Ezra Collective was in de AB soms heel straf, maar in zijn geheel had de show strakker gemogen

Het Londense Ezra Collective deed zondagavond voor het eerst de grote zaal van de AB vollopen. ’t Was bij momenten heel straf, maar in zijn geheel had de show een beetje strakker gemogen.

In 2019 zei drummer Femi Koleoso van Ezra Collective in de AB-box tegen het publiek: ‘Het lijkt misschien alsof hier een jazzband speelt, maar het is eigenlijk strictly afrobeat en techno en drum-’n-bass en rave’n’shout’n’dance... There might be like a jazz moment here and there.’ Hij bedoelde uiteraard: de geest van jazz hangt over ons werk, maar ik ben vooral opgegroeid met heel andere muziek.

Ezra Collective begon heel goed in Brussel, met de AB in het pikkedonker, dubreggae op tape en dan plots saxofonist James Mollison en trompettist Ife Ogunjobi die ons vanuit de zittribune achteraan welkom toeterden. Daarna nam TJ Koleoso - de broer van Femi - met zijn bas over op het grote podium. Toetsenist Joe Armon-Jones kwam erbij. De groep kreeg reggae en jazz samen aan de praat, en dat is geen evidente mix.

‘Welcome to my world’ zat ook voorin. Het publiek mocht hier de partijen van de blazers meezingen, tenminste zolang die een beetje eenvoudig bleven. Voor ‘The Philosopher’, dat lichtjes uitzinnig werd ontvangen, vertelde Femi Koleoso dat Ezra Collectieve eerst ‘in het kleine zaaltje boven’ had gespeeld (de AB Club), later ‘in de grote zaal die was volgehangen met gordijnen waar de mensen niet achter mochten’ (hij bedoelt de AB Box in 2019) en ‘vandaag eindelijk de hele zaal uitverkocht tot op de balkons en in de stoeltjes achteraan’. ‘Two thousand twenty three! Welcome everybody!’, riep hij blij. En hij bleef maar zeggen hoe dankbaar de groep was. Hij bleef zich ook schor schreeuwen.

Over de vraag wie hem muziek heeft doen maken moest Femi Koleoso in Humo geen seconde nadenken: ‘Afrobeat-koning Fela Kuti. En uiteraard ook zijn drummer, wijlen Tony Allen, die mij voorging bij Gorillaz’. ’No Confusion’, één van de hoogtepunten van de Ezra Collective-show, is zo’n Afrobeat-tune, één waar je soms ook van denkt: is die geïnspireerd door Fela Kuti en zijn Afrika 70 band, of is het een cover?

Naar het einde toe kwam Koleoso met een bindtekst te veel: sommige fans zouden zijn kinderen kunnen zijn, andere zijn grootouders; die Pro-Brexit-kiezers zouden eens mogen beginnen toe te geven dat ze ongelijk hadden; hun publiek is heel divers: something to be celebrated, not tolerated. Dat ging maar door, terwijl we liever de groep on and on and on and on hadden horen spelen. Gelukkig kwam een wervelend ’You Can’t Steel My Joy’ ons redden. TJ Koleoso was wederom de wonderbassist. Joe Armon-Jones’ handen gleden en scheerden weer over zijn keyboards. James Mollison en de Ife Ogunjobi toeterden erop los. Femi Koleoso ging er - veel harder dan zijn leermeester Tony Allen - nog eens tegenaan.

Goed concert. Ik had wellicht een uitstekend concert bijeen gedroomd.