Het debuut van Wet Leg bevat de beste poptunes van het moment en disses die schroeien als vlammenwerpers

In juni 2021 werd hun ‘Chaise Longue’ uitgeroepen tot de opwindendste debuutsingle sinds ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ van Arctic Monkeys. In juli was het al drummen voor de kleine Latitude-festivaltent waar ze hun tweede concert speelden. Nog een single later schitterden ze bij Jools Holland en verkochten ze in geen tijd een intercontinentale tour uit. Intussen is ‘Chaise Longue’ al 12,5 miljoen keer beluisterd op Spotify. Viraal gaan wordt vandaag gedefinieerd met twee woorden: Wet Leg.

Late twintigers Rhian Teasdale en Hester Chambers blijven er cool onder. Wet Leg ontstond als een wild idee na een nog wilder IDLES-concert op End of the Road 2019, maar de luwte van een lockdown was nodig om het duo weer samen te brengen op thuisbasis Isle of Wight. Songs schrijven stond in de warme lente van 2020 op plaats drie in hun lijst met prioriteiten – na longboarddansen en rolschaatsen – maar precies dat gebrek aan ambitie deed Wet Leg ‘klikken’. Het mocht punky klinken, met luide gitaren, en allesbehalve serieus. De garagerockende aussies The Chats zorgden voor inspiratie.

Wat opvalt aan ‘Chaise Longue’, is hoe áf dat liedje klinkt, alsof er een jarenlange finetuning aan vooraf is gegaan. ’t Is een opstoot van punkpop en héérlijk clevere nonsens. Elders op ‘Wet Leg’ horen we postpunk in de baslijnen (‘Too Late Now’). Onbeleefde, catchy gitaarriffs. Absurd sarcasme, half gezongen, half gedeclameerd. Killer hooks verstopt onder Pavement-nonchalance. De grungepop van ‘Being in Love’ kampeert ergens tussen Enon en The Breeders. ‘Angelica’ laat The Ronettes surfen op een tsunami van gitaren, terwijl ‘Wet Dream’ swingt als glampop met discohandclaps.

Kurkdroog, sardonisch, tongue in cheek, surreëel: het humorarsenaal waarmee Teasdale break-ups onderspit of verbaal zwavelzuur over haar ex sprayt (‘Piece of Shit’) is breed. Ze zingt over echt – nee, écht – willen uitgaan vanavond en dan toch thuis op de sofa blijven liggen (‘Angelica’). Blaast triviale ervaringen op tot iets universeels. ‘Oh No’ puurt maximale impact uit een telegramstijl die we allemaal begrijpen: ‘I went home / All alone / Checked my phone / Oh no / Oh my God / Life is hard /Credit card / Oh no’.

Baanbrekend is ‘Wet Leg’ niet. De dames hebben wél de beste poptunes van het moment en hun disses schroeien als vlammenwerpers (‘Wet Dream’). Wet Leg maakt liedjes om silly dance moves bij te verzinnen in de auto in de file. O, wat kijken wij ernaar uit om keihard ‘What?!’ terug te brullen wanneer Teasdale ons tijdens ‘Chaise Longue’ vanop een podium toeschreeuwt: ‘Excuse me?!’ In een indiebandje spelen mag weer onversneden fun zijn. Naar popliedjes luisteren ook.