Het beste en slechtste van Werchter Boutique: meesterlijke Stromae, onfortuinlijke Gorillaz en een grote teleurstelling

Wat Werchter Boutique was? Moeilijke vraag. De vorige editie bracht Fleetwood Mac naar de plek waar Demer en Dijle samenvloeien. En deze was - met Stromae en Gorillaz als twéé reuzen van headliners - gesneden koek voor mensen die rond 2000 puber waren. De dertigers van vandaag gingen tanken bij artiesten die best wel triest mochten klinken, als ze hun melancholie maar in dansante tunes verpakten. Of zoals Damon Albarn van Gorillaz onlangs zei: ‘Ik omring me fanatiek met good vibes, ook al staat het huilen me soms nader dan het lachen. Maar: I would rather cry tears of happiness.’

Stromae ★★★★☆

Langer worden zomerdagen niet, de hitte was de nacht tevoren al gaan liggen, het laatste beetje regen was nu echt gevallen, de voortekenen waren rond 19.45 uitstekend. En zo’n festivalbiertje kan smaken! Maar ’t was vooral de opwinding die je op de wei voelde. De zintuigen van 63.000 festivalgangers die scherpgesteld raakten. De focus die bij iedereen kwam te liggen op één plek, één podium, één man. Op het optreden van één van de meest onwaarschijnlijke supersterren ooit, quoi!

Stromae! De man die zich als cheap voorstelt. Als de Maestro van een halve euro. De computer- en keyboardknutselaar die ooit zei dat hij geen orkest met muzikanten heeft, alleen maar een keyboard met nepmuzikanten erin, maar die naar Werchter kwam met vier muzikanten van wie we er twee meteen herkenden van optredens van jaren geleden. Muzikanten die - vanachter hun Kraftwerk-achtige workstations - wel degelijk bassen, pads en rare gitaren bespelen.

Lees hier de volledige recensie: Hoeveel sterren van dit kaliber hebben het over hun stoelgang? Hulde van Onze Man voor Stromae!

Gorillaz ★★★☆☆

We zouden het geen enkele groep willen dan wel durven nadoen: na de verpletterende passage van Stromae het hoofdpodium opzoeken. Gelukkig liet Damon Albarn zich niet derailleren door dergelijke besognes. Maar leverde dat dan het beste concert van Gorillaz op? Nou… néé.

De langst dienende denkbeeldige popband ter wereld vulde Werchter weliswaar met visionaire pop, bedrieglijke chaos en een sociopatisch ogende roze tenue. In Damon Albarn heeft Gorillaz zijn afgevaardigde van vlees en bloed gevonden. Een ringmeester in een cartoonesk circus. Alleen, na de briljante passage van Stromae kon Gorillaz alleen maar een ontgoocheling zijn. En daar leken heel wat mensen zich prematuur voor te willen behoeden. Terwijl een door hanenkam, spijkerbroek en veiligheidsspeld gedrilde ouverture ‘M1 A1’ uit de boxen sputterde, zag je een volksverhuizing plaats vinden. Anderhalf uur later konden we die snelle beslissers niets kwalijk nemen. Al misten ze wel een handvol classics - en vréémder nog: een paar deep cuts zoals ‘Rockit’ of songs die het moesten stellen zonder een briljante gastrol van Robert Smith van The Cure, Mos Def of wijlen Bobby Womack.

Het blijft een bizarre band, Gorillaz. Alleen al omdat het zo gek voelt om dit ego-vehikel van Damon Albarn vandaag nog een heuse band te noemen. Maar bij hits als ‘Feel Good Inc’ en ‘Clint Eastwood’ krijg je het idee dat absurdistisme, uitvergroting en waanzin nog steeds hun plaats verdienen bovenaan de line-up.

