Guido Belcanto: ‘Voor de rest van m’n leven zal ik 69 blijven. Toen ik 40 werd, heb ik ook nog 3 jaar volgehouden dat ik 39 was’

Nergens vliegen de vogels vrijer rond dan in de Kempense bossen rond de bungalow van Guido Belcanto. De zanger heeft zijn optrekje in Wechelderzande Het Heiligdom gedoopt, alsof hij wist dat Humo hem ooit de biecht zou komen afnemen. En er valt nog wat te vieren ook: Belcanto heeft zijn lyrics gebundeld in een fraai boek, heeft een stripverhaal uitgebracht met zichzelf in de hoofdrol, en viert volgende week zijn 70ste verjaardag, al kunt u hem geen groter cadeau doen dan daar zedig over te zwijgen. De 7 Hoofdzonden!

Het Heiligdom past bij zijn bewoner. Alle meubelstukken hebben geleefd, de meeste voor twee. Vast tapijt dempt het rumoer dat van buiten komt. Eén muur is bedekt met vergeelde boeken, de andere hangen vol portretten: de meeste van Belcanto zelf, met hier en daar een vrouwelijk naakt of Christusfiguur ertussen.

GUIDO BELCANTO «Een pastoor uit Turnhout heeft dit huisje nagelaten aan zijn meid: ik huur het van haar. Ik herinner me nog goed hoe ik hier introk, op een zomeravond in 2002. Ik installeerde mijn draagbare tv’tje en toen ik het aanzette, bleek ‘Het sacrament’ van Hugo Claus te spelen, naar zijn roman ‘Omtrent Deedee’. Een film over een pastoor en zijn meid! Sindsdien geloof ik dat het lot me naar hier heeft gebracht.»

HUMO Klopt het dat uw moeder u graag priester had willen zien worden?

BELCANTO «Ze was diepgelovig, en het priesterschap was volgens haar het hoogste dat je als mens kon bereiken. Ze had veel bewondering voor een oom van me, die missionaris was. Als ik geen priester kon worden, wilde ze dat ik dokter of apotheker werd. Mijn moeder wilde haar kinderen regisseren. Bij mijn broers en zussen is dat min of meer gelukt, bij mij niet. Iemand moet het zwarte schaap zijn, hè.

»Ze had het moeilijk met mijn teksten, die in haar ogen pornografisch en godslasterlijk waren. Mijn outing als travestiet in de jaren 90 was de druppel. Ze vroeg zich af: wat zullen de mensen niet denken van mijn zoon? Ik maakte haar te schande. Maar toen ze zag hoe het publiek mij in de armen sloot, is het toch nog goed gekomen tussen ons.»

HUMO Hoe staat u vandaag tegenover religie?

BELCANTO «Ik ben om te beginnen blij dat ik katholiek ben opgevoed. Dat is een uitstekende voedingsbodem voor een artiest: je hebt altijd iets om je tegen af te zetten.

»En ja, ik ben een religieus mens. Ik ben op zoek gegaan naar een verantwoording voor mijn aanwezigheid op aarde, en die heb ik gevonden. Ik geloof rotsvast dat ik ben geboren met een taak: mensen ontroeren en troosten met mijn liedjes. ‘Een zanger moet trachten pijn te verzachten,’ zing ik in één van mijn oudste songs. Dat is mijn credo. Ik heb geen carrière, maar een missie.»

HUMO Had u dat besef al vroeg?

BELCANTO «Als jonge gast heb ik nooit gedacht: ik word zanger. Maar toen ik een jaar of 30 was, ben ik uit geldgebrek als straatzanger met mijn vriend Jakke gaan zingen in de kroegen. Ons repertoire bestond uit oude smartlappen van de Zangeres Zonder Naam en zo, en achteraf gingen we rond met de hoed. Tijdens die optredens daagde het me: ik kan vrouwen doen huilen met mijn zangstem! Een goddelijke openbaring! Sindsdien besef ik waarom ik hier ben.»

TRAAGHEID

Guido Belcanto spreekt traag maar vastberaden. Zijn stem doet de tijd in Het Heiligdom stollen. ‘Als ik voel dat mijn bezoekers gehaast zijn, probeer ik hen tot rust te brengen. Ik vind traagheid geen zonde maar een deugd.’

