Recensie★★★★☆
Het is heel moeilijk om ook maar één song op ‘Gloria' van Sam Smith niet goed te vinden
Zij die wegens begrijpelijke redenen geen zin en tijd hebben om dit hele stuk te lezen: de tekstflard ‘Maybe I’m learning to love me a little more’ uit de opener vat deze plaat samen in één zin. Was het altijd maar zo gemakkelijk!
Sam Smith heeft niet zozeer de lach dan wel veel drama aan hun stilaan indrukwekkend gat hangen: naar verluidt stootte hen ooit hun kleine teen aan een nachtkastje, waarna hen in een gehuil uitbarstte zo angstaanjagend dat het in een sample op hun eerste plaat raakte. Je moet het ijzer smeden wijl het heet is.
Sinds een tijd komt Smith ervoor uit dat hen non-binair is en met hen/hun aangesproken wil worden. Dat is in deze tijd van reactionaire achteruitgang en seksuele kramp bijna een daad van verzet, zeker als je in Lubbeek zou wonen, wat Smith, voor zover ik weet, gelukkig niet doet.
Vorige zaterdag was Smith samen met de al even boeiende Aubrey Plaza te gast in het Amerikaanse satirische tv-programma ‘Saturday Night Live’. Hen bracht er een show met meer pluimen in zowat alle lichaamsopeningen dan in een modale struisvogelkwekerij te spotten vallen, met Sharon Stone in een opvallend bijrolletje. Gelukkig zitten al die Republikeinen op zaterdagavond in de plaatselijke sm-club hun vrouw af te rossen en hebben weinigen hun wervelende show gezien.
Al dat theater en die heisa over hoe een mens wil aangesproken worden, zou doen vergeten wat voor een fantastisch artiest Smith is, wat hen uitgebreid illustreert en etaleert op ‘Gloria’, hun vierde en misschien wel beste langspeler.
Het is een pure coming-of-ageplaat waarop Smith op melodieus en tekstueel briljante wijze hun weg naar zelfaanvaarding en -liefde en een soort van geluk bezingt - helemaal gelukkig kan natuurlijk nooit. Ik moet heel veel moeite doen om één van de dertien songs niet goed te vinden. Smith kan waarlijk alles aan: gospel, hitsige synthpop, smeltende ballades. Uit de bocht dreigt hij alleen te gaan in de titeltrack, die lijkt op een afleggertje uit een Broadwaymusical. Dus toch één minnetje, naast de zovele parels die Smith zingt met een gemak, een naturel, een swing waar elke concurrent op Spotify strontjaloers op moet zijn.
Hen heeft ook aan een scheepslading getalenteerde vrienden gevraagd om mee te doen, van de Canadese singer-songwriter Jessie Reyez over de Jamaicaanse wervelwind Koffee tot Ed Sheeran. Zo is het, ten tweede male, natuurlijk gemakkelijk.
Maar toch: die stem!
Versatiel van hoog tot laag, zo helder als een bergbeekje in Sankt Moritz. Alsof Marvin Gaye en Mick Hucknall van Simply Red een kind hebben gemaakt dat ze Sam hebben genoemd.
Om hun zelf nog eens te citeren als uitsmijter: ‘Be yourself so loud tonight / They’ll hear you from the stars’.
Al dan niet met een pluim in uw gat.
