‘Greetings from Earth’ van Crackups is met z'n achttien minuten een meer dan volwaardige maaltijd

Toen ze nog meededen met Humo's Rock Rally 2010, schreef Humo dit over The Crackups: 'Ze waren uit Grobbendonk, Punk City, naar De Zwerver in Leffinge afgezakt om keet te schoppen, en ze kweten zich vakkundig van die taak. Hun eerste song heette 'A Girl Is Only Good to Fuck' en werd opgedragen aan presentatrice Erika Van Tielen. Waarna zij onze aandacht niet meer loslieten tot hun zes minuten (3 x 2) erop zaten.'

Er kwam een debuut van, 'Animals on Acid', maar daarna bleken de goesting of het geld veel te snel opgeraakt, en Thomas Valkiers, Niels Meukens, Toon Van Looy en Siebe Le Duc gingen bij Double Veterans, Psycho 44 en Warhola spelen, of platen van onder meer Black Leather Jacket en High Hi producen.

Maar nu zijn ze terug. Ze noemen zichzelf tegenwoordig CRACKUPS, ze zijn nog steeds met vier en met 'Greetings from Earth' hebben ze de beste plaat gemaakt die ik dit jaar al heb gehoord, en wel in minstens drie genres tegelijk: oude punk, nieuwe garagerock en karaktergestoorde pop voor doven.

De meeste songs schommelen nog steeds rond de twee minuten, maar er zitten er toch twee bij ('Liar' en het sterke 'Getting the Vibes') die in de buurt van de vier minuten komen: ik weet niet of we dat evolutie of volksverraad moeten noemen.

In de single 'White Fruit', een schattige incestbaby van The Chats en Black Flag, ramt Valkiers zijn spanbetonnen voorhoofd door minstens drie muren tegelijk. De rauwe kost van 'Television Screen' ruikt vooral naar de jaren 80, en na de welhaast nucleaire ontlasting die 'Floor' heet, volgt 'Trainstation', hier het allerbeste nummer.

Na de Rock Rally-finale in 2010, waar The Crackups naast de prijzen grepen, schreef Humo's verslaggever toen ook nog: 'De meeste van hun songs werden live wel overeind gehouden door volume, energie en rondvliegend speeksel, maar op een radio met het volume op minder dan elf zult u merken dat er weinig van overblijft.' Dat is nu dus anders. Want wie denkt dat hier alleen maar geramd wordt en punk een genre is voor hersendode holkrabbers met te veel oorhaar, gaat eraan voorbij dat de songs hier allemaal inventief en slim van de beperkte ruimte gebruikmaken, en dat ze, met weinig meer dan de tot de blote essentie herleide klanken, veel straffe hooks hebben. De plaat eindigt na zeven tracks, en is alles samen goed voor amper achttien minuten en een paar seconden. Dat lijkt weinig, maar het is een meer dan volwaardige maaltijd.

Thibault Christiaensen van Equal Idiots rekent CRACKUPS bij de grondleggers van de huidige vaderlandse garagerockscene. Die van SONS ook. En wij nu ook, want een mens moet iets doen.