‘Executive Slacks had de sound van een dakloos, lijmsnuivend Kraftwerk’

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘You Can’t Hum When You’re Dead’ (1984) van Executive Slacks.

Door de heruitgave van ‘1.000 titels’ (★★★★☆) van De Kommeniste kreeg ik weer enorm veel goesting om naar new wave te luisteren. Of beter gezegd: nog meer dan anders. Het genre is voor velen inmiddels klassiek genoeg om er opnieuw van te kunnen genieten, dus mag het weer. Doorgaans duurt het wel een decennium of drie voordat een voorbije subcultuur opnieuw kan worden geapprecieerd. Het lijkt me een natuurlijke cyclus. Zelf stond ik in 1984 als 13-jarige dagelijks stoer te wezen met afwisselend een T-shirt van The Cure en Bauhaus. Met om de week weer eentje mooi gewassen en gestreken door mijn moeder: 100 procent dorpse cool. Nu ik vandaag al afwassend aan het genieten was van Executive Slacks op Spotify herinner ik me new wave vooral als een danscultuur. Niks doom and gloom, maar funky fuiven met non-stop grooves. Elk weekend met getuite lippen bezwerende gebaren staan maken in een bedompte parochiezaal. Ik besefte pas later wat voor een bijzondere muziek toen normaal was. Cabaret Voltaire, Section 25, The Neon Judgement, Fad Gadget: trendy tot diep in de provincie. Bij ‘The Bus’ van Executive Slacks ontplofte het feest altijd. Een band met de sound van een dakloos, lijmsnuivend Kraftwerk. ‘You Can’t Hum When You’re Dead’ is een klassieker – met een hilarische titel trouwens. Psychotische electro met een pisgeur doorheen een shredder. Als je hiermee mensen gelukkig kunt maken, dan heb je iets te zeggen. Dat ze daar maar eens een ‘Classic Albums’-aflevering aan besteden.