Concert★★★★☆
Florence + The Machine vroeg op TW Classic om uw telefoon én uw cynisme in uw zak te steken
‘Wat is dees?’, vraagt de jongeman achter ons aan zijn gezel, terwijl hij de ramvolle Barn overschouwt. Wel, beste knaap: dees is Florence Welch, de Britse vuurtoren die vandaag al voor de zesde keer op de wei van Werchter stond. Nog vier keer en haar tienbeurtenkaart is vol, maar in menig festivalgangershart mag ze al een tijdje gratis binnen.
Opgewonden kreetjes galmden al door de tent vóór Welch en haar gevolg op het toneel verschenen, en dan stond ze ook nog eens enkele minuten te laat op het podium. ‘Nachtjapon meets middeleeuwse heks’, stond zoals steeds op de bestelbon aan haar styliste, met onderaan er nog bij gekrabbeld: ‘mág doorzichtig zijn’.
Mensen zonder hart schrijven dan dat haar optredens al even doorzichtig zijn. Na meer dan tien jaar op de allergrootste podia weet Welch waar de meute van opleeft en leegt ze de trukendoos tot op de bodem. Ze vraagt de mensen om te gaan neerzitten en weer op te springen, de zaklamp van hun gsm aan te steken en – tijdens slotnummer ‘Rabbit Heart (Raise Up)’ – om uw buur op de schouder te hijsen. Als mindere goden dat doen, geven wij onze baard een cynisch krabje. Bij Welch doen we dat opmerkelijk minder, omdat ze zoveel talent heeft dat het alle goedkope volksmennerij van de weegschaal veegt.
‘Kiss With a Fist’ is het best gezongen nummer van de hele festivaldag, met op het einde een uithaal die ons armhaar laat salueren. ‘Free’, vers uit het anderhalf maand oude ‘Dance Fever’, solliciteert naar de status van festivalhit. ‘Dog Days Are Over’ is dat al lang en doet wat we ervan verwacht hadden dat het zou doen na twee jaar corona: de lendenen losschudden en voor het eerst deining veroorzaken tot op de allerlaatste rij.
Dan – we zijn zes nummers ver – merk je pas hoe goed deze show in elkaar steekt. Rustpunten als ‘June’ en ‘What The Water Gave Me’ zitten precies waar je het nodig hebt, geplaatst met de accuratesse waarmee Sergio Herman een takje zeekraal op een schuimpje van god-weet-wat legt.
Of we onze smartphone willen wegsteken om met haar in het nu te zijn, vraagt Welch. Een wens die The Barn graag inwilligt, maar slechts voor even: het refrein van het hymnische ‘Shake It Out’ wordt door meer mensen gefilmd dan werkelijk beleefd. Het maakt de momenten die ze creëert iets minder magisch, maar niet veel. Teder neemt ze een met bloemen omkransd meisjeshoofd beet op de eerste rij, heldhaftig houdt ze zichzelf in haar witte japon staande op de dranghekken. ‘Never Let Me Go’ uit haar alweer elf jaar oude debuut ‘Ceremonials’ stond voor het eerst sinds lang op de setlist, omdat ze nu pas de drankdemon in de ogen durft te kijken die mee haar pen vasthield. Haar ogen zijn mistig van de tranen, haar emoties zijn ook na haar zesde keer Werchter echt.
Blijft de vraag: had ze de plek die haar eerst was toebedeeld, bovenaan de affiche van het bijkomende Werchter Encore, met verve ingevuld? Moeilijke vraag, misschien zijn haar hits daarvoor net iets te weinig gedragen door de breedste breedte van de massa. Maar als, als, als. Als Florence Welch niet bestond, was ik een cynischere recensent.