HUMO U hebt net een tournee afgewerkt met uw laatste plaat ‘In de kronkels van mijn geest’. Veertig concerten in vier maanden: vindt u dat veel?

BELCANTO «Het is een goed gemiddelde. Soms zouden we drie avonden na elkaar spelen en dacht ik op voorhand: we zullen wel zien of ik dat nog kan. Maar het is gelukt, probleemloos. Nu blijf ik een paar maanden van het podium weg. Tijd om nieuwe songs te schrijven.»

HUMO In het voorwoord van ‘Rozen op de mesthoop van het leven’, uw nieuwe liedboek, verwijst u naar de ijzeren werkethiek van Nick Cave, die dagelijks als een ambtenaar aan zijn bureau gaat zitten tot de muze inprikt. ‘Het zou mij niet lukken,’ schrijft u.

BELCANTO «Ik ga nooit bewust op zoek naar een song. Een song komt naar mij of hij komt niet. Ik moet iets zien dat mij frappeert. Sinds mijn laatste plaat is uitgekomen, in 2021, heb ik nog maar drie liedjes geschreven. Eén daarvan heet ‘De vrouwen die ik nooit heb gekend’ en is tot mij gekomen toen ik op de tram zat en een mooi, jong meisje zag opstappen. Ze ging vlak voor me zitten, en ik was zo betoverd dat ik haar niet durfde aan te spreken. Achteraf heb ik dan dat nummer geschreven, over alle kansen die ik misschien heb verkeken.»

‘Ik heb bij elke hoofdzonde iets opgeschreven.’ Belcanto slaat een zwart notitieboek open en leest voor: ‘Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik denk: waarover moet ik nog schrijven? Moet ik nog íéts? Het laatste deel van mijn leven, en daar zit ik nu in, lijkt mij meer geschikt voor contemplatie dan voor actie. Niet doen maar gewoon zijn. Natuurlijk zal ik af en toe nog een song schrijven, omdat creëren me een gelukkig gevoel geeft en omdat ik als zanger niet in herhaling wil vallen. Alleen dat móéten, dat wil ik weg uit mijn leven.’

HUMO Sommigen vinden coveren lui. U hebt een paar van uw bekendste songs van anderen geleend: ‘Summer Wine’ van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood werd bij u ‘Toverdrank’, van Nick Cave vertaalde u ‘Henry Lee’ en ‘Where the Wild Roses Grow’.

BELCANTO «Dat zijn bewerkingen, geen covers. Ik vertaal de orginelen en doe er mijn eigen ding mee. Het worden dan bijna Belcanto-songs. ’t Is een manier om bezig te blijven als de muze een tijdje niet op bezoek komt. En het moeten ook songs zijn die ik zelf had willen schrijven, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt als de artiest in kwestie. Ik moet ze kunnen brengen als mijn eigen repertoire. Van Loudon Wainwright III heb ik er zo een vijftal vertaald.»

HUMO Wainwright bracht vorig jaar nog een plaat uit, ‘Lifetime Achievement’. Daarop zingt hij: ‘How old is seventy-five? / So old that you’re hardly alive / It’s a number that’s weighty / In five years, you’ll be eighty’. Volgende week kan ik u vragen: 70 worden, hoe voelt dat, meneer Belcanto?

BELCANTO «Ik had mijn manager gezegd dat hij mijn verjaardag absoluut moest stilhouden. Te laat! (lacht besmuikt) Het zal nu bekend worden door Humo, maar voor mezelf heb ik besloten: de rest van m’n leven zal ik 69 blijven. Toen ik 40 werd, heb ik ook nog 3 jaar volgehouden dat ik 39 was. Verjaren is iets banaals: iedereen kan het. Ik wil in de aandacht komen met iets dat me onderscheidt van de anderen.

»Ik kan dat getal, 70, ook niet met mezelf associëren. Ik voel me misschien half zo oud. Ik schaam me bijna voor mijn leeftijd, alsof ik wil zeggen: sorry, mensen, het was niet mijn ambitie om zo oud te worden!»

HUMO Nog even over die bewerkingen van andermans muziek: heeft VTM u al gevraagd voor ‘Liefde voor muziek’?

