Float Fall na het buitenlands avontuur: ‘We hadden veel te laat in de gaten dat er iets niet pluis was’

Een calvarietocht en een bitterzoete triomf. Zo noemt Float Fall de release van hun debuutplaat (★★★☆☆) . Die had al in de herfst van 2014 kunnen verschijnen, maar het noodlot dwong hen tot engelengeduld. ‘Met corona beslisten we de release nog maar eens uit te stellen. What’s another year?’

In 2012 leek Float Fall de nieuwste fonkelende ster aan het firmament te worden. Het Brusselse droompopduo rond Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever haalde toen de bronzen plak op Humo’s Rock Rally en met ‘Someday’ namen de twee een vliegende start. Het gerenommeerde muziekblad Q zette de schijnwerpers vol op hen en ze haalden de eerste plaats op de blogbarometer The Hype Machine. Voor de allerjongste lezers: tien jaar geleden hadden blogs écht een groot gewicht. Zelfs celebblogger Perez Hilton had de mond vol over het duo en vergeleek Float Fall met The xx. Sony sloot in die periode een wereldwijde deal met de groep en daarna… Welja, en toen? Float Fall raakte in vrije val en verdween van de radar. De ster in wording leek een schichtige komeet.

In 2018 kwam Float Fall weer even in beeld met de single ‘Hard Time Loving You’, waarna het weer stil werd. Een jaar later was het album nochtans helemaal ingeblikt, drukt de groep ons vandaag op het hart. ‘Alles was klaar en toen kwam corona’, zucht Lefever. ‘We beslisten de release nog maar eens uit te stellen. What’s another year?’

Een calvarietocht noemen ze de totstandkoming van hun eerste plaat. Al was dat niet steeds zo. Na een private showcase in Los Angeles in het voorjaar van 2014 kreeg een sublabel van Sony hen in de smiezen. Een gloednieuwe firma, maar wel onder leiding van doorgewinterde platenbonzen die zich de voorbije decennia achter talloze succesvolle acts en hits hadden geschaard. ‘De eerste twee jaar waren geweldig’, herinnert Lefever zich. ‘We zaten zo’n half jaar in Los Angeles en werkten met fantastische muzikanten als Joey Waronker, bekend van R.E.M., Beck en Atoms for Peace. De vibe was ongelooflijk: we konden in alle vrijheid werken aan onze muziek en speelden concerten op de meest waanzinnige plaatsen. Eén keer zelfs op een filmfestival in een gedynamiteerde grot, waar we aankeken tegen een publiek met alle grote piefen uit de Hollywood-industrie. We leefden op een wolk.’

Donderwolken

Maar eind 2015 pakten dreigende donderwolken samen boven de groep. ‘Aan de top waren er veel verschuivingen en niet veel later stortte het label volkomen in’, vertelt Descheemaeker. ‘De afstand tussen België en Amerika maakte dat we veel te laat in de gaten kregen dat er iets niet pluis was. En misschien hebben we onszelf wat te lang wijsgemaakt dat er geen vuiltje aan de lucht was. Wanneer een antwoord van het label veel langer dan nodig op zich lieten wachten, dachten we: misschien hebben ze het gewoon te druk. (lacht) We wilden die droom niet loslaten. En eens we durfden in te zien hoe mank de samenwerking liep, was het al te laat. We zaten vast in het vagevuur: de plaat zelf uitbrengen konden we niet of we zouden vervolgd worden. Op de vraag om het contract te ontbinden, kregen we geen antwoord, zelfs al was het overduidelijk dat ze de plaat niet zouden uitbrengen.’

Met de hulp van een peperduur ondernemersbureau en een gespecialiseerd advocatenkantoor konden ze uiteindelijk onder het contract uitkomen. ‘We kregen een voordeeltarief van ocharme 250 euro per uur’, lacht Lefever schamper. ‘Maar goed: door dat spierballenvertoon konden we van de ketting én onze muziek behouden.’

Bittere afloop

Of ze dat buitenlands avontuur puur tijdverlies durven te noemen? Toch niet, vindt Descheemaeker. ‘We zagen veel mooie plekken in Amerika en hebben heel wat getalenteerde muzikanten ontmoet. Dat zou niet gelukt zijn zonder die wereldwijde deal. Maar dat het zo lang heeft aangesleept en zo bitter moest aflopen, knaagt wel. Acht jaar is écht te lang. Zeker omdat we intussen alweer een nieuwe plaat af hebben.’

Corona zette hen ook nog een pad in de korf. ‘We hadden deze plaat in het voorjaar van 2020 willen uitbrengen en net toen ging de wereld op slot. Het voelde aan als verlengingen op de bank, maar we wilden onszelf vooral geen speelkansen ontzeggen door een plaat uit te brengen in volle lockdown. Als we dan toch eindelijk konden debuteren, wilden we wel het onderste uit de kan halen.’

Zware druk

De stress van het eindeloze wachten legde zware druk op de groep, geven ze ootmoedig toe. ‘Het gebeurde vaker dat ik de voorbije jaren aangesproken werd op Float Fall’, zegt Lefever. ‘Meteen dacht ik dan: laat zitten, jongens. Ik wil heel even niet aan de band denken. Rozanne en ik dachten nooit echt aan stoppen, maar er speelde wel grote frustratie mee. Het was ook een egozaak: we konden ons geen mooiere start gewenst hebben en de ontwenning deed pijn. Zelfs al hebben we onszelf in het begin altijd op het hart gedrukt dat we niet te veel mochten gaan zweven. Maar als je dan crasht, pikt dat. Alleen: ook daar konden we inspiratie uit halen, en zelfs moed. Een song als ‘Forever’ is een van de recentste songs die we schreven en je hoort een veel triomfantelijker, epischer knallend geluid dan bij de oudere songs. Er spreekt survivaldrang uit. Dat is hoe Float Fall vandaag in het leven staat.’

Float Fall verschijnt vrijdag bij PIAS. De groep stelt hun debuut op 30/9 voor in de AB. Dat concert is uitverkocht.

(DM)