Het beste en het slechtste van dag 4 van Dour: een striptease, een Charlotte Timmers-lookalike en een engel

Het is weekend, een moment waarop, volgens de natuurlijke wetmatigheid, alles kapot moet. Gelukkig wás op Dour alles al kapot: scheelt een hoop werk. Wat blijft er over? Een slokje purple drank, een Charlotte Timmers-lookalike, roze epauletten én een bouletje met andalouse. Het was een wel errug seksuele editie van Dour vandaag, net als gisteren goed voor tien gloednieuwe, nog steeds zinloze Dour Awards!

1. BESTE STRIPTEASE

De Franse rapster Lala &ce (The Last Arena, 18.00) had dat handig bekeken: in haar queeste om de hiphop én de gendernormen een hak te zetten, liet zij zich van top tot teen bedienen door een exquise, al haar kleren uitspelende danseres. Alleen jammer dat het daarbijhorende concert (★½☆☆☆) suckte: de genaamde Mélanie Berthinier (27) klonk alsof ze opgegroeid was met een vocoder in plaats van met een lekstok - zelfs de bindteksten waren AutoTune. Lala &ce - ik weet ook niet hoe je ‘t uitspreekt - rapt over twee liefdes: die voor de meisjes én die voor purple drank, een mengsel van zware hoestsiroop en codeïne. Straf: haar set bleek zó repetitief dat ik ‘t goedje geneens nodig had.

2. SLECHTSTE BESLISSING

Om geen korte broek in mijn koffer te stoppen. Wárm.

3. NOG SLECHTERE BESLISSING

U lacht met mij, maar de genaamde Yves Tumor (La Petite Maison Dans La Prairie, 19.00) was zelfs helemáál vergeten om een broek aan te doen: in jeansslip, met zipper vooraan, stond hij van je boom-shaka-laka te doen.

4. WARMSTE PODIUMOUTFIT

JUICY (The Last Arena, 16.15) trad op met de grootste glimlach van de wei: Julie Rens en Sasha Vovk combineerden kaduke pop met klassieke pianoakkoorden en bewezen nog maar eens (★★★☆☆) één van de verborgen parels van Brussel te zijn. Maar die outfits! Getooid in zwart latex met roze veren op hun epauletten: net Jani toen hij de kost verdiende als discotheekdanser, maar dan snikheet. Is het u overigens al opgevallen dat Sasha Vovk als twee druppels water op Charlotte Timmers lijkt? Zij is het dus - mea culpa, mea maxima culpa - gewénd om heet te zijn.

5. BESTE BORSTHAAR

Dat van de dappere kerel die er - leesbaar vanop honderd meter afstand - ‘Dour’ had ingeschoren. (Nog indrukwekkender: in zijn schaamhaar had hij ‘Charleroi’ staan.)

6. BESTE TELEPORTATIEMACHINE

Sylvie Kreusch (La Petite Marison Dans La Prairie, 17.00, ****) flitst deze zomer van TW Classic over Cactus Festival, Gent Jazz, M-IDZOMER, Dranouter en Lokerse Feesten tot bij Pukkelpop. Eewige roem lonkt. De veranderingen tegenover ‘r vorige optredens? La Kreusch moest het op Dour zien te stellen zónder saxofonist Mattias De Craene, zónder penishandtas, zélfs zonder in het rond gestrooide glitters. En toch overeind blijven! Bij haar uitbundige, orgastische liveshow denk ik weleens: zou Nick Cave dit niet eens moeten zingen? Vooral ‘Seedy Tricks’ en ‘Please to Devon’ waren muilperen. Sylvie Kreusch - de Koningin Van Onderland - eet dezer dagen het podium op als een bouletje met andalouse.

7. VERWARRENDSTE GROEPSNAAM

John Glacier (Le Labo, 17.40, ★★☆☆☆) is - daar moet ik eerlijk in zijn - een vrouwelijke rapper uit Hackney. Ze klinkt effectief als een gletsjer, traag en kil. Alleen: in Le Labo ging ze tussen de nummers door telkens doodgemoedereerd inhaleren van de stinkende vaper die ze daar op de monitor had gelegd. Ongeïnteresseerd en onprofessioneel: moest ‘t nu nog een lekkere fles GletscherEis zijn geweest!

8. HOOGSTE AANTAL TWERKS PER SECONDE

Wie helemaal in het begin nietsvermoedend binnenkwam bij het nu al legendarische, hoogst aan te raden, ronduit wervelende dansgezelschap Maraboutage (La Choufferie, 21.30, ★★★★☆) keek zich de ogen uit de kop. Een vent in een string op hoge hakken! Een topless griet die met ‘r kompanen begon te copuleren! Billenwerk dat anderhalf uur lang een aardkorst of twee deed scheuren! Met 3,6 twerks per seconde - zéér zorgvuldig opgemeten door de deurwaarder - werd Maraboutage de onbetwiste winnaar in deze categorie, daarbij nipt vorige recordhouder Niels Destadsbader van de troon stotend.

9. MINST AAN DE VERBEELDING OVERLATENDE TEKST

‘I’m not a hoe / I’m not a slut / I like to fuck and I sure like to suck’ - Princess Nokia (Boombox, 23.00).

10. BESTE ENGEL

Ooit zag ik Angèle (The Last Arena, 22.00, ★★★★☆) vrijelijk rondlopen in de backstage van Couleur Café, op haar dooie gemak handjes schuddend en foto’s nemend. Dat zou op dit moment zijn alsof Adele in je stamcafé een rondje geeft, alsof Beyoncé de aftrap komt geven bij Beerschot, alsof Queen Elizabeth zelve op je vrijgezellenavond aan de paal komt hangen. Kortom: Angèle behuisde vroeger een barstende cocon, maar sinds corona is ze definitief uitgebroken, een vlinder ter grootte van een adelaar. Geen Belgische ster, maar een wereldster.

Angèle had zes dansers bij, visuals op topniveau, een liveband die van wanten wist - een hemelsbreed verschil met haar eerste optredens, ten tijde van haar eerste hits, toen je alleen een frêle popfee zag. Bij hoogtepunten als ‘Tu me regardes’ of ‘Je veux tes yeux’ was je net naar Solange aan het gapen, of naar Stromae. Zo af en doordacht. Lichtjes jammer dat geen van Angèles plaatgasten tot een gastrolletje op podium verleid konden worden. Van haar broer Roméo Elvis, die morgen de wei platspeelt, had je dat nochtans toch mogen verwachten? Dat Dua Lipa (met wie Angèle ‘Fever’ maakte) afwezig zou blijven, viel te verwachten: op mijn sms’jes ontwoordt ze ook al niet.

Een kostuumwissel, een dansbatterij, een hele choreografie, een lichtshow: dit was Britney Spears op haar hoogtepunt, K3 voor gevorderden, Angèle die lukraak, zomaar, zonder blikken of blozen, de beste versie van Angèle werd. In december staat ze in het Sportpaleis en víér keer in Vorst Nationaal: dat is haar status nu. Even Dua sms’en of ze dan wel meekomt.