BELCANTO «Nee, en ik denk ook niet dat ik zou toezeggen. Het lijkt me fijn om de liedjes van mijn collega’s naar mijn hand te zetten, maar ik zie mezelf niet in dat panel zitten en snotteren om wat zij van de mijne hebben gemaakt. Dat soort fake verbroedering is niet aan mij besteed. Ik woon hier niet voor niks zo alleen: ik omarm mijn zelfgekozen eenzaamheid.»

HOOGMOED

HUMO Was het uw eigen idee om een stripverhaal te maken – ‘Rode lampen en havenvampen’, getekend door Ivo Libbrecht en genomineerd voor de Ultima Publieksprijs – en uw liedteksten te bundelen?

BELCANTO «Voor het stripverhaal had ik al jaren een scenario klaar toen ik op Facebook een portret zag dat Ivo van me gemaakt had. Ik heb hem gepolst of hij mijn verhaal wilde uittekenen, en hij zag dat meteen zitten. Ik ben blij met het resultaat én met onze nominatie.

»Het voorstel voor het liedboek kwam van de uitgever die de strip heeft gepubliceerd, maar ook mijn autobiografie (‘Geheime bekentenissen’ uit 2009, red.). Hij stond te springen, maar ik betwijfel of dat boek goed verkocht zal worden.»

HUMO Hebt u zelf de gebundelde teksten van uw favoriete songschrijvers in huis?

BELCANTO «Alleen van Charles Aznavour en Bob Dylan. Dylans teksten zijn op papier heel cryptisch, maar met muziek erbij komen ze wel binnen. De meeste van mijn teksten blijven wel overeind zonder muziek, vind ik. Ze zijn heel ritmisch en ik heb een sterke rijmdwang.»

HUMO Dat zou u te danken hebben aan Henny Vrienten van Doe Maar, de producer van uw tweede plaat, ‘Plastic rozen verwelken niet’ uit 1990.

BELCANTO «In het begin waren mijn teksten technisch niet goed genoeg. Ik gebruikte te veel woorden voor het aantal noten, de rijmschema’s wrongen langs alle kanten. Henny heeft danig in mijn teksten gesnoeid. Ik heb mijn succes zelf gemaakt – ik hoef tegen niet al te veel mensen merci te zeggen – maar hij is een uitzondering.»

HUMO De Duitse filosoof Schopenhauer zei ooit: ‘Talent raakt een doelwit dat niemand anders kan raken, genialiteit raakt een doelwit dat niemand anders kan zien.’ Tot welke categorie behoort u?

BELCANTO «Daar heb ik ook iets over geschreven. (Slaat zijn boekje open en leest voor) ‘Een echte artiest leeft in een permanente staat van crisis, een eeuwige innerlijke strijd. Er zijn momenten van hoogmoed waarop je jezelf een genie waant, bijvoorbeeld na het schrijven van een prachtige song. Wow, I’m a genius. Onmiddellijk daarna slaat de twijfel toe: ga ik dit ooit nog kunnen? En dan voel je je een volslagen mislukkeling.’ Daarom kan een artiest nooit hoogmoedig zijn: als hij het wel is, is hij geen kunstenaar.»

HUMO Hebt u ooit naast uw schoenen gelopen?

BELCANTO «Dat moet je aan de buitenwereld vragen, maar ik besef wel goed wat ik waard ben.

»Drie keer ben ik officieel gelauwerd voor mijn verdiensten: voor mijn debuut ‘Op zoek naar de romantiek’ heb ik een ster gekregen op de Walk of Fame van de AB, ik ben bijgezet in de Eregalerij van Radio 2, en er is een aflevering van ‘Belpop’ aan me gewijd. Telkens vond ik dat niet meer dan terecht. ‘Op zoek naar romantiek’ wás baanbrekend. Met die plaat zei ik, in 1989: hier sta ik voor, ik ben de belichaming van het levenslied. In een tv-interview heb ik eens gezegd dat ik een stroming op zich ben, een eenmansbeweging, en dat vind ik nog altijd. Is dat dan ‘naast je schoenen lopen’?»

