Festivalitis
Het grote Rock Werchter 2022 overzicht: alle 87 recensies op een rij
275 sterren deelde Humo uit op vier dagen Rock Werchter. Driemaal de perfecte score, driemaal de laagst mogelijke beoordeling, gemiddeld 3,1 ster op vijf. Tot zover de cijfers: James, de muziek!
★★★★★
Phoebe Bridgers: ons hart klopte in de keel
IDLES: hier viel geen hol op af te dingen
Bazart: complete waanzin
★★★★½
Sons: Klub C werd een overprikkelde clitoris
Michael Kiwanuka: de Kevin De Bruyne van het festival
Bicep Live: een koortsig feest
★★★★☆
Fontaines D.C.: woedende wereldgroep in wording
HAIM: een gedroomde show
Pixies: schoten steeds weer raak
Beck: hij kan het nog
The War on Drugs: lang zwoegen naar de climax
Black Pumas: verrast door de uitzinnige ontvangst
Lianne La Havas: een sappige perzik
STIKSTOF: een subbas die de darmen en schaamstreek beroerde
The Haunted Youth: overtuigde iedereen
ALT-J: melancholie met universitair diploma
Turnstile: duizenden zieltjes gewonnen
Moderat: The Barn at uit de hand
Metallica: 18 sterren
Joost: raar, maar geniaal raar
Kacey Musgraves: een liefdesbrief op je hoofdkussen
Balthazar: kunnen ze wel teleurstellen?
Disclosure: Basement Jaxx voor de millennialgeneratie
Snail Mail: spagaat tussen gitaarlikjes en pijn
MEUTE: volmondig Jawohl
Goldband: zich niet laten kisten door een bedrijfsongeval
Marcus King: alles wat bluesrock op een festival moet zijn
Yong Yello: demonen naaien zonder condoom
Maneskin: blijft een uitstekende Eurovision-winnaar
Charlotte Adigery & Bolis: de Catwoman en Clark Kent van Werchter
Jorja Smith: klaar voor de galerij der groten
★★★½☆
ILA: haast en spoed stond donders goed
Reignwolf: chronisch onderschat genie
Glints: krachtige eigen stem
Pearl Jam: kippenvel
First Aid Kit: zon door de wolken
Sum 41: headlinerset rond het middaguur
Miles Kane: wilde vreugde van een plectrum
Parcels: sjamanistische wittemensenfunk
Modest Mouse: een livesensatie gekortwiekt
The Killers: solide stadionrocken
★★★☆☆
Lady Blackbird: een gedurfde keuze
The Dead South: kwaadaardige halfbroers van Mumford & Sons
Altin Gün: geen onmisbare set
Carly Rae Jepsen: vrolijk fladderend, maar te licht
Cigarettes After Sex: om bij weg te dromen
Rag‘n’bone Man: een straalkacheltje op het podium
Tin Fingers: slachtoffer van de omstandigheden
Charles: een dapper concert
Girl in Red: een hartverwarmende safe space
Lous and the Yakuza: gebrek aan mystiek
The Chats: woekerende geestdrift
High Hi: stralen als een kernreactor
RHEA: urgente powerrock
Big Thief: niet van een leien dakje
Emma Bale: boeiende electropop
Dry Cleaning: hilarische huis-, tuin- en keukenpoëzie
Jimmy Eat World: geen gebrek aan beroepsernst
Jehnny Beth: raar, maar fraai feestje
Red Hot Chili Peppers: te weinig blood, sex en magik
Sabrina Claudio: sentimentele sirenenzang
Sloper: opsmukloze rock-’n-roll
The Faim: leuk bandje
Yungblud: moshen met de glimlach
Leon Bridges: fonkelende funksongs
KennyHoopla: plezierig rommeltje
Jamie XX: dance voor de meerwaardezoekers
★★½☆☆
Keane: misschien moeten ze eens niet op veilig spelen
Ann-Marie: het publiek at gretig uit haar hand
Gang of Youths: besloot iedereen te beledigen
RY X: de hoed was beter dan de muziek
Inhaler: stadionrock met een truitje van Ralph Lauren
Royal Blood: patent en potent, maar nooit echt vuil
Lost Frequencies: minder live dan we hoopten
Nothing But Thieves: we snapten het niet helemaal
★★☆☆☆
Sans Soucis: te lief, te weinig urgentie
Bartees Strange: het klikte pas bij het laatste nummer
Twenty One Pilots: groots was te klein, bombastisch te subtiel
★½☆☆☆
The Kid LAROI: slecht doorbakken eenheidsworst
Alec Benjamin: de liefde was niet wederzijds
★☆☆☆☆
Lewis Capaldi: emoties afgevuurd met een bazooka
Grandson: eendimensionale punkpop
Imagine Dragons: anderhalf uur hetzelfde liedje
☆☆☆☆☆
Peach Tree Rascals: sorry was dat onze maag?
Polo G: was dit een optreden, dan telt yoghurt als mayonaise
Waterparks: alles beter dan dit
Bekijk ook: De bekerrapers, chagrijnige security en meer opvallende foto’s van vier dagen Rock Werchter 2022