Geloste punkers, het antwoord van een metalband en een van de beste hiphopplaten van het jaar: dit zijn de albums van de week

Er komt elke week meer goeie muziek uit dan er tijd is om die te beluisteren. Alleen al die vaststelling maakt het leven spannend. Voor wie graag recht op zijn doel af gaat, selecteerde Humo’s muziekredactie een sextet van platen die dringend te degusteren dan wel volstrekt te negeren zijn.

Santigold - Spirituals ★★★1/2☆

De beste Santigold blijft haar debuut ‘Santogold’ uit 2008: dub en dancehall staan naast een song die begint met een Pixies-bas. Santi Whites artiestennaam was toen overigens nog Santogold. Een jaar later verschijnt ‘Top Ranking: A Diplo Dub’, een mixtape van Diplo en Switch van Major Lazer die vanuit Santi’s debuut vertrekt. De muziek is vandaag alleen in stukken op YouTube en SoundCloud terug te vinden. Eén song zit geprangd tussen twee Kraftwerk-tracks. In een andere zingt een vrouw ‘I Need Love’ van LL Cool J. Aan de mash-ups met Aretha Franklin, Devo en The B-52's was zeven jaar na ‘As Heard on Radio Soulwax Pt. 2' niks revolutionairs, maar Santigolds cover van ‘Guns of Brixton’ van The Clash, ‘Guns of Brooklyn’, past wonderwel tussen ingelaste reggae-klassiekers. Santi Whites songs komen strak en rauw uit de Major Lazer-molen.

Op opvolger ‘Master of My Make-Believe’ is ‘Disparate Youth’ voor Santi wat ‘Paper Planes’ voor M.I.A. is en blijft: dé signature song. Alles is top: de productie, het arrangement, de messcherpe postpunkgitaar en de vastberadenheid in het refrein met ‘We know that we want more / A life worth fighting for’.

Santigold maakt in 2016 de wisselvallige popplaat ‘99¢’ en in 2018 laat ze op ‘I Don’t Want: The Gold Fire Sessions’ vooral reggae achter: de tracks lopen heerlijk onnozel in mekaar over via een druk op de kermisknop. En wat ze onlangs ook heel goed deed: met de vorig jaar gestorven legendarische Jamaicaanse toaster U-Roy in duet gaan in ‘Man Next Door’.

De lange inleiding kort samengevat? Ik vind Santigold het best als ze voor een punky reggaeparty gaat, maar het nieuwe ‘Spirituals’ opent via ‘My Horror’ met ijle vocals en met inkeer en dystopie. In ‘Nothing’, net als al de rest geschreven tijdens de lockdown, voelt Santi zich zelfs onzichtbaar: ‘On the inside I got to beat my nothing / Over and over / To know I mean something’. Heavy. Knap ook. De derde track, ‘High Priestess’, lost de feelgoodverwachtingen wél in: ‘Mama’ rijmt op ‘Bahama’, en ter hoogte van ‘Jztbyizemarzay’ spreekt ze plots in tongen.

‘Spirituals’ is van alles wat. ‘Shake’ is een aanstekelijk move on up-lied. ‘Ushers of the New World’ is laidback. Het nogal kille ‘Witness’ wordt gedragen door percussie van glas. In het elegante ‘No Paradise’ is het getrommel eerder een troostend dekentje. In ‘Ain’t Ready’ is het wennen aan de schelle stem en kan Santigold met haar derde oog zien wat wij niet zien, maar is ze wel weer de baas in haar wereld. ‘Fall First’ is rock met sirenes als backings. Alleen ‘The Lasty’ blijf ik een stinker vinden.

De negen andere songs: goed gedaan. (gvn)

Jockstrap - ‘I Love You Jennifer B’ ★★★1/2☆

Violiste/zangeres Georgia Ellery (ook in Black Country, New Road) schrijft klassieke popliedjes die ze eerst tot in de puntjes uitwerkt en die synthcowboy Taylor Skye daarna subtiel met digitaal zuur bewerkt. Die aanpak zorgt voor verrassingen, opwinding en chaotische fun zonder dat de popsongs van Jockstrap aan charme of schoonheid inboeten. Het duo experimenteert met ontsporende mijmerliedjes (‘Glasgow’), theatrale film-noirsuspense (‘Lancaster Court’), laidback Sault-disco (‘Greatest Hits’) en ravegekte (‘50/50 (Extended)’). Toptrack ‘Concrete over Water’ vindt zichzelf minstens vier keer opnieuw uit. Duizelingwekkend plaatje. (hs)