HUMO Ik heb u al een keer of vijftien live gezien en achteraf staat er telkens een lange rij bij de merchandisingstand. Fans hebben: wat doet dat met u?

BELCANTO «Ik vind ‘fan’ maar een banaal begrip, net zoals ik het woord ‘idool’ niet op zijn plaats vind. De mensen in mijn zalen zien me niet als een afgod maar als een vertrouwensfiguur, bijna een vriend bij wie ze te biechten willen gaan. Ik kom in mijn songs uit voor mijn tekortkomingen en dat appreciëren ze, ze herkennen zich daarin. Dat ik me kwetsbaar opstel, is één van de belangrijkste redenen van mijn succes. Hoeveel zangers doen dat in Vlaanderen?

»Het is fantastisch dat mijn zalen vol zitten, want mijn muziek komt helemaal niet meer op de radio. Radiomakers en journalisten weten nog altijd niet wat ze met mij moeten aanvangen, omdat ze geen etiket op me kunnen plakken.»

HUMO ‘Toverdrank’ staat wel steevast in de Lage Landenlijst van Radio 1.

BELCANTO «Dat is één liedje, ik heb er verdorie bijna driehonderd. Maar het is beter dan niks. Ik vind het ook terecht: het is een klassieker.»

HUMO Net als Nick Cave treedt u op in een zwart kostuum. En net als bij hem kan ik me bij u niet voorstellen hoe u dagelijkse klusjes doet zoals stofzuigen, afwassen of uw pak onderhouden.

BELCANTO (grinnikt) «En toch doe ik hier de afwas! Om de twee weken ga ik naar het wassalon, omdat er hier geen stromend water is. Ik geniet daar enorm van. Ik tref er andere mensen die geen wasmachine hebben – mijn lotgenoten. Maar het is waar: ik kan me ook niet voorstellen dat Nick Cave staat te stofzuigen, net zoals ik Will Tura niet naar de wasserette zie gaan.

»Ik ben een estheet. Mijn podiumprésence moet een esthetische aanblik bieden. Mijn levensliederen kunnen toch niet gezongen worden in een jeansbroek en met een broske? Daar sta ik boven. Ik heb mijn waardigheid. Ik wil eruitzien als een engel. Soms zeggen de mensen dat ook: ‘Je haar lijkt op dat van een engel.’»

HUMO Vraagt het veel zorg?

BELCANTO «Dat valt goed mee: ik was het maar één keer per week. Het is een geschenk van Moeder Natuur.»

AFGUNST

BELCANTO «Ik ben jaloers op mensen met een mooi gebit. Het mijne is lelijk, vandaar dat ik nooit lach op foto’s. Als ik een lied van Dylan, Morrissey of mijn favoriete Franse zanger Renaud hoor, kan ik ook een lichte vorm van afgunst voelen, maar dat is meer een erkenning van hun meesterschap.»

HUMO In interviews klaagt u soms over uw beperkte gitaarspel: bent u jaloers op virtuozen?

BELCANTO «Toch wel. Ik kan maar een paar akkoorden spelen, net genoeg om twee of drie liedjes lang alleen op een podium te staan. Daarom ben ik niet solo te boeken, er gaan minstens een pianist en bassist mee: mijn programma heet ‘Zo goed als alleen’ en niet ‘Moederziel alleen’.

»Soms ben ik jaloers op mensen met een opgewekt karakter. Mensen die ’s ochtends opstaan en denken: hoera, weer een nieuwe dag, yes! Dat heb ik totaal niet. Ik heb geen talent voor onbezorgdheid, en maar goed ook. Anders zou ik slappe songs schrijven.»

HUMO Moet een kunstenaar lijden?

BELCANTO «Het helpt wel. Jan Hoet heeft ooit gezegd: ‘Kunstenaars zijn sacrifisten: ze offeren zich op voor de kunst.’ Dat herken ik. Wat ik doe, zit tussen ijdelheid, heroïek en masochisme in. Het moment dat ik het podium op moet, voel ik me als een bokser die in de ring stapt, een gladiator. Alles of niks, de triomf of de dood. Dat gevoel wil ik niet kwijt, ik cultiveer het.»

HUMO Wat hebt u opgeofferd voor de kunst?

