CD★★★★☆
Fouten maken mag, zingt Sharon Van Etten op ‘We’ve Been Going About This All Wrong’, maar zelf doet ze dat nergens
Hoe blijft een mens overeind terwijl de wereld verkruimelt als een petit-beurre op de bodem van een boekentas? Die vraag heeft ook Sharon Van Etten (41), die als geen ander schoonheid kan scheppen uit ellende, zich de voorbije twee jaar gesteld. Het antwoord is ‘We’ve Been Going About This All Wrong’, haar zesde plaat alweer, geschreven in haar homestudio, met zoonlief (°2017) binnen knuffelbereik.
Opener ‘Darkness Fades’ klinkt bij aanvang ook huiselijk, maar draagt drama in zich – na tweeënhalve minuut komen de jaren tachtig zelfs beleefd vragen of ze hun galmende snaardrum terug mogen. De tocht is moeilijk, de gids gelukkig ervaren: Van Ettens sirenenstem stijgt boven het gewoel uit en snijdt de luisteraar bij elke uithaal de adem af.
Van Etten wil dat u ‘We’ve Been Going About This All Wrong’ als één geheel beluistert in plaats van alleen de hapklare brokken in uw playlist te droppen. Vooruitgeschoven singles waren er dus niet, maar ‘I’ll Try’ doet wel zijn stinkende best om een single te zijn: een vleugje tristesse in de strofen, opbeurende akkoorden in het refrein. Het resultaat kan zó in de vitrine naast het beste van de chanteuse uit New Jersey.
Van Etten neemt iets kleins en maakt het groots. ‘Home to Me’ begint met de mijmeringen van een moeder die haar kind achterlaat om de wereld rond te toeren, maar gaat op het einde over Gemis met een hoofdletter. ‘Anything’ speelt een spel van echoënde trommels en moerassige gitaren rond een simpele kampvuurgitaar. Die rakker mag het nog eens proberen in ‘Come Back’, om tot figurant te worden veroordeeld in het overweldigende slot, dat ons op maandag 6 juni ongetwijfeld weemoedig zal doen meedeinen wanneer Van Etten in OLT Rivierenhof aantreedt.
In plaats van de zorgen van de zangeres te dramatiseren, zoekt ‘We’ve Been Going About This All Wrong’ naar het lichtpunt. Wat donker lijkt, blijkt achteraf niet meer dan schemerig – of in het Engels: ‘Darkish’, zoals de op twee na laatste song heet, waarin fluitende vogels een louterende werking hebben. Waar leed is, ontstaat bovendien ruimte voor saamhorig-, teder- en mildheid. Fouten maken mag, zingt Van Etten in het zalvende ‘Mistakes’, maar zelf doet ze dat 39 minuten en 15 seconden lang nergens. Wie op deze plaat één kapitale misser kan aanduiden, krijgt van ons een ongeschonden petit-beurre.
