concert★★★☆☆
Fuck die gesprongen zekering, High Hi stond op Rock Werchter te stralen als een kernreactor
Ontwaken was pijnlijk, zo badend in het angstzweet dat we overhielden aan de apocalyps genaamd Imagine Dragons. In KluB C hoopten we nog even weg te dromen met High Hi, maar voor de Leuvenaars werd het een nachtmerrie. Was getekend: een plomb die op het allerslechtste moment besloot te springen.
Weinig Belgische bands die we de werelddominantie meer gunnen dan High Hi. Jarenlang onderschat, vele zomers lang onterecht geparkeerd in de lagere regionen van festivalaffiches. Tot twee jaar geleden plots het hitje ‘Daggers’ uit de lucht viel, als de vrucht van een met eindeloze toewijding gecultiveerde appelboom.
Helaas doen elektriciteitsgeneratoren niet aan talentontwikkeling. Plots misten we de sirenenstem van Anne-Sophie Ooghe en weigerden de drumpads van haar wederhelft Dieter Beerten koppig dienst. Alsof Wout van Aert na maanden noeste arbeid langs een Herentals jaagpad plots een bananenschil onder de wielen geschoven krijgt op de Champs-Élysées.
Gelukkig hoeft talent niet te worden ingeplugd. Beerten hield het publiek warm met een handgeklapte groove en toen het universum van knoppen en kabels zich had hersteld, werd High Hi prompt Very High Hi. ‘All Cool All Fine’ was nijdig als de neten en Ooghes furieuze gitaarsolo in ‘Daggers’ liet ons in bewondering achter. Fuck die zekering, hier stond iemand te stralen als een kernreactor.
High Hi deed in zes minuten waar het er dertig voor had moeten krijgen: overtuigen, waarmaken, veelbelovend zijn. Als ik een driefasenkabel was, ik rolde mezelf op van schaamte.
