Festival★★★☆☆
Gescheurde melancholie met blastbeats: lalma (met kleine l) is het resultaat van de gekste muzikale sprong van het jaar
In afwachting van Belle Perez die zich in de gabber werpt, Niels Destadsbader die freejazz perfectioneert of Cleymans & Van Geel die iets beluisterbaars maken: hierzo de gékste muzikale sprong van het jaar. John Roan van het zonnige Arsenal goes black metal.
Nu ja, black metal. Qua gevóél is wat Roan met zijn lalma (kleine l) brengt eerder rauwe, gescheurde melancholie, al dan niet met een blastbeatje dabei. Je zag het aan de manier waarop Roan zijn uitstekende band aanvuurde met wilde armgebaren, zijn gezicht in een diepe grimas vertrokken: net als ‘Mr. Morale & The Big Steppers’ voor Kendrick Lamar is lalma voor John Roan in de eerste plaats zelftherapie - lees: een uitlaatklep voor de onverwerkte gevoelens rond de dood van zijn moeder. Alles op tafel, met de hogedrukreiniger - méér blastbeats! - door z’n diepste zielskrochten. Het logische gevolg: ook al klonk het één me wat te vaak als het ander, toch bleef ik staan om naar hém te kijken, dirigent van de chaos in zijn eigen hoofd.
Cleymans & Van Geel: your move.
Mis niets van het festival via onze Pukkelpop liveblog
