden hebben dan iets wat alleen goed in het gehoor ligt. Met nonchalance alleen kom je er niet. Er zijn ook maar zoveel manieren om iets mee te delen als ‘I got the bitches’.»
Fuck het algoritme
Jaren eerder, als tiener met een onstuitbare drang tot geslachtelijk verkeer in openlucht, liep Harlow ook al in de kijker als lokale rapper. Zijn eerste demo-opnames deelde hij uit toen hij amper 13 was – toen nog onder de naam Mr. Harlow. Tot zijn chagrijn zijn de meeste nummers uit die tijd nog altijd online te vinden: na aanklikken hoor je hoe de puberteit Harlows strottenhoofd nog moest herinrichten, maar de spitsvondigheid van vandaag drijft wél al boven. De hit op dat vroege demobandje: ‘The Febreze Song’, een niet geheel serieus bedoelde – ‘F-E-B to the R to E to the Z to the E / that spells Febreze’ – ode aan luchtverfrissers. Elf jaar later is alles ook echt rozengeur voor Harlow: hij kan terugvallen op de raad van zowel Drake als Kanye West, twee van zijn persoonlijke helden, en werd door die laatste zelfs de studio ingehaald om mee te rappen op diens laatste plaat ‘Donda 2’. Na een concert van Harlow in Toronto nodigde Drake hem uit bij hem thuis. Of hij Drake daar om advies gevraagd heeft, wil ik weten.
Harlow «Zeker wel. Ik zei ’m: ‘Kijk, je weet wat ik doe. Je hebt me gezien, dus je begrijpt ook wat ik wil bereiken. Ik heb maar één vraag: hoe word ik nóg beter?’»
– En?
Harlow «Mooi geprobeerd, maar zijn exacte antwoord hou ik voor mij.»
– Herinner je je nog het moment waarop je de hiphop ontdekte?
Harlow «Ik was 11, en ik had even tevoren Eminem gezien in ‘8 Mile’. Vanaf die dag lag er geen andere toekomst meer voor me open dan één als rapper. In de auto met mijn moeder oefende ik mijn freestyles. En mijn moeder deed mee. Thuis had ze platen liggen van Public Enemy en A Tribe Called Quest, dus ze was er wel voor te vinden.»
– En je vader?
Harlow «Die heeft het meer voor klassieke rock en country. Hij is wel muzikaal aangelegd. Hij heeft zelfs gezongen op zijn eigen huwelijk. Maar zeggen dat we de muziek met de paplepel hebben meegekregen, zou overdreven zijn. Als kinderen waren mijn broer en ik meer in de weer met superhelden, ‘Star Wars’, en Harry Potter.»
– Nog voor je de basisschool helemaal achter je gelaten had, was je in bepaalde kringen al opgevallen met je muziek. Goed mogelijk dat enkelen al een veelbelovend rappend kindsterretje in je zagen. Scooter Braun, in het wereldje vooral bekend als manager van Ariana Grande, Justin Bieber en Demi Lovato, ontving jou ook al bij hem thuis.
Harlow «Het scheelde niet veel of ik had ook in dat rijtje gestaan, maar het is nooit helemaal in kannen en kruiken geraakt. Er zat dus niets anders op dan terugkeren naar huis en het kleinschaliger aanpakken. Cd’s branden, demo’s uitdelen op school... Het prikte wel hoor, het voelde alsof ik mijn grote doorbraak misgelopen was. Maar wetende wat ik nu weet, ben ik juist opgelucht dat het zo gegaan is. Het dwong me om een normaal leven te leiden. Ik kon gewoon naar een normale school gaan, ging naar fuifjes, raakte ontmaagd op een normale manier… Al die dingen hebben ertoe geleid dat ik nu de rapper ben die je kent.»
– ‘I’m just a late bloomer / I didn’t peak in high school / I’m still out here getting cuter,’ rap je op ‘Industry Baby’ van Lil Nas X. Hoe zag je er dan uit als scholier?
Harlow «Ik droeg een bril, en krullen had ik ook al. Ik had nog geen idee van wat ‘cool’ was. Ik ben niet opgegroeid op straat zoals zoveel andere rappers, dus heb ik een tijdlang net bewust het tegendeel van cool willen uitstralen: ik zag er bewust uit als een nerd. Maar liever dat dan een imago najagen dat het mijne niet was.»
– Nu draag je geen bril meer.