BELCANTO «Ik heb veel gelukkige liefdesrelaties niet kunnen volbrengen. Ik heb mijn kinderen niet zien opgroeien. De warmte van een gezinsleventje is me vreemd. Ik heb ze even gevoeld toen mijn oudste zoon geboren werd, maar ik kon ze niet verenigen met mijn artistieke doelen. Of die jongens iets tekortgekomen zijn moet je aan hen vragen, maar ik denk het niet. (Zwijgt) Het woord ‘opoffering’ klinkt veel te negatief. Het klinkt nu alsof ik dat betreur, terwijl ik vooral dankbaar ben dat ik kan doen wat ik doe.»

HUMO Uw oudste zoon is 30: houdt de gedachte u bezig dat u grootvader kunt worden?

BELCANTO «Nee, zoals ik ook nooit ben bezig geweest met de gedachte dat ik vader zou worden: het is me overkomen, en daar ben ik dankbaar om. Net zoals mijn zangcarrière zie ik het vaderschap als een cadeau.»

HUMO Wat betreft uw melancholische aard: in de jaren 90 hebt u een depressie gehad, die het u een tijdje onmogelijk maakte om te componeren. Bent u bang om te hervallen?

BELCANTO «Dat zal me niet snel overkomen: zodra ik de signalen herken, neem ik wat gas terug. Destijds ben ik in een put gevallen, alsof iemand me in de rug had geschoten. Het heeft me vier jaar gekost om eruit te raken. Als je een depressie hebt meegemaakt, is het alsof het kind in je voor een deel verdwenen is. Je kunt nog geluksmomenten meemaken, maar je springt nooit meer een gat in de lucht. Ik voel me als een oorlogsveteraan met littekens.»

HUMO Onder jonge artiesten is geestelijke gezondheid allang geen taboe meer. Was u liever vandaag jong geweest dan dertig of veertig jaar geleden?

BELCANTO «Absoluut niet. De mensen worden vandaag overdonderd met ellende: de klimaatcrisis, de oorlog, het migratieprobleem... Het is too much. Ze zeggen dat je door ouder te worden mild wordt, maar ik zou zeggen dat je vooral onverschilliger wordt. Het is niet mooi om te zeggen, maar ik scherm me zoveel mogelijk af van alle ellende. Ik probeer mijn eigen kleine leventje op orde te hebben en zo goed mogelijk te zijn voor mezelf en mijn geliefden.»

WOEDE

HUMO Wordt u vaak kwaad?

BELCANTO «Nooit, of toch zelden. De weinige keren dat iemand kwaad op mij is geweest, begreep ik dat niet. Meestal was het een lief, en bijna altijd vond ik het onterecht. (Zucht) Bij conflicten in relaties delf ik altijd het onderspit. Van agressie krimp ik ineen.

»De laatste keer dat ik kwaadheid voelde, was toen er een kindje gestorven was in een crèche en Wouter Beke ontslag nam als minister van Welzijn. ’s Avonds zag ik hem op tv. Hij deed zo zijn best om zichzelf uit de wind te zetten dat ik dacht: godverdomme, jij rotzak, je kunt er niets aan doen dat dat kind gestorven is, maar neem dan toch je verantwoordelijkheid. Hij had moeten zeggen: ‘Ik ben tekortgeschoten. Sorry.’ Dat zouden meer politiekers moeten doen.»

HUMO Hebt u zich ooit verkiesbaar gesteld?

BELCANTO «Lang geleden, toen ik nog in Oelegem woonde, dacht de plaatselijke afdeling van Agalev dat mijn naam op de lijst veel stemmen zou opleveren. De voorzitter heeft toen zijn beeldschone dochter op me afgestuurd. Ik was een jaar of 35 en ging voor de bijl. Nooit geweten dat de groenen zo’n slinkse truken in huis hadden.

»Ik werd verkozen, maar heb nooit zitting genomen: een kunstenaar die in de politiek gaat, houdt op kunstenaar te zijn. Ik ben geen man om op de barricades te staan, er zit geen protestzanger in mij.»

HUMO Tot de stad Antwerpen beslist om een groot deel van de rosse buurt af te breken. Toen dat in 2002 gebeurde, schreef u de song ‘Ook Jezus ging naar de hoeren’.