Parkway Drive - Darker Still ★★★☆☆

Veel fans van het eerste uur verwijten het Australische Parkway Drive steeds bitser dat ze hun ziel verkopen. Op ‘Ire’ (2015) en ‘Reverence’ (2018) nam de band telkens meer afstand van de metalcore waarin ze grootmeesters waren. Op ‘Darker Still’ dienen ze hun criticasters van antwoord. In ‘Like Napalm’ sneert Winston McCall: ‘Kill your darlings, clean the slate (...) / I can be it, everything you love to hate / I can see it, everything you love in flames’. De titelsong is zowaar zelfs een ballad, mét strijkers. Parkway Drive blijft een potige metalband met de typische breakdowns uit de metalcore, maar iets te veel riffs op ‘Darker Still’ klinken steriel. Op 12 september speelt de band in Vorst Nationaal. (rm)

JID - The Forever Story ★★★★1/2

JID uit Atlanta temt in ‘Raydar’ drie verschillende beats in drie minuten: ‘I’m like ten Avengers!’ Een mission statement vanjewelste, vooraan op zijn derde plaat. JID toont zich in zijn introspectieve lyrics vol woordspelletjes één van de bekwaamste rappers van het moment. Hij is charismatisch, kan razendsnel spuwen én soulvol zingen, zoals in ‘Kody Blu 31'. En hij heeft smaak. JID bedwelmt de luisteraar, maar weet met vernuftige beatwissels, clevere samples (Quincy Jones! Aretha Franklin!) en geknipte gasten (Lil Wayne! James Blake! BadBadNotGood!) ook te verrassen. In ‘Lauder Too’ laat hij Thundercat, Kendrick Lamars favoriete bassist, uit z’n kooi en het resultaat is ronduit fenomenaal. Voor de slechte verstaander: ‘The Forever Story’ is één van de beste hiphopplaten van 2022. (jmi)

High Vis - Blending ★★1/2☆☆

‘A sum of parts / Never whole’, zingt Graham Sayle van High Vis op de titeltrack van hun tweede plaat. De delen zijn een stroomstoot uit de hardcore, een scheut van dezelfde azijn die Liam Gallagher driemaal daags slikt en een handvol riffjes die bij één of andere zwartzak van de ontbijttafel zijn gevallen. De eerste gedachte? Het sleept, het sleurt en de intro’s zijn te lang. Pas bij de derde luisterbeurt klinkt High Vis als een band die ik nog een vierde keer kan verdragen. Het nummer ‘Trauma Bonds’ is een goede leiband voor uw eigen zwarte beest, maar in het peloton der brulboeien - kijk daar, alweer een demarrage van Turnstile! - worden deze jongens onverbiddelijk gelost. (jvl)

Julian Lennon - Jude ★★★1/2☆

Toen ik Julian Lennon in 1984 sprak naar aanleiding van zijn uitstekende debuutplaat, gruwde hij ervan dat zijn eerste worp onvermijdelijk vergeleken zou worden met het oeuvre van zijn illustere vader. Maar nu, bijna veertig jaar later, noemt hij z’n zevende plaat ‘Jude’, wat natuurlijk verwijst naar, o ironie, ‘Hey Jude’ van die andere Beatle, dat eerst ‘Hey Jules’ heette, want zo noemden John Lennon en zijn eerste vrouw Cynthia hun zoontje. Julian leverde ook de inspiratie voor minstens twee songs van zijn vader: ‘Goodnight’ en ‘Lucy in the Sky with Diamonds’, gebaseerd op een markante uitspraak en tekening van de 4-jarige Julian, toen al had hij talent. Sinds die eerste plaat maakte Julian Lennon documentaires, schreef hij boeken, fotografeerde hij en wijdde hij zich aan filantropische projecten. Waarom talent versnipperen, waarom niet alleen songs schrijven? Op deze ‘Jude’ klinkt zijn stem iets minder als die van John (toen die werd vermoord, was hij negentien jaar jonger dan Julian nu is). Er steekt veel liefde in de teksten, maar ook een snuifje verbittering (‘the sins of the fathers’). ‘Jude’ is een goeie, maar helaas geen grootse plaat. (ss)