‘Flandria tropical’ van Rum bevat uitstekende en zeer mooi in het Nederlands gezongen folk

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘Flandria tropical’ (1982) van Rum.

Een jaar of tien geleden nodigde ik mezelf uit bij een tamelijk grote platenmaatschappij, een term die ik nog steeds prefereer boven record label. Het roept een gouden tijd op van grote budgetten en ongebreidelde decadentie. Maar niets was minder waar. Ik trof er een bedrukte sfeer aan. De brave man die me er ontving, wees naar de grote stapels onverkochte cd’s in de inkomhal, strekte zijn armen uit en zei: ‘Pak maar mee wat je wilt. We moeten er dringend van af.’ Tussen een hoop uiterst middelmatige releases vond ik na een tijdje zoeken toch nog iets interessants: een boxset van Rum. Uitstekende, virtuoos gespeelde en zeer mooi in het Nederlands gezongen folk. Met mijn Pools-Italiaanse afkomst is dit voor mij best wel behoorlijk exotische muziek. Ik weet niet zeker of flandriana een genre kan zijn, zoals americana, maar zo klinkt hun muziek toch. Als ik één plaat uit de boxset moet lichten, ga ik voor ‘Flandria tropical’, hun laatste plaat, die vol knappe cross-overs staat. ‘Café zonder naam’ is traditionele Vlaamse folk met funky conga’s onder een jazzy blazerssectie. En het klinkt totaal niet geforceerd. ‘Polkacabana’ doet alles wat je van de doldwaze titel hopelijk verwachtte: excentrieke latin door een imaginair showorkest in een BRT-programma uit de seventies. En wie wil daar in godsnaam niet bij zijn? Ik zal zeggen wie: idioten. Hoe dan ook, ik had die dag bij de platenmaatschappij de juiste keuze gemaakt.