BELCANTO «Dat was wél een protestsong. Uit kwaadheid en om Bordello te steunen, een kunsthappening rond prostitutie en erotiek die in de rosse buurt georganiseerd werd. Een stad zonder hoeren is geen stad, punt.»

HEBZUCHT

BELCANTO «Hebzucht vind ik een heel erge zonde. Je ziet hoe ik hier leef: mijn meubels en kleren komen uit de kringloopwinkel, er is hier geen stromend water of gas, maar who cares? Ik geef nauwelijks geld uit en heb veel kunnen sparen. Zo heb ik op den duur, zonder te hoeven lenen, voor 200.000 euro een huisje kunnen kopen in Frankrijk. Binnenkort trek ik er weer voor een halfjaar heen. Mijn doel is om de helft van de tijd daar te wonen en de andere helft hier.»

HUMO Zijn er dingen waar u desondanks veel geld aan uitgeeft?

BELCANTO «Het onderhoud van mijn auto’s, oldtimers waar soms kosten aan zijn.

»Ik koop ook veel boeken. Wat je hier ziet, is maar een klein deel van mijn bibliotheek. In de kamer hierachter staan er nog, en mijn huis in Frankrijk staat ook vol. Ik ben niet bezig met eerste drukken of speciale uitgaven, maar ik wil een boek wel bezitten. De ruggen van boeken: dat is toch het mooiste decor dat je kunt hebben?»

HUMO Welke schrijver heeft zo’n fervente lezer van u gemaakt?

BELCANTO «Guy de Maupassant, met zijn korte verhalen. Ik las ze als jonge twintiger. Je zou ze kunnen vergelijken met mijn songs: uit het leven gegrepen, een lach en een traan, heel herkenbaar. Ik vind het belangrijk dat de luisteraar elk woord onmiddellijk kan begrijpen.

»Dikwijls geeft een goed boek mij ook een idee voor een lied. De titel van één van de nummers op mijn laatste plaat, ‘Een luchtige liefde met een meisje in volle fleur’, heb ik bijvoorbeeld gepikt uit de roman ‘Serotonine’ van Michel Houellebecq.»

HUMO Voor een eeuwig 69- jarige gebruikt u opvallend vaak het woord ‘meisje’.

BELCANTO « Het mooiste woord in onze taal! Ik vind dat ik het nog altijd geloofwaardig en... (aarzelt) legaal kan gebruiken. Als ik een lief heb, zing ik over ‘mijn meisje’.»

HUMO Weet u hoeveel het kost om u te boeken?

BELCANTO «Ik weet hoeveel ik zelf krijg voor een optreden, maar de volledige prijs van een boeking ken ik niet. Ik hou me ver weg van geldzaken. Ik heb nog altijd de mentaliteit van een straatmuzikant: blij zijn met wat je toegestopt krijgt.

»Op een bepaald moment verdienden Jakke en ik 10.000 frank per weekend. Daarvan konden we met z’n tweeën makkelijk een week leven. Sindsdien weet ik dat ik nooit meer honger zal lijden: op straat kan ik altijd een cent verdienen.»

ONKUISHEID

BELCANTO «Bij onkuisheid denk ik in de verste verte niet aan de zogenoemde zonden van het vlees. Mensen die alles voor het geld doen, díé vind ik onkuis – maar over hebzucht hebben we het al gehad.

»Kuisheid in de seksuele zin van het woord is totaal onnatuurlijk. Het is een uitvinding van de kerk en een ontkenning van onze dierlijke seksuele instincten. Voor mij is seksualiteit een motor van creativiteit. Minder dan vroeger, maar toch: zolang mijn libido in orde is, ben ik dat ook. Ik krijg nog bijna elke dag een ochtenderectie, dus dat is een goed teken.»

HUMO Aan nogal wat van uw exen hebt u een nummer gewijd: ‘Meisje van het Meetjesland’, ‘La pasionaria’… Bracht u de betrokkenen daar telkens van op de hoogte?