Harlow «Nee, die heb ik uiteindelijk toch maar achterwege gelaten. Niet dat ik bezorgd was om mijn uiterlijk, maar ik wilde ook niet dat het op een gimmick zou beginnen te lijken.»
– Je beklemtoonde in die dagen je afkomst als rapper uit de middenklasse ook. Als Mr. Harlow maakte je je eigen versie van Drakes ‘Started From the Bottom’. Je noemde die ‘Started from the Middle’. Je springt wat dat betreft nog altijd een beetje uit de band in de hiphop. Je hebt bijvoorbeeld geen enkele tatoeage.
Harlow «Nee. Ik evolueer voortdurend als persoon, dus het idee van iets permanents als een tatoeage intimideert me. En daarbij: als ik ook echt acteur wil worden, komt dat alleen maar goed uit.»
– Dat gastoptreden aan de zijde van Lil Nas X gaf je carrière nog een extra duw in de rug.
Harlow «Nochtans sta ik van nature wat sceptisch tegenover zulke dingen. Echt, je kunt niet geloven wat voor sappige aanbiedingen ik al heb laten glippen. Maar het moet vooral juist zitten, vind ik. Alleen bij Lil Nas X heb ik uitzonderlijk niet getwijfeld.»
– Klopt het verhaal dan dat de entourage van Lil Nas X op het punt stond je deel in ‘Industry Baby’ te halveren?
Harlow (opgewonden) «Absoluut! ‘Voor het algoritme’, was de reden. Het nummer was nog niet eens klaar en ze hadden de streamingdiensten al in hun achterhoofd. Over mijn lijk, dacht ik, en ik stapte naar Lil Nas X zelf. ‘Fuck het algoritme!’ zei ik ’m.»
Makkelijke jeugd
– Iets anders: hoe voelt het om door een hele generatie jonge vrouwelijke fans gebombardeerd te worden tot sekssymbool?
Harlow «Het voelt vooral vermoeiend om er voortdurend vragen over te moeten beantwoorden. Maar je kunt ook niet kniezen als je publiek voor een groot deel uit vrouwen blijkt te bestaan. Als ik aan een nummer begin, wil ik namelijk altijd eindigen met iets wat ik idealiter naar een crush zou sturen. Want ik ben dan wel poëtisch van inborst, uiteindelijk ben ik ook maar uit op some ass (lacht). Zo heb ik het ooit letterlijk verwoord tegen een meisje: ‘Kijk, ik ben ook maar een zoogdier. Net zoals een plant zich naar de zon keert, ben ik geprogrammeerd om me voort te planten.’ En zeggen dat mijn ouders ooit nog dachten dat ik homo was.»
– Leg uit.
Harlow «Toen ik nog klein was, vroeg ik mijn ouders eens om Barbie-poppen. Misschien is hij wel homo, dachten ze natuurlijk eerst. Tot ze zagen dat ik ze onmiddellijk begon uit te kleden zodra ik ze in handen kreeg. ‘Nee, dan toch geen homo.’ (lacht)»
– Traditioneel werden veel rappers geïnspireerd, zelfs voortgestuwd door hun moeilijke jeugd, getekend door kans- en financiële armoede. Jij had het beter in je jeugdjaren, dus is de vraag: wat spoort jou aan?
Harlow «Een goede vraag. Ik ben inderdaad altijd omringd geweest door liefde, en ik durf te zeggen dat ik een gelukkige jeugd heb gekend. Vanwaar dan mijn torenhoge ambitie? Waarom kan het me zoveel schelen? Misschien is die vraag meer iets voor mijn psycholoog. Maar als je het mij vraagt… (Haalt schouders op) Dat ben ík gewoon, bro. Trauma’s kunnen inderdaad een voedingsbodem zijn voor inspiratie en grote dromen, maar die moeilijke jeugd heb ik gewoon niet gehad. Bij mij begint alles dus bij passie, en het brandende verlangen om een zo rijk mogelijk leven te leiden. Ik wil álles gevoeld hebben als het ooit voorbij is. Doorsnee zal nooit genoeg zijn voor mij. Ik ben gewoon… gulzig. Op alle denkbare manieren. Als ik een meisje leuk vind, krijg je me de eerste drie weken niet van haar afgetrokken. Als ik eet, dan schrok ik. Ik heb daarom nu iemand in dienst die dagelijks in de gaten houdt wat ik eet en me de juiste dingen voorschotelt.»
– Is het ook daarom dat je niet meer drinkt? Was het nodig om in te grijpen?
