Georgia in de AB: Wat een aanwinst!

Georgia Barnes kwam met adelbrieven naar Brussel. Neil Barnes van Leftfield is haar vader, Brits raptalent Kate Tempest nam haar mee op tournee als drummer, de voetbalclub Arsenal FC wilde haar in het jeugdelftal en Ray Charles voorzag in 1930 al haar talent in ‘Georgia On My Mind’: ‘Georgia, a song of you comes so sweet and clear, like the moonlight through the pines.’ Daar mag sinds 12 februari 2020 aan worden toegevoegd: liet jong en oud in een volgepropte AB Club hoppen als konijnen.

De avond begon als een aflevering ‘Stranger Things’: een verwrongen radiosignaal, pompende bassen gedrenkt in alles eighties en rode neonverlichting achteraan het podium. Georgia banjerde de planken op, gekleed als een cowgirl, met een paar drumstokken in de holster. Elektrische drummachines en cymbalen en synthesizers stonden in een halve cirkel opgesteld: Georgia ging tussen al dat tuig staan en bokste helemaal in haar eentje een uur gevoelige dansmuziek in elkaar. Noem ons primitief, maar het had iets opzwepend om haar te zien meppen op dingen. Het is ook van Battles geleden dat we nog een cymbaal zo hoog zagen hangen: Georgia moest op haar toppen staan om het deftig te raken.

Georgia maakt popliedjes en behandelt ze als dancemuziek. Ze bouwde een song als ‘Started Out’ nauwgezet op, liet het meermaals tot stilstand komen om het telkens met iets meer branie weer op gang te trappen. Drumpartijen vielen áltijd op het perfecte moment in. ‘Alternatieve pop’, zo omschreef ze dat in Humo. Denk: Robyn nadat ze vier dagen non-stop in een Londense club heeft gedanst.

‘Ray Gun’, met bassen die klonken als voorbijrazende Ferrari’s, had iets van M.I.A. met een gebalde vuist. ‘Honey Dripping Sky’ was een beetje melig tot Georgia haar drumstokken uit haar riem trok en een nukkige triphopbeat à la Massive Attack ontketende. De loodzware techno van ‘The Thrill’ deed de grond daveren en in ’24 Hours’ zaten enkele welgeplaatste kreetjes: ‘Woooh!’

‘Never Let You Go’ bleek van een nóg hoger niveau. Dat Aladdin-motiefje! Die onweerstaanbare drive! En vooral: dat besmettelijker-dan-het-coronavirus-refrein! ‘Jullie maken dit echt zeer gemakkelijk voor mij,’ kirt een euforische Georgia nadat de volle zaal had staan pogoën. En dan moest ‘About Work The Dancefloor’ nog komen: een spetterende banger met een hart; een lied dat de jaren tachtig naar dit nieuwe decennium brengt; op het eerste zicht New Order en op het tweede overtuigend, totaal en helemaal Georgia.

Wat weinigen weten en waar weinigen om geven: Georgia heeft al twéé platen uit. ‘Nothing Solutions’ kreeg de eer haar debuut uit 2015 te vertegenwoordigen: de song klonk prima – die schuimbekkende bassen! – maar sprankelde minder dan het nieuwe geweld vanop haar recente plaat ‘Seeking Thrills’. Door gebrek aan materiaal sloot Georgia af met een cover van ‘Running Up That Hill’: iets sneller, iets meer dansbaar en iets minder verknipt dan het weergaloze origineel van Kate Bush. Had ze nog een tweetal songs van de klasse van ‘Started Out’ uit haar hoed kunnen toveren, dan hadden wij nog méér sterren uit onze streng bewaakte schatkist gehaald. Georgia: wat een aanwinst.