BELCANTO «Nee. Als je telkens moet vragen of ze dat wel goed vinden, kun je op den duur niks meer schrijven. Iedereen die iets met mij begint, kan ooit in een song belanden. Ik denk niet dat ik daar al iemand mee gekwetst heb. Het zijn allemaal odes, vind ik. Hopelijk zien die meisjes in dat ik hen onsterfelijk heb gemaakt.»

HUMO Wordt u makkelijk verliefd?

BELCANTO «Ik heb al veel relaties gehad, maar ik ben nog maar twee keer tot over mijn oren verliefd geweest. Nu lacht de liefde me opnieuw toe, maar verliefdheid is toch vooral iets voor de jeugd, denk ik.»

HUMO Hoe hebt u uw nieuwe liefde leren kennen?

BELCANTO «Jaren geleden trad ik op in West-Vlaanderen en stond zij in het publiek. Ze was nog een jong meisje, en naar het schijnt hebben we toen even gepraat. Vijftien jaar lang is ze van een afstand verliefd op me geweest, tot ze een paar maanden geleden vroeg: ‘Mag ik eens langskomen?’ Straks staat ze hier weer.»

HUMO Ziet u zichzelf nog samenwonen?

BELCANTO «Ik denk het niet. Zoals gezegd: ik koester mijn eenzaamheid. Ik moet bijna het gevoel hebben dat ik de enige mens op aarde ben – pas dan kan de creativiteit stromen.»

HUMO Mag Gina, uw vrouwelijke alter ego, nog binnenkomen?

BELCANTO «We zijn nog onafscheidelijk, maar de behoefte om me als vrouw te kleden is minder. Travestie is iets heel seksueels voor mij, en die drang vermindert gewoon met de jaren.»

GULZIGHEID

BELCANTO «Als ik ooit aan iets verslaafd ben geweest, dan wel aan alcohol. Toen ik nog in Antwerpen woonde, ben ik weleens buiten wakker geworden op een bank. Dikwijls was ik de laatste klant. Ik genoot van die roes, maar ik ben nooit overgegaan tot een ontwenningskuur. Ik vond het niet nodig, dat is alles wat ik erover te zeggen heb.

»Tegenwoordig drink ik een fles wijn per dag en rook ik tien sigaretten. Als ik geen alcohol of sigaretten in huis heb, word ik zenuwachtig: ik ben in staat om er midden in de nacht voor naar een tankstation te rijden. Is dat een verslaving? Misschien, maar dan een gecontroleerde. Ik zuip niet, ik proef. Ik ben nu al twee uur aan het praten zonder sigaret, en dat lukt. Als jij straks weg bent, ga ik er eentje roken. Die sigaret en dat glas passen bij mij. Ik sta er goed mee, vind ik.»

HUMO Hebt u zich ook aan het zwaardere spul gewaagd?

BELCANTO «Harddrugs zeggen me niets. Ik heb wel lang de gewoonte gehad om een joint te roken voor een optreden, tegen de plankenkoorts. In 2004 ben ik daarmee gestopt, vlak voor ik op het podium stapte in Gent. Ik had de joint gerold en dacht plots: ik voel me goed vandaag, ik ga het laten – een verslaving is het nooit geweest. Onder invloed zong ik nog altijd goed, maar mijn bindteksten waren naar het schijnt wel onsamenhangend.»

HUMO Het moet gezegd: u staat in uw eeuwigdurende 69ste levensjaar nog zo scherp als een mes.

BELCANTO «Copieus eten is niks voor mij. Als ik op restaurant ga, is het gezelschap het belangrijkste. Daarna komen het decor, de bediening en de muziek: meestal staat die te luid en is mijn eerste vraag of het wat stiller mag. Mijn avond wordt pas in laatste instantie bepaald door wat er op mijn bord ligt.»

HUMO Hebt u behalve kansen in de liefde, zoals die schoonheid op de tram, nog kansen gemist in uw leven?

BELCANTO «Waarschijnlijk, maar ik denk daar niet meer aan. Als ik morgen sterf, zal ik mijn leven niet verknoeid hebben. Ik heb mijn kans niet verkeken om de mens te worden die in mijn natuur besloten zat. En is dat niet de zin van het leven?»

‘Rozen op de mesthoop van het leven: de songs van Guido Belcanto’ en ‘Rode lampen en havenvampen’, Witsand Uitgevers