festivalCouleur Café
Het beste en slechtste van Couleur Café, dag 2: rockende Antwerpse rappers en Mr. Boombastic
Couleur Café dag twee. De aanhoudende regen zorgde ervoor dat je hier en daar in het slijk begon weg te zakken tot bij de neuzen en de hielstukken van de schoenen. Geen recensies van vier sterren of meer kunnen schrijven. Wel aangenaam verrast door een diva, twéé dj’s, twee Antwerpse rappers die rocken en Mr. Boombastic.
Lee Fields ★★★½☆
Een veteraan uit de soulwereld mag aftrappen op de Green Stage. Zijn groep The Expressions warmt eerst op. Als de oude karakterkop Fields uit de coulissen komt, begint hij meteen te zingen over mannen wier leven niets is zonder lovely, beautiful ladies’, die voor hem uiteraard ‘sugar and spice and everything nice’ zijn. ‘I’m coming home’ is bestemd vol één vrouw, ‘I still got it’ gaat over alle ladies groot, klein, slank en volslank: ‘Take my car, my house, my bed / I still got it’. ’Talk to somebody’ komt met een aanstekelijk ‘Talk that talk / Walk that walk’. En daarna al de rest. Of je nu alleen de grootste hits van Sam Cooke en James Brown kent, dan wel een verzameling in huis hebt van oude soulplaatjes, Fields is er in theorie voor iedereen, en in de praktijk uiteraard net iets meer voor de ladies.
Lila Iké ★★☆☆☆
Note to self: neem in de reggae een ritmesectie zoals die van Koffee de dag ervoor niet als vanzelfsprekend. De reggae-band van Lila Iké op de Red Stage heeft in de verste verten geen drummer en bassist van het kaliber van die van Koffee. Ook Iké’s stem klinkt minder okselfris, de tunes zijn goed maar niet wereldschokkend, de massa jonge fans is niet in dezelfde mate op de been te brengen. En het regent. Er wordt heel nadrukkelijk over Jah gezongen. Songs van anderen en een speech over mentale gezondheid worden ingelast. We zaten achteraf niet met een liedje in ons hoofd zoals bij Koffee. Als onze plaat volgende week nog altijd bij Koffee blijft hangen, kom het ons zeggen.
IAMDDB ★★★☆☆
Eerst een dj die opwarmt met overstuurde trash én het bekendste van A$AP Rocky en Snoop Dogg. Hij springt in het rond, probeert een silly walk uit en roept dat we luider moeten zijn, want dat IAMDDB anders niet gaat willen komen. Iemand die er voor gaat, quoi! Dan eindelijk diva IAMDDB zelf, die ’Kill em with the sauce / kill ‘em with the sauce’ rapt. Het publiek valt on-mid-del-lijk in. Daarna nog negen van die meestal vrij goeie trapbangers met een jazz- en R&B-saus erover en met meestal als thema ‘de wereld mag dan om zeep zijn, ik ben wel nog vrij’. IAMDDB - voor de burgerlijke stand Diana De Brito - kan brutaal, hautain en lichtjes ontoerekeningsvatbaar overkomen, maar ik liep haar een uur na de show tegen het lijf en vroeg naar een score van 1 tot 10 voor Brussel. Een tien, zei ze zonder één seconde te moeten nadenken. IAMDDB was even hard door Brussel overdonderd als het overwegend jonge publiek door haar.
Deena Abdelwahed ★★★½☆
Een bezwering op de dansvloer zie je nooit aankomen en hangt af van de tijd en ruimte die je ervoor kan en wil uittrekken: Deena Abdelwahed heeft mij op de Black Stage te pakken met techno die haar tijd neemt om tot echt bonken te komen en met de zandwoestijnen en soukgeluiden die ze overal tussen mixt. Als ik door dit blokkenschema mijn wekker niet had moeten zetten, het was een nog veel langere reis geworden.
Afrontal ★★★☆☆
Rema, die Nigeria represent, meldt last minute ziek. Pas de soucis: de ontgoocheling op het veld voor de Red Stage heeft geen minuut geduurd, want daar springt Frontal, het hart van de grote STIKSTOF-ZwangereGuy-famillie, to the rescue. Deze mannen weten hoe ze een dansvloer met een beetje kleur in brand moeten steken. Met een Zouk-hit. Met ‘Boasty’. Met die dansbom met ‘Diep, diep, diep, diep, diep, diep / Gaat lekker diep…’.
Niveau 4 ★★★☆☆
Even herhalen: niveau 4 presenteert de nieuwe lichting Belgische rappers. De naam is van Jazz Brak van STIKSTOF en komt van dreigingsniveau 4, en dus van toen soldaten nog paradeerden in de metro. Zwangere Guy vertelde ons onlangs hoe het boerenjaar 2016 de Brusselse hiphop uit haar voegen deed barsten: ‘De eerste Niveau 4 viel samen met ‘Bruxelles Arrive’ van Roméo Elvis en Damso’s ‘BruxellesVie’. Alles leek logisch te verlopen. Onlangs stuurde een fan me een screenshot van dat Niveau-concert: ik woog toen 67 kilo.’
Sinds 2019 worden de jonge mc’s begeleid door twee jazzbands tegelijk: Echt! en Commander Spoon. Bij de uitverkorenen van 2022 zitten een door Jill Scott en andere R&B beïnvloede zangeres (STACE) en iemand die met voodoo en spirituele jazz bezig is (Dushime). Roswein en het trio Narko T zijn Franstalige rappers. Daardoor komt voor ons de nadruk te liggen op Rare Akuma en zijn neef Shaka Shams, allebei straight outta Antwerp. Van Rare Akuma is op Couleur Café ‘DIRTY’ de intro. Zijn al even harde, metalig klinkende synthrocker ’GANTZ’ volgt. Zijn jongere neef Shaka Shams brengt ‘Black Metal Rebel’, ook heerlijke herrie! Een betere live-band dan deze 10 man gaan Shams en Akuna nooit meer vinden. ‘Squashed’ (van Shams) en ‘Wigsplit’ (van Akuma) komen op mij over als de hoogtepunten van deze revue, en de ontvangst in Brussel was overweldigend. Nu moet er wel bij gezegd worden: de applausmeter gaat hier razendsnel in het rood en dit publiek mosht op zowat alles tot bij de eerste trappen van dit amfitheater. Waarvoor hulde!
Carl Craig ★★★½☆ en Shaggy ★★★☆☆
Carl Craig is een zwarte Detroitse techno-dj van de tweede golf. In zijn bureaustoel brengt hij aan de Black Stage vanachter glas de vloer vrij snel van het ene bonkende kookpunt naar het andere, maar tussenin last hij speeches in. Mickael Karkousse van Goose zei ooit: ’In Japan worden mensen altijd wild tijdens de breakdowns. Wanneer de beat opnieuw begint, zetten ze een stoïcijns gezicht op. De anticipatie is voor hen het hoogtepunt, niet de boel die ontploft.’ Deel mij maar bij de Japanners in.
Voor Shaggy begon op de Red Stage kon je bij Carl Craig over de koppen dansen. Toen ik terugkwam van 20 minuten bij Mister Boombastic was de vloer halfvol. Vijf Shaggy-songs heb ik meegemaakt, de laatste was ‘Oh Carolina’. Shaggy was goed bij stem, de band speelde vrij strak, ‘Boombastic’ door Mr. Boombastic zelve horen zingen maakte veel los. Shaggy kwam zonder pretentie en leek het gewoon 1) voor het geld, 2) voor de show en 3) voor het publiek te doen.
