Goose was de lont in het kruitvat van een uitverkochte AB, elke song een nieuwe steekvlam

31 maart 2002: in de Ancienne Belgique winnen vier jongens uit Kortrijk de belangrijkste aller muziekwedstrijden, Humo’s Rock Rally. Ondergetekende was toen vier jaar oud en verkeerde nog in de waan dat de Ketnetband het summum van Belgische muziek was. Voor mij is er sindsdien veel veranderd, terwijl Mickael Karkousse en co. ‘nog altijd dezelfde jongens van toen’ zijn. Daarom zou ik graag, nadat ik hen exáct twintig jaar later heb mogen aanschouwen in diezelfde AB, mijn collega’s van weleer bijtreden en zeggen: verdiend gewonnen, mannen.

Stipt om negen uur stapte hetzelfde viertal als twee decennia eerder het podium op - nog nooit voerde Goose een personeelswissel door. Meteen knalden de speakers. ‘Endless’, de titelsong en opener van de gelijknamige nieuwe plaat, was live nog sterker. ‘Who thought we could get better at this?’ Wel, wij! Zoals op de elpee volgde ook in de AB het nog betere ‘Change’ en het harder dan verwachte ‘Fear of Letting Go’. De trend was gezet.

Geen tijd om af te remmen. Gitarist Dave Martijn scheurde tijdens ‘Call Me’ en ‘Run Away’ een dijk van een riff uit zijn geliefde Flying V en Tom Goghe domineerde ‘Control’ met een vettige baslijn. De AB was een kruitvat, Goose de lont en elke song een nieuwe steekvlam. ‘Veel fans hebben ons pas tijdens onze optredens écht begrepen,’ zei de band deze week in Humo. Wij begrijpen dat.

Duidelijk werd wel dat nog niet iedereen de tijd heeft gevonden om ‘Endless’ vanbinnen en vanbuiten te leren kennen. Dat mag u betreurenswaardig vinden, want negen van de veertien nummers waren nieuw - alleen het geniale ‘Shadowplay’ haalde de setlist niet. De springpartij en het applaus waren telkens weer heviger en luider wanneer een klassieker onder het stof vandaan werd gehaald. ‘Can’t Stop Me Now’, bijvoorbeeld, raasde als een aprilse sneeuwstorm door het publiek, dat de slogan met passie meeblèrde. Karkousse antwoordde met een duimpje.

SHOWS

De gestroomlijnde lichtshow was boter op de steak. Soms groen, dan weer rood. Nu eens stroboscopen, dan weer spots. De ene keer fel, de andere gedimd. Aan zo’n spektakel kan al wie niet Pink Floyd heet een puntje zuigen.

En maar goed ook, want Karkousse is geen prater. Goose voert een show waarin een welgemeende ‘Dank u’ en een sporadische ‘Put your hands up’ volstaan. Elk nummer is een spektakel op zich - en het nieuwe en na een trage start volop scheurende ‘One’ niet het minst.

GEREDUCEERD

Met het wondermooie ‘We Are Vibe’ als eerste bisnummer kregen we dan toch even ademruimte. En maar goed ook, want vlak erna sloeg een staalhard ‘Words’ ons om de oren. Drummer Bert Libeert greep zijn moment en beukte zijn toms kapot. Op dat moment wist je: Kortrijk en Brussel mogen dan 100 kilometer uit elkaar liggen, dit is een thuismatch.

En dan moest ‘Synrise’ nog worden ingezet. Bij de eerste noten steeg een collectief en arrogant ‘éíndelijk’ op uit het luidruchtige groepje dat plots naast me had postgevat. Aan hen was deze show vol hoogtepunten blijkbaar jammerlijk voorbijgegaan, want dit was ‘hét nummer’. Of hoe zelfs een geweldige band kan worden gereduceerd tot één song, en zeker niet hun beste. De rest van het publiek maalde er gelukkig niet zo om, en stuurde Goose luidkeels oh-oh-oh-ooh-oh’ end terug naar de kleedkamer.

‘Endless’ is de strafste plaat Goose tot dusver - die vier sterren (‘Het geweldige ‘Endless’ staat bol van de topsongs en prachtige wendingen’) waren niet uit de lucht gegrepen. Tel daar hun andermaal bewezen livereputatie en klassiekers als ‘Words’, ‘Can’t Stop Me Now’ en ‘Control’ bij op en het eindresultaat van deze avond, vierenhalve ster, is allesbehalve overdreven.

Verdiend gewonnen, mannen.

Vanavond treedt Goose opnieuw aan in de AB. Er zijn nog tickets - haast u!