‘Gimme Some Truth’ van John Lennon is een wat overladen verzamelplaat geworden

∗∗∗()∗

Eerst een voorspelling: in de loop van het kalenderjaar 2062 zal er ergens in een vervelende stad een vervelend congres plaatsvinden waar tientallen vervelende grijsaards het zullen hebben over wat het muziek­ensemble The ­Beatles nog betekent, zo honderd jaar na hun stichting. Kleine, vervelende kereltjes zullen zich buigen over probleempjes zoals ‘Was ­Yoko Werkelijk een Heks?’, ‘Hoorde ­George ­Harrison Die Pseudo-Indische Muziek Die Hij Beoefende Zelf Wel Graag?’, ‘Was ­Paul ­McCartney Echt Een Walrus?’ of ‘Woonde Er Nog Een Tweede Beatgroep In ­Ringo Zijn Neus?’. Ik zal er niet meer bij zijn, dan. Maar ik heb me bijwijlen weleens luidop en ook schriftelijk afgevraagd wat er nu echt de moeite is van die stapel solo­platen die de Fab Four achterlieten nadat de gevreesde splijtzwam haar werk had gedaan.

Algemeen wordt aangenomen dat ‘Band on the Run’ van Paul McCartney en Wings zonder meer een meesterwerk is, en sommigen halen dat gevaarlijke woord ook boven bij Harrisons ‘All Things Must Pass’. Ik voel dan weer veel warmte voor Ringo ­Starrs miskende countryplaat ‘­Beaucoups of Blues’. En ik was destijds wer­kelijk kapot van ­Lennons ­eerste soloplaat, ‘John Lennon/­Plastic Ono Band’. Ik voelde plaatsvervangende pijn bij elke beluistering van tracks als ‘Mother’, ‘I Found Out’, ‘God’ en het intrieste ‘My Mummy’s Dead’. Even pijnlijk was de beluistering van soloplaat nummer twee, genaamd ‘Imagine’. Behalve die heerlijke titelsong en de weergaloze hit ‘Jealous Guy’ staat daar ook veel therapeutisch getinte songschrijfkunst op, zoals ‘Crippled Inside’, het gemene, aan Paul gerichte ‘How Do You Sleep?’ en het hopeloze, boze ‘Gimme Some Truth’.

Laat dat laatste lied nu net de roepnaam zijn waaronder weduwe Yoko en geliefde zoon Sean ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van echtgenoot en vader John ‘Gimme Some Truth (The Ultimate Mixes)’ laten verschijnen op alle mogelijke dragers. Die feesteditie (overigens mét rouwrandje, want Mark Chapman sloeg ondertussen ook al ­veertig jaar geleden dodelijk toe) wordt voorgesteld als ‘een unieke en intieme luister­ervaring’, maar is vooral een wat overladen verzamelplaat geworden. De nieuwe mix laat Johns snijdende stem inderdaad af en toe wat meer shinen, de gitaren klinken her en der wat harder en rauwer dan vroeger, en het oppoetswerk is ongetwijfeld allemaal met liefde uitgevoerd door Sean. Maar uiteindelijk gaat het over de songs en blijven Johns goede liedjes natuurlijk goed, klinkt zijn middelmatige werk wat middelmatig, en is wat slecht was nog steeds slecht. Ik ben wel bijzonder blij dat ik ‘Instant Karma’, ‘Cold Turkey’, ‘What­ever Gets You thru the Night’ en vooral ‘Nobody Told Me’ nog eens luid door mijn huis heb horen klinken. ‘Give Peace a Chance’ werkt me na vijftig jaar nog wel altijd op de zenuwen. Om van ‘Happy Xmas’ nog te zwijgen!