Fred Durst komt naar Pukkelpop! Dat vieren we met onze vriendelijkste Limp Bizkit-recensies: ‘Kutplaat’

Fred Durst en de Humo-recensent, het zal nooit een goed huwelijk worden. Maar goed, hij zakt deze zomer voor de vijfde keer af naar Pukkelpop, en daar zullen vast wel anderhalve man en een paardenkop blij om zijn. Daarom: een selectie van onze vriendelijkste Limp Bizkit-recensies! ‘Kan er please iemand Fred Durst vertellen dat men zijn drollen in een closetpot draait, en niet op een festivalpodium?’

Albumrecensie: Limp Bizkit - Results May Vary

Jürgen Beckers (15 november 2003)

Zeker weten: geen andere groep heeft ons de afgelopen vijf jaar zo op de zenuwen gewerkt als Limp Bizkit, met als droef dieptepunt ‘Nookie’. Hun doortocht vorig jaar op Pukkelpop bevestigde wat wij al wisten: Limp Bizkit is een uit de hand gelopen marketingcampagne met een paar prachtige T-shirts.

Maar terzake: ‘Results May Vary’ is alvast geen slechte titel, en ‘Red Light-Green Light’, met DJ Lethal aan het roer en Snoop Dogg aan de mic, zouden wij als single zowaar kunnen verdragen. En in ‘Lonely World’, waarin Fred Durst op de wijze van Eminem zijn ziel blootlegt, voelen wij voor het eerst een spatje sympathie voor het Roodkapje van de raprock (al vinden wij niet zo meteen iets wat het citeren waard is). Helaas, beste sportvrienden, daarmee zit het goede nieuws erop. Wat wij verder nog leren van ‘Results May Vary’ is dat de results helemaal niet zo variëren. Laten we wel wezen: kutplaat. Alvast een hart onder de riem van alle deelnemers aan Humo’s Rock Rally 2004: lager dan ‘I’m the only one you know/That can put you on cruise control’ kunt u tekstueel niet vallen. James, het antiserum, snel!

Concertrecensie: Limp Bizkit op Rock Werchter 2009

Jeroen Maris (4 juli 2009)

Limp Bizkit wezen kijken, omdat een stevige streep zelfkastijding een mens doet voelen dat hij leeft. En omdat we ervoor betaald worden. No surprise: ‘t werd een dikke sof. Muzikaal hoorden we de grenzen van de idiotie bepoteld, et en plus is die Fred Durst gewoon een vies ventje.

Het optreden

Limp Bizkit, bestáán die nog? We hebben altijd gedacht dat Fred Durst en aanhangsels gewoon het mopje waren waarmee de nu metal de overgang naar een nieuwe eeuw inluidde, maar klaarblijkelijk is er nog niet genoeg ellende aangericht. Want kijk: daar verschenen Durst (met rode klak) en Wes Borland (met bespottelijke bodypaint) op het Werchter-podium. Durst haalde werkelijk élke hoogst originele truc boven om u niet weg te jagen: een Belgische tricolore on stage, slijmerige praatjes voor, na en tijdens elk nummer, en de obligate passage door het publiek. Bovendien bleken de raps nog even vulgair en het gitaargeweld even gratuit als een decennium geleden. My Generation’, Re-Arranged’, Break Stuff’, My Way’: allemaal overbodiger dan een slaappilletje voor Kimberley. Kan er dus please iemand Fred Durst vertellen dat men zijn drollen in een closetpot draait, en niet op een geëerd festivalpodium?

We blijven hem er trouwens van verdenken een vies ventje te zijn. ‘Hey ladies,’ schreeuwde Durst meermaals door zijn microfoon, met die scheve grijns van ‘m, en telkens hebben we alle meisjes/vrouwen in de omtrek uitdrukkelijk gewaarschuwd: scheer je weg, vóór je in een liefdesspel belandt waar naast Durst ook twee hondjes en een kaasrasp in betrokken zijn. Zelfkastijding heeft zo zijn grenzen.

Hoogtepunt

‘Closer’, geleend bij Nine Inch Nails: de song herinnerde ons eraan dat NIN morgen op de Main staat. Gelooft u ons: dat was een welgekomen troost.

Quote

‘You didn’t come here to see us, we came here to see you!’ Dat eerste was alvast geweldig wáár, Fred!

Concertrecensie: Limp Bizkit op Rock Zottegem 2019

MVST (7 juli 2019)

Kijk, we wilden echt wel. We kunnen zo’n goeie knarsende riff van de opnieuw alleraardigst gefacepainte Wes Borland al eens appreciëren, maar wat Limp Bizkit (☆☆☆☆☆) op Rock Zottegem neerzette was niet eens de naam optreden waardig. ‘Where’s my gents at! All the ladies in the back!’, met zo’n ongein van Fred Durst begint het, en het duurt ongeveer vijf van dat soort minuten, voor de band een eerste herkenbaar eigen nummer speelt. We hebben dan al een flard ‘Jump Around’ van House Of Pain gehad, en een stuk van Ministry’s ‘Thieves’, maar nu pas is er plots, uit het niets, het refrein van ‘My Generation’. Wat is dit, Karaoke Night?

Ja.

Zullen nog passeren: de riff van ‘Seven Nation Army’, een half ‘Smells Like Teen Spirit’, en natuurlijk ‘Faith’ van George Michael; want dat hebben ze ooit echt gecoverd, en krijgt ten minste een eigen draai. Om één of andere reden vindt Durst het nodig om zelfs af en toe een flard tekst van Midnight Oil te mompelen. En dan wordt het even echt karaoke. Voor ‘Behind Blue Eyes’ – het nummer waarmee Limp Bizkit volgens kenners nu metal definitief ten grave droeg – verdwijnt de band, en zingt de frontman doodleuk over een bandje. Als hij u het vuile werk al niet laat doen. U vond dat duidelijk niet erg, wij zouden ons geld terugvragen.

Tussendoor? Stukken en brokken. Een half “Gold Cobra” hier, een stuk “My Way” ginder. En elke keer valt alles tussen twee nummers in weer plat. Nog wat ongein van de immer kortgebroekte malloot Durst – dat vissershoedje is geen verbetering, Fred –, Borland die wat op zijn gitaar zit te prutsen, maar een optreden met flow of snedigheid? Dat krijgen we niet. ‘Wie ziet ons voor het eerst? Oeh, maagdjes! Tof!’; dat soort bindteksten, dat wel.

Net als we noteren ‘hebben ze nu al één song volledig gespeeld?’ komt er dan toch ietwat vaart. ‘Nookie’ knarst en kraakt als het altijd al deed, ‘Break Stuff’ doet precies wat zijn naam belooft. Het is too little, too late: het einde is al lang in zicht, en dit waren de langste zestig minuten uit ons bestaan. Fijn dat dat ‘Take A Look Around’ met zijn van ‘Mission: Impossible’ geleende riedeltje nog een waardige afsluiter is, maar het concert was een aanfluiting. Waarom deze band ooit volledige Sportpaleizen mocht platspelen? Géén idee.