‘Gratuit was hij nooit, intens altijd. Rust zacht, Dark Mark. Vergeten gaan we je nooit’: Onze Man herdenkt Mark Lanegan

Verbazingwekkend hoe snel is was wordt. ‘Mark William Lanegan was an American singer-songwriter, author, and musician,’ staat er op Wikipedia, geen minuut nadat ik het nieuws heb vernomen. ‘Lanegan was known for his baritone voice, which was as scratchy as a three-day beard yet as supple and pliable as moccasin leather’. Die kende ik nog niet. Goeie omschrijving. Dood dus, Mark Lanegan, 57 jaar oud. Overleden in Killarney, Ierland, aan god weet wat, nadat hij alles en nog wat overleefd had. Doodsoorzaak onbekend. Ik gok zijn hart.

Ik heb geen favoriete plaat van Mark Lanegan. ‘Bubblegum’ misschien, of ‘I’ll Take Care of You’, uit de tijd dat hij ook nog zanger was bij Screaming Trees, voorlopers van de grunge. Lanegan haatte de grootste single van de groep, ‘Nearly Lost You’, en zei daarover: ‘Ik hoop het van mijn leven niet meer te horen. Tijdens concerten vraagt gelukkig niemand er nog naar, mijn fans hebben smaak’. Ik hoor Lanegan het liefst in shuffle-modus, in al zijn hoedanigheden voorbijkomend. Met Isobel Campbell, met Greg Dulli in The Gutter Twins of Twilight Singers, met Queens Of The Stone Age, UNKLE, Tinariwen, Marianne Faithfull, Moby, Kris Kristofferson, PJ Harvey, John Cale, of met Aldo Struyf en Creature With The Atom Brain. Lanegan was goed bevriend met Struyf – zijn musical director sinds vele jaren – en logeerde nog een tijd bij Aldo thuis in Borgerhout. Hij was er vorige week nog om te repeteren, las ik op Facebook, voor iets wat er nooit meer zal komen. Bij wie Lanegan ook zong, je herkende hem meteen. Gratuit was hij nooit, intens altijd. En immer in diezelfde houding: één hand op de microfoon, de andere als houvast om het statief geklemd. Zijn job was zingen, niet dansen.

Zijn laatste plaat, uitgebracht in oktober 2021, was er één met Joe Cardamone van The Icarus Line, getiteld: ‘Dark Mark vs. Skeleton Joe’. Dark Mark was zijn bijnaam.

Ik heb zoals ik zei geen favoriete Lanegan-plaat, en mijn favoriete song van hem is een cover: ‘Solitaire’. Elvis heeft het gezongen, The Carpenters, Andy Williams, en Neil Sedaka, die het in 1972 schreef samen met Phil Cody. Maar het is de versie van Lanegan die mij het hardst raakt. Hij is de enige die de veilige afstand laat varen en de song in de eerste in plaats van derde persoon zingt: ‘And deep into myself I play the game / Without your love it always ends the same / While life goes on around me everywhere / I’m playing solitaire’. Rust zacht, Dark Mark. Vergeten gaan we je nooit.