cd★★★★☆
Fred again.. blijkt ook met ‘Actual life 3’ de superverspreider van een virus waartegen niet te vaccineren valt
Wat zou er gebeurd zijn als Brian Eno niks had gezien in zijn 16-jarige pianospelende buurjongen? Dan had hij de knaap in kwestie, Fred ‘again..’ Gibson, niet gevraagd om mee te werken aan zijn plaat met Karl Hyde van Underworld. Dan hadden Ed Sheeran en Stormzy met andere producers gewerkt, had George Ezra zijn oorwurm ‘Shotgun’ met iemand anders geschreven, en was de dancewereld een sensatie armer geweest.
Dat Fred again.. ook solo kan scoren, weten we sinds hij in volle pandemie de mijmeringen van collega-dj The Blessed Madonna verknipte tot ‘Marea (we’ve lost dancin’)’, een nummer waarop ongetwijfeld vele nachtraven door hun slaapkamerraam naar hun stad in lockdown tuurden. Intussen zijn de mondmaskers afgevallen, maar Gibson blijkt de superverspreider van een virus waartegen niet te vaccineren valt: Pukkelpop kreeg hij extatisch tot aan het gaatje, de AB verkocht hij in een paar minuten uit.
Wie in augustus mee de Dance Hall in het vocht danste, zal een paar nummers van de set herkennen op ‘Actual Life 3’, na ‘Actual Life 1’ en ‘Actual Life 2’ de – verbazing! – derde plaat van Fred again.. in anderhalf jaar tijd. ‘Delilah (pull me out of this)’ is één van die nummers, en op de plaat hoor ik weer wat me in Kiewit het delirium injoeg: de gesampelde, eindeloos herhaalde vocal van Delilah Montagu en de manier waarop het nummer vervelt van een ongenadige four-on-the-floor in een ijle mijmering en weer terug. Delicate pianolijnen, dikke Britse breakbeats, de verdrietige bliepjes waar Bicep een patent op heeft: ze zaten allemaal in de vorige platen van Fred again.., maar daarom zijn ze hier niet minder welkom. Hij is de Pythagoras van de dance: een man met een schijnbaar simpele formule, maar niemand kan ontkennen dat ze werkt.
Vorig jaar vertelde Fred again.. in Humo dat hij graag met Kanye West wilde werken – met het nodige morele voorbehoud uiteraard. ‘Ik vind moeilijke mensen ook oké,’ was zijn uitleg. Zullen wij dan maar de zeurpiet zijn? ‘Mustafa (time to move you)’ was veel mooier geweest zonder die goedkope flarden van oudere nummers als ‘Kyle (I Found You)’ en ‘Angie (Lost)’ erin. Four Tet, intussen een vriend des huizes, besteelt op deze plaat zowaar zichzelf, maar wel veel eleganter: voor ‘Danielle’ gebruikte hij de beat die hij drie jaar geleden al onder een verknipte Nelly Furtado schoof om de banger ‘Only Human’ te maken.
‘Clara (the night is dark)’, een gospelhymne uit 1905 die verse levensadem in de zwarte neus kreeg geblazen, is met grote voorsprong onze favoriet.
Generatie Z heeft bij dezen haar eigen Moby. Nu maar hopen dat het met golden boy Fred beter afloopt.
