‘Geil en kwaad blijven, dat is mijn geheim’: Iggy Pop, de punkrocker die weigert te sterven

‘Geil en kwaad blijven.’ Dat is volgens Iggy Pop (75) het geheim achter het grootste raadsel in de rock-’n-roll: dat hij vandaag nog steeds in leven is. De ultieme punk-rocksurvivor is zelf stomverbaasd dat niet hij maar heel wat illustere generatiegenoten eerder het loodje legden. Een portret van de zelfverklaarde idioot die naar eigen zeggen al elfendertig keer had moeten gestorven zijn.

Niemand heeft meer opgeofferd aan het altaar van de rock-’n-roll dan Iggy Pop. Jarenlang heeft hij zijn pezige lichaam verminkt, zijn ziel en zaligheid naar de filistijnen gewerkt om zijn publiek alles te geven, elke avond. Wanneer u hem zaterdagavond het podium zal zien opspringen, trekkebenend en huppelend over de planken alsof de vloer lava is, mag u geen moment vergeten dat hij van élke seconde geniet.«De pijn is een deel van het plezier», gaf de zanger al meermaals toe.

Toch is de peetvader van de punkrock iets voorzichtiger geworden. Er wordt wel eens beweerd dat Iggy Pop het stagediven heeft uitgevonden in 1970, maar daar stopte hij min of meer mee in 2013, omdat hij er te veel blessures aan overhield. Zo schoot er al eens tand door zijn lip, ontwrichtte hij meermaals zijn schouder en tolde hij als een ongeleid projectiel vol bloed en schrammen door zijn shows. Die furie lijkt getemd, maar tezelfdertijd weigert hij het withete, ziedende monster in zich finaal aan de leiband te houden. ‘I’ve been fucked up about half my life’, vertelde hij in 2019 aan zijn publiek in Madrid. ‘Nu en dan is er een stemmetje in me dat zegt: je bent te gewoon aan het worden, te normaal. You need some weird shit.’

Hart vol napalm

Die waanzin wordt royaal gevoed door het podium. In de wildste jaren sneed hij zichzelf met cocktailglazen, schoor hij zijn wenkbrauwen, dwong hij een fan om hem neer te steken met een mes, smeerde hij zijn lichaam in met pindakaas en beweerde hij zonder spatje ironie:’I’m a street-walking cheetah with a heart full of napalm’.

Dat hart vol napalm brandt nog steeds, maar de levendigheid van een jachtluipaard is toch wat verdwenen. De rockster hangt naast het podium vast aan een wandelstok«omdat mijn skelet mijn zwakke gebied is», ondanks een gespierd, gebronzeerd en leergelooid lichaam waar geen grammetje vet aan lijkt te hangen. Een Britse journalist omschreef Iggy Pop ooit als«een hyperactief pakje spieren en pezen, rechtstreeks uit Michelangelo’s natte droom», maar de zanger noemt zijn lichaam toch steeds vaker voer voor nachtmerries.

Door scoliosis - een gevolg van een ongeval tijdens een footballmatch - moet hij al jaren een plateauzool van zo’n vier centimeter dragen om enigszins recht te lopen. Een kreupele heup en misvormde ruggengraat maken dat plaatje af. Daarnaast moest hij een Lasik-oogoperatie ondergaan in Colombia om zijn gehavende gezichtsvermogen te verbeteren. Daarover vertelde hij achteraf dat dit te wijten was aan te veel intraveneuze cocaïne. Iggy Pop beseft dan ook goed:«Ik ben dichter bij mijn vervaldatum dan me lief is. En dat heb ik voornamelijk aan mezelf te danken. Soms twijfel ik, moet mijn lichaam bestudeerd worden als een wonderland of als een horrorhuis?»

Opmerkelijk genoeg is datzelfde lijf de perfecte belichaming van zijn muziek: visceraal en venijnig, een duivelspact tussen seks en geweld. Luister naar The Stooges, en je lijkt zelfs het parelende zweet over zijn lichaam in de songs te horen. Klinkt overdreven? Vijf jaar geleden poseerde Pop naakt voor Jeremy Dellers tentoonstelling in het Brooklyn Museum. Toen vertelde die laatste dat het lichaam van Iggy Pop«de sleutel is om rockmuziek te begrijpen».

Lust for Life

Toch lijkt de punkrocker zelf niet onverdeeld gelukkig met zijn fysiek: ‘Here comes my face/It’s plain bizarre’, zong hij al in ‘Lust for Life’. Cher, Mickey Rourke en Donatella Versace liet hij overigens achter zich in een Britse poll waarin gevraagd werd naar de lelijkste celebrity-tronie. Hardvochtig en oneerlijk, want Pop beroemt zich eigenlijk om een perfecte karakterkop. In elke huidplooi, elke rimpel schuilt rock-’n-rollgeschiedenis. Bovendien is klassieke schoonheid geen zegen: ‘Your pretty face Is going to hell’ zong hij immers al bij The Stooges.

Ondanks de zelfdestructieve neigingen die hem in de jaren zeventig en tachtig ei zo na het leven kostten, zwoer Iggy Pop toch steeds bij een onverminderde ‘Lust for Life’. Een song die zaterdag zeker en vast op de setlist zal staan.«Het mooiste aan ‘Lust for Life’ vind ik nog steeds dat het op een ukelele werd geschreven door David Bowie»”, vertelde Pop daar onlangs over«“Hij zat op de grond terwijl hij de song en de titel bedacht. Later besefte ik pas dat de titel een verwijzing was naar de Kirk Douglas-film over Van Gogh. Met de twee albums die David en ik samen hebben gemaakt, Lust for Life en The Idiot, denk ik dat Bowie me in de markt probeerde te zetten als een idioot à la Dostojevski en krankzinnig à la van Gogh. Ik weet niet of ik daar zo blij mee was. Maar goed: misschien was ik in die apenjaren ook wel een krankzinnige idioot»”

Daarmee doet Pop zichzelf evenwel oneer aan. Artiesten als Josh Homme, die met hem werkten, prijzen de punkrocker net voor zijn belezenheid en intelligentie. Ook Henry Rollins noemt Iggy Pop een van de snuggerste mensen uit de muziekindustrie.«Alleen valt dat niet zo op wanneer je hem gnuivend het podium ziet opstormen, alsof hij een roedel wolven wil imponeren of denkbeeldig een wilde beer probeert te bekampen. Er bestaat nice guy Jim - Iggy Pop heet eigenlijk James Osterberg Jr. - en wild guy Iggy. De eerste zie je in de backstage handjes schudden, met de andere durf je nauwelijks een woord te wisselen. Dat is wat volgens mij punkrock belichaamt: die volkomen waanzin en tomeloze levenslust zie je nog stééds in zijn ogen.»

Iggy Pop speelt 13/8 opJazz Middelheim.

(DM)