Fiona Apple vat de chaos in lappen fruitig proza

De titel van de eerste Fiona Apple in acht jaar verwijst naar de Britse serie ‘The Fall’, waarin een agente een vastgeketend meisje treft. ‘Eráf met die ketenen! Wég met die ballast!’

In haar woonkamer in Venice Beach gaat Fiona in dialoog met haar demonen in dertien precieuze geschenkjes van tracks. Haar stem is lyrisch en rauw, haar zinnen schikken zich naar haar kadans; alleen Bob Dylan heeft doorgaans die macht over zijn woorden. De percussie klinkt intussen alsof Fiona met soeplepels door de vuilnisbelt loopt: dat rammelt als het beste van Tom Waits. Zelfs haar piano gaat ze te lijf als de reïncarnatie van McCoy Tyner. De ritmes zijn wild, de melodieën vintage Fiona: een ronkende dieselmotor in een zachte witte kussensloop.

Fiona vat de chaos in lappen fruitig proza. Over verlatingsangst: ‘The drumset is gone / And the rug it was on / Is still screaming at me.’ ‘Under the Table’ vertelt over een dinertje waarin de BMW’s op de oprit belangrijker zijn dan het vlees op de barbecue. Er passeren overspelige venten, maar Fiona zingt liever over vrouwen, en wat hen verbindt (niet zelden: overspelige venten). ‘Shameika’ is een stoere griet die de 11-jarige Fiona zei dat ze potentieel had. Deze plaat is het verhaal van dat potentieel dat tot volle, roekeloze bloei komt, in weerwil van wat alle platenbonzen, persmuskieten en andere bekstinkers ‘r ooit zeiden of aandeden.

Corona leek het muziekjaar aan de ketting te leggen. Vier uitroeptekens van woorden: ‘Fetch the Bolt Cutters’!