cd★★★★½
‘Food for Worms’ van Shame: de ziel van een punker die van een vuistslag of kniestoot poëzie maakt
Shame is erin geslaagd om op zijn derde langspeler het gevoel op te roepen van de eerste van The Strokes of recenter die van Parquet Courts – in Londen nemen ze een langere aanloop dan in New York en wordt er later gepiekt.
‘Food for Worms’ is onder auspiciën van producer Flood (U2, PJ Harvey, Nick Cave, Nine Inch Nails) een plaat geworden waarop de brute kracht van debuut ‘Songs of Praise’ plaatsmaakt voor meer uitgewerkte, slimmere, efficiënte en op een breder palet van emoties mikkende arrangementen, nog altijd met de ziel van de punker die van een vuistslag of kniestoot poëzie maakt.
De vooruitgeschoven single ‘Fingers of Steel’ verklapte veel maar niet alles: gitaren helpen al hortend en stotend de zaak vooruit, piano’s blijven op de achtergrond, synths komen voorzichtig uit hun hol gekropen maar schieten al snel weer schichtig weg, achtergrondkoortjes gaan unisono, en Charlie Steen zingt van ‘Ik heb alles, maar I can’t get no satisfaction’.
Shame heeft in Steen de perfecte frontman. Een hooligankop waarachter een gevoelsmens schuilgaat. Een zanger met een beperkt bereik maar een delivery en een frasering die naar elk woord doen luisteren. Humor en cynisme aan zijn zijde.
Als ik zeg dat ‘Food for Worms’ aan de eerste van The Strokes doet denken, heb ik het over kant 1 (dé versie is de vinylversie, desgewenst verkrijgbaar in het paars). Die begint met ‘Fingers of Steel’, laat daar meteen tweede single ‘Six-Pack’ op volgen en gooit ons dan ‘Yankees’ voor de voeten: de meest melodieuze song op de plaat, waarin Steen – dat punkhart! – van de weeromstuit een beetje vals gaat zingen. ‘Alibis’ is de meest woeste song: gitaren vliegen in de rondte als door een wesp gestoken, en Steen vertrouwt ons toe dat ‘Jack says that he loves me / Jack says that he needs me / Jack wants to fuck me’. Geen idee hoe dat is afgelopen.
Het gaat op kant 1 wat energie betreft crescendo tot het op is. ‘Adderall’, in het Verenigd Koninkrijk een populair medicijn ter behandeling van ADHD, rondt de zaak af en is de perfecte inleiding voor kant 2, waar ‘Food for Worms’ een compleet ander beestje wordt. Trager, slepender, introspectiever. Geen singles meer, alle wapens neer. De gitaar in ‘Orchid’ doet denken aan ‘Grace’ van Jeff Buckley, afsluiter ‘All the People’ aan het gitzwarte ‘Into My Arms’ van Nick Cave, maar dan zonder refrein. Kant 2 is donker, de depressie tastbaar, maar Shame verkeert in blakende gezondheid.
‘Deze plaat gaat niet over ons maar over onze vrienden,’ aldus Steen. ‘Je kunt niet eeuwig in je eigen hoofd blijven rondlopen’. Syd Barrett dacht daar vast anders over, maar dat maakt van ‘Food for Worms’ geen minder grote tour de force.
