FEstivalitis
Het beste en slechtste van de laatste dag Dour: een onbetwiste keizer en opgerukte Russen
Dour, c’est toujours, maar voor de editie 2022 is het toch maar mooi tijd om er een strik rond te binden. Of er op de laatste dag ook nog wat te beléven viel? Nou! Hieronder te ontdekken: een sprint voor de Dour-annalen, tot in Henegouwen opgerukte Russen, een eenmans-Tomorrowland én de onbetwiste Keizer van Dour.
SNELSTE SPRINT
Kiezen is verliezen. Toen Flohio (Boombox, 16.40), Mansfield.TYA (La Petite Maison Dans La Prairie, 17.00), Warmduscher (Le Labo, 17.30) én Chibi Ichigo (La Chaufferie, 17.50) in de programmatie allemaal onzacht over elkaars voeten leken te gaan struikelen, moesten er keuzes worden gemaakt óf sprintrecords worden verbroken. Deze getrainde jongen - let wel: ooit nog in het bezit geweest van sportschoenen - koos voor het laatste.
Het resultaat van deze uitputtingsslag? Flohio bleek een boeiende exponent van Souf London - maar heeft niet het genie van Little Simz. Mansfield.TYA was verreweg de beste elektropop-met-viool op dit festival (volgens Onze Fotograaf leek frontvrouw Rebeka Warrior te bewegen als Herr Seele!). Warmduscher werd door NME omschreven als ‘deliciously grotty’ en door The Source als ‘de gemuteerde bastaarden van Captain Beefheart en New Yorkse disco’. Wie éven naar de bakkebaarden van de gitarist wees, wist dat Elvis ook een invloed was.
Maar Chibi Ichigo was de onbetwiste overwinnaar van dit onderonsje: puntiger, wilder, meeslepender. Over haar later méér.
DOOR RICKY MARTIN ENTHOUSIASTST ONTHAALDE GROEPSNAAM
Warmduscher (Le Labo, 17.30), tiens
KUTSTE DILEMMA
Wat heb ik gedaan? Zijn parkeerplaats afgepakt? Zijn moesje voorbijgestoken bij de bakker? Per ongeluk een likje volle melk in zijn vegan latte macchiato gemorst? Eén ding is zeker: één of andere Dour-programmator vond het nodig om me bij elke stap dit weekend een ferme loer te draaien. Waarom zou-ie gisteren anders jazzgod Makaya McCraven lijnrecht tegenover Angèle hebben gezet?! En waarom stonden vandaag maar liefst dríé toppers in exact hetzelfde slot? STIKSTOF (Boombox), Kamaal Williams (La Petite Maison) én Black midi (Le Labo) speelden allemaal van half negen tot half tien. Na eerdere ervaringen met de jazz van Kamaal en de hiphop van Stikstof toch maar voor black midi gekozen, die meteen bewezen dat zij voor de artrock zijn wat Ed Sheeran is voor de eunuch: een zeldzaam exemplaar mét ballen.
MINST VERWACHTE BV
Op vrijdag lachtte ik nog dat alle BV’s intussen weer in hun Werchter-bungalow waren opgesloten. Maar kijk: daar liep opeens dé BV der BV’s rond in de vipruimte. Já, prins Laurent was op Dour! Echt waar! Gegarandeerd: één handshake met de Lorre en er zaten vier extra drankbonnen in uw zak. Chapeau, sire.
MEEST DOURWAARDIGE FESTIVALGANGER
Er stond bij zijn aankomst een pint ín het pissijn te dampen. Een volle beker, met daarin een gelig, vaagweg op bier gelijkend vocht, klaar ter consumptie, maar dus wel: ín het pissijn. Bij het wegwandelen - nu ja, wandelen - had-ie díé pint meegegrist. Ik weet niet wat er die avond verder nog van de mensheid geworden is.
BESTE RUSSEN
Ofwel was vandaag Poetins minst subtiele sabotagepoging aller tijden, ofwel lust de Dour-programmatie ook weleens een glaasje wodka. IC3PEAK (Le Chaufferie, 19.00) was meteen formeel: ‘Wij zijn Russen, maar wij zijn tégen de oorlog. Steun Oekraïne!’ Een duo: zij hield het midden tussen Yo-Landi Vi$$er en Grimes, hij was exact één derde ‘Hellraiser’, één derde de clown uit ‘IT’, en één derde - jawel - Vladimir Poetin. Hun sound: wilde witch house, pompende eighties-elektronica, verwarrende melodieën.
Dan waren iets later de Wit-Russen van Molchat Doma (Le Labo, 22.00) toch braver. De zanger zou naar verluidt niet Vlad Dracula heten, maar wel Egor Sjtoetko. Wat hij allemaal in het Russisch zingt, als doortrapte Ian Curtis, klinkt in de oren als: ‘Alles is slecht en iedereen gaat dood.’ Maar evengoed brult hij simpelweg: ‘Awoert, Zenit Sint-Petersburg, awoert!’
De béste Rus in dit rijtje? Daar heb je ze weer! Chibi Ichigo (★★★★☆)! Zij straalt geluk en blijheid, schept fantasiewerelden als een eenmans-Tomorrowland. Óns hoeft u niet te geloven. Dixit Johan de Boose, doctor in de Slavische talen en Oost-Europakunde: ‘Haar teksten zijn van een zéér hoog niveau, met een heel erg mooi ritme en rijm, inclusief woordspelletjes. Ze komen in de buurt van Poesjkin, de grootste Russische dichter uit de wereldliteratuur.’ Na zdrowie!
BESTE JOMMEKES-SPAANS
Los Bitchos (Le Labo, 19.00), verder niet éénos nootos van gehoordos
BESTE AFSLUITER
Een dj-buffet om af te sluiten: Flume (The Last Arena, 23.30), DJ Koze (De Balzaal, 0.00) of toch maar de rust en stilte van het ontroerende Casual Gabberz (La Chaufferie, 1.00)? Allemaal op een dienblaadje gepresenteerd gekregen, allemaal gecheckt en geproefd. Maar het is bij Vladimir Cauchemar (Boombox, 0.15) dat ik mijn Dour ten grave droeg. Niet meer dan toepasselijk, want die Vladimir - beatleverancier van onder meer Roméo Elvis - loopt godganse dagen rond met een skeletmasker op z’n snuit en heeft — een nog veel erger vestimentair failliet — een sponsordeal met Crocs. Dan wéét je dat het gedaan is.
BESTE KEIZER
Roméo Elvis (The Last Arena, 19.30, ★★★½☆) voelde de bui al hangen: ‘Als ik met mijn zus in competitie zou zijn, had ik allang verloren,’ liet hij in Humo optekenen. Of zoals hij onlangs in een freestyle rapte: ‘Dans ma famille j’ai une sœur en mode Beyoncé, mais moi ça me dérange pas si je suis Solange.’ Vrij vertaald: Roméo weet dat zijn zus Angèle nu Chris Hemsworth is, en dat hijzelf de Liam is van de bende.
Feiten zijn feiten: de wei stond niet half zo vol voor hem als voor háár. De absolute triomf van Roméo’s laatste keer Dour, in 2019 - zijn zelfverklaarde ‘beste optreden’ uit zijn carrière - was dit niet. Daarvoor voelde het un poco te herkenbaar aan. Net als drie jaar geleden was het alwéér in ‘Drôle de question’ dat Roméo een gitaar omgordde. Alwéér in ‘J’ai vu’ dat Angèle op tape dag kwam zeggen. Alwéér tijdens ‘Pogo’ dat er een grote kring moest worden gemaakt in het publiek (‘komaan jongens, het is hier Frankrijk niet!’) én dat zijn T-shirt uit ging: zijn sixpack is het enige dat op drie jaar tijd een stuk robuuster is geworden.
Al bij al was dit een optreden op maat van de nieuwe Roméo-plaat: ingetogener, kwetsbaarder, minder instant ontvlambaar (zie: de herwerkte, meer funky versie van ‘Rappeur préféré’). Pas vanaf ‘3 étoiles’ ging het kwik permanent de hoogte in, werden er opeens een man of twintig - waaronder Caballero & JeanJass - op het podium gehesen, was hij opnieuw de Keizer van Dour die hij altijd geweest is.
Rest ons alleen nog te zeggen...