Harlow «Daar stopte ik vorig jaar al mee. Niet dat ik het te moeilijk vond om van de fles te blijven, maar ik merkte dat ik tijdens het touren op den duur élke avond aan de alcohol ging. Ik had er gewoon geen zin meer in, elke dag wakker worden met een droge keel, een opgeblazen gevoel en met de gevolgen van een minder dan ideaal beoordelingsvermogen. Ik ben geen jongetje meer, hè. Ik ben een mán. Tijd om mijn verantwoordelijkheid op te nemen, vond ik.»
– De wiet heb je daarentegen niet helemaal afgezworen, hoorde ik.
Harlow «Nee, dat niet. Maar ik ben me wel bewuster van het effect dat blowen op me heeft. Ik ben niet de evenwichtigste persoon als ik high ben. Ik verlies sneller de controle over mezelf, dat zie ik nu in, en daar heb ik normaal net een hekel aan. Als ik gerookt heb, voel ik me als a piece of shit. Het tegengestelde van paddo’s, eigenlijk: sommige van mijn beste teksten op de nieuwe plaat zijn geschreven nadat ik aan de shrooms gezeten had.»
– Nog meer al dan niet legale roesmiddelen die een sleutelrol hebben gespeeld bij het scheppingsproces van ‘Come Home the Kids Miss You’?
Harlow «Dat zeg ik liever niet. Ik wil niet dat de kids dat lezen en denken dat je drugs nodig hebt om creatief te zijn. Want ik weet dat ze naar me opkijken. Ik kijk dus wel uit, want ik ben er als de dood voor dat iemand op een dag in z’n hoofd haalt: ‘Die Jack Harlow, die moet maar eens gecanceld worden.’»
Hopman van de hiphop
– De grootste controverse die zich tot op heden heeft voorgedaan in je omgeving kon anders wel tellen: je vaste dj Ronnie Lucciano schoot vorig jaar een vrouw neer in een nachtclub. Het slachtoffer overleed. Jij was daar ook die avond.
Harlow «Het proces moet nog beginnen, dus je begrijpt dat ik er niet te veel over kan uitweiden. Laat me alleen zeggen dat het zonder twijfel één van de donkerste dingen is die ik al heb meegemaakt. Ik heb daarna nog wekenlang in de put gezeten.»
– Niet dat we mensen op gedachten willen brengen, maar mocht iemand je toch willen cancelen, dan kunnen ze ook aan de slag met je samenwerking met Tory Lanez en DaBaby, die allebei te horen zijn op een remix van ‘Whats Poppin’’. Lanez kwam sindsdien in opspraak als de vermeende schutter die Megan Thee Stallion verwondde, terwijl DaBaby op de korrel werd genomen na homofobe uitspraken.
Harlow «Ik ben daarna zelf onder druk gezet om hun bijdrage uit het nummer te knippen, maar dat weigerde ik. Al die dingen zijn toch ná onze opnames gebeurd? (Lange pauze) Ik weet gelukkig dat ik een goed mens ben. Misschien wel iets té goed, daarom moet ik me nu verantwoorden voor de acties van anderen. En het voelt niet juist om als volwassen man voortdurend het woord te moeten voeren voor andere volwassen mannen. Maar voor de duidelijkheid: ik wens Megan alle liefde en respect toe.»
– Nu we toch de modieuze bril van de 21ste eeuw op de neus hebben: we weten intussen dat je niet zult rusten voor je de grootste rapper van je generatie bent, maar in hoeverre is het eigenlijk wenselijk dat uitgerekend een witte rapper uit de middenklasse de nieuwe hopman van de hiphop wordt?
Harlow «Die vraag heb ik mezelf ook al gesteld. Uiteindelijk komt het altijd weer neer op dezelfde discussie: is het wel oké dat een witte persoon aan het rappen gaat? En ik ben ervan overtuigd dat mensen die me aan het werk gezien hebben zich dat niet meer afvragen: ze zíén mijn passie, en als je zo gepassioneerd bent als ik maakt het niet uit hoe je achtergrond eruitziet. Als je op het veld staat en je speelt de bal elke keer zo hard als je kunt, verdien je vanzelf je plaats in de ploeg. En laat er geen twijfel over bestaan: I’m here to play ball.»
© Rolling Stone - vertaling Tom Raes
‘Come Home the Kids Miss You’ is nu uit bij Atlantic Records. Jack Harlow speelt op zondag 21 augustus op Pukkelpop.