Lees hier de volledige recensie: Dat de weide voor Gorillaz op Werchter Boutique al leegliep, bleek niet helemaal onterecht

blackwave. ★★★½☆

13:20. was heel vroeg. Jennifer Heylen kondigde opener blackwave. perfect aan: ‘Jullie komen niet om naar mijn gezaag te luisteren, jullie komen voor de goeie deuntjes.’ Vanaf de tweede, uit-ste-ken-de deun ‘GoodEnough’ begon blackwave. met veel succes aan een vrij klein, maar gretig publiek te sleuren. Met de een paar keer herhaalde vraag ‘Ain’t I good enough for you?’ Met het altijd goede ‘The Antidote’. Er werd gesoleerd op sax, toetsen en drums, maar nooit te lang. De trompet was soms on melancholy hill. En bij dat deel van het publiek dat er al vroeg bij was, was de stemming goed en de vibe recht in de roos. Jay Walker en Willem Ardui maakten tijdens ’Up there’ elk hun eigen cirkle pit in het publiek om van daar verder te rappen en te zingen. Waarna hun kleppers ‘Big Dreams’ en ‘Elusive’ niet meer konden verkeerd gaan. Eén kleine bemerking: de nieuwe single ‘a-okay’ verdient zeker een plek in de setlist, maar waarom het nog betere ‘good day’ alleen mocht schitteren door haar afwezigheid is ons een raadsel.

Khruangbin ★★★☆☆

Laura Lee, die bij Khruangbin de stuwende bas draagt, trekt bij elk nieuw optreden een andere outfit aan: ’t moet er wel altijd één zijn die haar mooie benen toont. Lee’s knikjes door de knieën waren in Werchter schattig. Ze wandelde wat af, maar bleef meestal in de buurt van het kleine verhoogje op het podium. Gitarist Mark Speer verkende de verste hoeken van het grote podium: hij soleerde als Jimi Hendrix in ‘The Wind Cries Mary’ en als Eddie Hazel in ‘Maggot Brain’ van Funkadelic, en zijn geluid ging steeds in wolkjes op. Drummer DJ Johnson Jr. was zoals altijd de geweldige no nonsense-metronoom van dienst.

Khruangbin speelde vooral de songs van meer dan 30 miljoen streams, zoals ‘Pelota’ en ‘Evan Finds The Third Room’. De set begon kabbelend, als een Zomerbar-variant van Twin Peaks. In het stevige middenstuk ging hun eigen ‘Maria También’ over in ‘Misirlou’ van Dick Dale (van ‘Pulp Fiction’, inderdaad) en ‘Apache’ van The Incredible Bongo Band (dat ontelbaar veel werd gesampled door hiphoppers). Naar het einde toe gingen we de discotour op: ’t was dat wij, die even weinig alcohol gedronken hadden als Tommy Shelby in de eerste helft van seizoen 6 van ‘Peaky Blinders’, toch zonder het goed te beseffen eventjes oops upside our head stonden. Niet iedereen luisterde even aandachtig naar deze veelal instrumentale muziek: op een plek voor de mix-toren hoorden we achter ons iemand lang en breed vertellen dat het afschuren van de living en de gang afschuwelijk was. En een half sterretje eraf voor de aan het eind helaas heel routineus aandoende medley van ‘Rhythm Is A Dancer’ van Snap, ‘Gypsy Woman’ van Crystal Waters en ‘Big Fun’ van Inner City.

Arsenal: dansen en sjansen ★★★☆☆

“Hoe onbeleefd kunt ge zijn?” John Roan kan zichzelf aan het eind van zijn set wel voor het hoofd slaan. “We zijn aan het eind gekomen en nu vraag ik pas hoe het met jullie gaat? Estupendo?” Eén luttele blik op de wei werpen had nochtans kunnen volstaan als antwoord. Arsenal beroemt zich sowieso om aanstekelijke zinsvervoering, maar deze keer heeft ze het publiek al voor de eerste noot geannexeerd. U bent gekomen om te dansen en te sjansen. Komt goed uit: Arsenal heeft het gemunt op uw arse ’n all.

Een uur voordien heeft de zon ook beslist om zich niet langer schroomvallig achter een loden wolkendek te verschuilen, en dat komt deze masterclass in stomende gelukzaligheid ten goede. Ledematen voeren massaal een exotische horlepiep op onder de stuwende bas van ‘Amplify’, en we zouden durven zweren dat we tijdens ‘Lotuk’ zelf ook het bloed door de aders voelden walsen. “Vers bloed,” gromt Roan wanneer Felix Machtelinckx van Tin Fingers ‘Animal’ voor zijn rekening neemt. Eerder had Paulien Mathues - u herkende haar mogelijk als winnaar van het tweede seizoen van ‘The Voice van Vlaanderen’ - al de honneurs mogen waarnemen als eerste én tweede stem.

Het absolute hoogtepunt is evenwel gereserveerd voor een kolkend ‘Melvin’ dat kwansuis een streepje ‘A Volta’ mee krijgt. Je zou bijna vergeten dat het al jaren slechter botert tussen de creatieve spil van de groep. De reden? Naar eigen zeggen was er een te groot contrast ontstaan tussen het “pauw-mannetje” John Roan, dat vooraan op het podium paradeert en en het “huis-tuin-en-keuken-vrouwtje” Hendrik Willemyns dat achter de schermen alles bestiert. In Werchter valt evenwel geen barst te merken van die echtelijke strubbelingen. Willemyns lijkt aan het begin van de set geplaagd door technische problemen, maar het pauwenmannetje straalt van trots en zelfvertrouwen terwijl hij alle hoeken van het podium uit elk mogelijk oogpunt verkent.

Years & Years: lust en latex ★★☆☆☆

Volgende halte: herinneringen die niet blijven hangen. In Engeland zullen ouders zich nochtans lang de laatste tour van Years & Years blijven heugen. Dat frontman Olly Alexander onbeschroomd gay is en dat héél duidelijk laat merken in een set die zowel lgbtq+ als darkroom wasement, schoot daar in een verkeerd keelgat. Wij, die in latex en lust slechts een deelgemeente van een schutterige parochie op dinsdagochtend zouden vermoeden, blijken minder onder de indruk. En datzelfde geldt eigenlijk ook voor u. Kinderen werden onbekommerd op de schouders gehesen, verwijtende vingers naar de visgraten versie van Olly Alexander blijven beleefd uit.

De show oogt geinig. Nu ja, wie kijkt anders ooit uit op een serie openbare toiletten, netjes gerangschikt op een podium? De insteek is Brits scherp en gevat, maar de songs waren van die aard dat je op een paar covers na - ‘Sunlight’ van The Magician en een magistraal ‘It’s a Sin’ van Pet Shop Boys - weinig van waarde kon rapen op deze verduisterde praalwagen van de Pride.

Years And Years speelde vier jaar terug ook al eens op Werchter Boutique. Toen betrof het een omgekeerde set: ze begonnen met hits en eindigden met nieuw werk. Géén briljante overweging, om nagelnieuwe songs dan te testen op een afgeladen wei. Vandaag heeft de jongen duidelijk lessen geleerd: ‘King’ wordt netjes opgespaard tot de euforische finale van de show. Maar in de lichting “evenmin geniaal”: Olly wordt tegenwoordig bijgestaan door een batterij dansers die constant als krolse katten om hem heen cirkelen. Dat levert voornamelijk waanzin op, net als vergelijkingen met artiesten die géén snore d’hoeuvre kunnen voorleggen: Madonna bijvoorbeeld. Of Justin Timberlake en Michael Jackson, artiesten bij wie Alexander duidelijk de mosterd ging halen.

Years & Years trekkebeende door de set in een zee van lust en latex, maar eindigde met een set die zonder snufjes behoorlijk onbeduidend oogde. Je kan een drol niet oppoetsen, maar je kan ze wel in glitter rollen. Daar is dan ook àlles mee gezegd. En dan moest Stromae - de zeis boven het maaiveld - nog komen.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: