Het beste van Les Ardentes, Gent Jazz en Cactusfestival: ‘Ik hou van meisjes. Het eindigt er gewoon altijd mee dat ik hun broer neuk’

De festivalzomer draait op volle toeren en u zal het geweten hebben. De komende dagen kan u geen weide passeren of er zit langharig, werkschuw tuig op te lummelen. Het grootste deel daarvan was en is te vinden op de grasmatten van Les Ardentes, Gent Jazz en Cactusfestival, met kleppers als Stromae, Franz Ferdinand, Tyler The Creator, Sting, Coely, Anderson. Paak en Balthazar. Dankzij Humo weet u tussen al dat goeds door ook nog eens iets interessants te zeggen: ‘Een volwassen man kan niet in een band zitten.’

Stromae

Les Ardentes pakte op zondag uit met één van de grootste namen die je tegenwoordig ten westen van Oekraïense-Russische grens kan strikken: Stromae. Het populairste Belgische exportproduct van het moment speelt zijn tweede van twee festivalshows dit jaar in België. Het vorige, op Werchter Boutique, blies Onze Man van zijn sokken: ‘Stromae stond op Werchter Boutique te blinken als één van de meest onwaarschijnlijke supersterren ooit, quoi!’

Lees hier de volledige recensie van het optreden.

Sting

Driemaal is scheepsrecht voor stervelingen, maar voor een icoon als Sting is meer moeite nodig. Staan alle sterren op 13 juli op één lijn, dan zal Sting straks bij zijn víérde poging eindelijk toch Gent Jazz aandoen, na een eerste afzegging wegens ziekte en nog eens twee door de coronamalaise. De tickets voor zijn eerste Belgische concert in vijf jaar zijn al een jaartje of drie uitverkocht, maar kijk: een interview met Humo kon er nog net af: ‘Een volwassen man kan niet in een band zitten.’

Lees hier het volledige gesprek met Sting.

Tyler, the Creator

Het slaapmutsje van de tweede dag van Les Ardentes stond op het hoofd van Tyler, the Creator, meteen ook de eerste artiest die met een volwaardig decor naar Rocourt was gekomen. Voor wie geen vrienden heeft die op Primavera waren en dus de Instagramstory’s heeft gemist: Tyler toerde door Europa met een soort teletubbieheuvel, maar dan aangelegd door de Amerikaanse concurrent van Kunstgrassen Willy.

Elf jaar geleden zong hij: “I am a fucking walking paradox / No I am not”. Ook die slagzin staat er nog steeds. De ‘flower boy’ laat op zijn kunstgras honderd bloemen bloeien. Waarom kiezen tussen hiphop, r&b en pop als je het allemaal beheerst? En waarom antwoorden geven in je show als je het publiek met meer vragen naar de camping kan sturen?

Daniel Lanois

Een halve eeuw geleden begon Daniel Lanois samen met zijn broer Bob het werk van reizende gospelartiesten op te nemen in de kelder van hun moeders huis in Ontario. Zijn producerscarrière bracht hem sindsdien op het pad van U2, Peter Gabriel, Bob Dylan, Emmylou Harris, Willie Nelson, Neil Young, Robert Plant en vele, vele anderen. En cours de route maakte de Canadees een handvol mooie soloplaten. Voor hij naar Gent Jazz afzakte, klapte hij bij Humo uit de school over de levende legenden met wie hij lief en leed deelde in de studio. ‘Bob Dylan haat discussies. Als er een pijnpunt is, wandelen we naar de parking om het rustig te bespreken’

Lees hier het volledige interview met Daniel Lanois.

Anderson .Paak

Na een minutenlange trompetsolo aan het begin van zijn set, pakte .Paak zijn moment met het eerste drumsalvo van de avond. In het midden van de solo hoorden we één eigenaardige, harde bonk. Bleek het ons eigen opengevallen bakkes te zijn.

Je herkent het strakke bandspel en de afgesproken breaks van zijn eerdere concerten en toch pakte .Paak je op de verrassing. Hij is de student die avonden blokt en ’s ochtends niet alleen fluitend een tien haalt, maar ook op het galabal met de lieven van de brossers muilt. In Luik versierde hij de wei niet alleen met uitgesponnen funkjams, maar ook met hits en spielerei. ‘Am I Wrong?’ kreeg de zoveelste als water vloeiende drumsolo in de staart en voor je het wist zat je in ‘Lockdown’. Voor je ‘What the fuck?!’ kon denken, slikte je zelfs een flard van Vanessa Carltons ‘A Thousand Miles’.

Lees hier onze volledige recensie van Anderson .Paak (★★★★1/2) en de rest van dag 1 van Les Ardentes

Balthazar

Betrouwbaar als onze boekhouder, solide als Rob Schoofs die het verkeer regelt op het middenveld van KV Mechelen, cool als in Daddy Cool-cool. Bestaat überhaupt de mogelijkheid dat Balthazar ooit live gaat teleurstellen? Na hun indrukwekkende prestatie op Rock Werchter zette de Kortrijks band ook een evenmin teleurstellend optreden op Cactusfestival neer. ‘Balthazar bindt een gitaar om en weet: jij gaat in onze zak zitten. Zo’n groep is het geworden.’

Lees hier de volledige lijst van de 20 beste concerten van Rock Werchter.

Franz Ferdinand

Om eerlijk te wezen waren we de Schotse rockers van Franz Ferdinand even uit het oog verloren. Achttien jaar na hun eerste hit ‘Take Me Out’ dreef de groep dan ook steeds verder af van de charts, én van de gunst van het grote publiek. Maar wie er datzelfde jaar bij was in de Pyramid Marquee van Werchter, herinnerde zich ineens weer hoe opwindend die band was. Toen marcheerde Franz Ferdinand soeverein door de menigte.

De schaarsprong van frontman Alex Kapranos was toen legendarisch, maar hun spervuur aan songs bleek dat evengoed. Dat trucje herhaalde de band tijdens Cactus Festival opniéuw in het meer bescheiden decor van het Minnewaterpark. Hits waarvan je vergeten was dat ze zich ooit in je oren hadden gewurmd, kropen meteen weer behaaglijk aan tegen je trommelvlies. En je heupen werden zich gewaar dat elke song in de set voldoende vlees aan het bot had om er geil tegen aan te schurken.

Lees hier ons volledige verslag van Franz Ferdinand en de rest van dag twee van Cactus Festival

STIKSTOF

Minst straffe uitspraak van het jaar: de heren van STIKSTOF zullen vrijdag 15 juli de meest opvallende figuren zijn op het festivalterrein van Gent Jazz. En dat zeggen we goed wetende dat onze nonkel/amateurbassist Frank met de veer door zijn oorlel en de parachutebroek zoals elke jaar weer een ticket heeft gekocht. De rapgroep staat erom bekend optredens te geven die aangrenzende natuurgebieden verschroeid achterlaten, maar een gesprek met Humo leert dat ze met de jaren ook een contemplatievere kant ontwikkelden, perfect op maat van Gent Jazz: ‘Op restaurant tot drie uur en erna een siësta. Thuis vroegen ze: ‘Goed kunnen werken?’’

Lees hier het volledige interview met STIKSTOF.

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: