‘Fear of the Dawn’ van Jack White is een potpourri van wervelende geluiden in een ongelofelijke spreidstand

Eén voordeel had corona wel, behalve dat je met je baas kon vergaderen in je onderbroek: muzikanten hadden plots heel veel tijd, want er moest geen tour worden voorbereid. Iedereen en zijn moeder kampeerde in de studio en dat had voor bijvoorbeeld Jack White bijzonder positieve gevolgen. Nu verschijnt de rockplaat ‘Fear of the Dawn’, over een maand of drie volgt al een folkplaat: ‘Entering Heaven Alive’. Ondertussen had hij nog tijd om te trouwen op het podium, zo meldt de vakpers. Allemaal in koor: hij liever dan wij! Op deze plaat is hij gelukkig helemaal zijn van de pot gerukte zelf: waarom zestien muziekgenres in een song duwen als je er ook zeventien kunt gebruiken?

‘Fear of the Dawn’ is een potpourri van wervelende geluiden in een ongelofelijke spreidstand, van dub over jazzrock naar flamenco over funky spacerock met vette bassen en vocoders en terug. Zestig jaar popmuziek samengebald in twaalf nummers, waarvan er eentje amper een halve minuut duurt. Ze gaan van hot naar her, in één gloeiende geut. Soms is te veel talent ook gewoon te veel: een vaardige producer had hier wel wat lawaaierig onkruid kunnen wieden. Maar boeiend blijft het altijd.