Het beste en het slechtste van dag 4 van Pukkelpop: twee ★★★★★-Belgen en de oplichter die zong zonder zijn mond te openen

De laatste dag was voorwaar niet de minste op Pukkelpop. Vier maal vijf sterren, andermaal, maar helaas ook een paar concerten die tegenvielen. Humo recenseerde een stuk of 30 artiesten, waarvan dit de absolute hoogte- en dieptepunten waren.

Het beste:

Meskerem Mees ★★★★★

Alles wat Meskerem Mees doet lijkt gewoon, tot ze begint te zingen, en alles wat ze op Pukkelpop deed, was een hoogtepunt. Lees hier het volledige verslag van haar concert.

Oscar and The Wolf ★★★★★

Een medicijn tegen het gal van hardvochtige haters en verzuurde naysayers. Een boosterprik voor wie hardnekkig in sprookjes wil geloven. Max is zo iemand. Zijn perfecte popshow is er een hoofdstuk uit. Grimm op een groove, en er was eens... onze recensie!

Sons of Kemet ★★★★★

Wat was die vervelende geur in de lucht? Pretsigaretten? Overstromende Dixi’s? Ú? Was het maar waar! In de lucht hing omstreeks negenen alleen maar de stank van Afscheid. Afscheid van een festival, afscheid van een vier dagen oude onderbroek, maar vooral: afscheid van een wereldgroep. Sons of Kemet walste in Kiewit voor de allerlaatste keer een menigte plat.

Fred again.. ★★★★★

Fred John Philip Gibson had gewoon een uur de Dance Hall kunnen laten daveren. Pompen en verzuipen in het zweet. Maar Gibson, alias Fred again.., bediende niet alleen de Boiler-boys, maar ook de indiefans, de samplenerds, de Canvas-kijkers, en als ik het hem had gevraagd, had hij mijn belastingbrief ook nog ingevuld.

ECHT! ★★★★☆

Op plaat klinken ze als een soort BadBadNotGood, maar in de Castello had ECHT! eerder iets weg van Portico Quartet zonder de pretentie. Met iets minder pretentie uitgelegd: ze hadden jazz mee die zowel in een hotellobby als in een club zou aarden.

Heisa ★★★★☆

De Belgen van Heisa steeg op, maakte af en toe een looping en een kleine tussenlanding, om vervolgens weer verschroeiend door de Lift te scheuren. Onze recensent ging mee over de rooie.

Joost ★★★★☆

Ook al heeft onze recensent niks met de muziek van Joost, hij vond hem wel fantastisch op de Main Stage van Pukkelpop.

Emma-Jean Thackray ★★★★☆

Al ooit meerwaardezoekers zien shaken alsof ze vol bollen door de Cherry Moon stuiteren? Wij nu dus wel, dankzij de jazz-die-meer-dan-jazz-is van Emma-Jean Thackray.

Het slechtste

Central Cee ★★☆☆☆

Van een pakkend verhaal was er bij Central Cee geen sprake. Je keek dus niet raar op toen het jonge volkje na een tijdje de Dance Hall uitdruppelde. Te volle tent. Te warm. Te ongeïnspireerde show.

Lijpe ★★☆☆☆

Lijpe was Loom. Dat was het publiek ook, maar dat zit intussen aan dag vier van ’s nachts op yogamatjes slapen en overdag bien cuit braden. Toen de boel na halfweg toch nog enige tekenen van leven begon te vertonen, ter hoogte van ‘Eng’ was dat, was dat bovendien meer te danken aan het publiek dan aan Lijpe. Lees hier onze recensie.

Bring Me The Horizon ★☆☆☆☆

Even gedacht: wauw, wat kan die Oli Sykes knap zingen! Vooral indrukwekkend omdat je tijdens pakweg ‘Mantra’ of ‘Throne’ kon zien dat hij niet eens de microfoon in de buurt van zijn onbeweeglijke mond hoefde te houden om zo knap te zingen. Playback is, na ‘Enter Shikari’, het grootste scheldwoord in de metal.

Herbeleef het festival in onze Pukkelpop liveblog

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: