‘Hey Clockface’ krijgt drie sterren naar Elvis Costello’s hoge normen, vijf naar die van mindere goden

Als een Engelse blanke westerse artiest zijn plaat opent met oosterse, zeg maar Arabische klanken, en die monoloog 'Revolution #49' noemt (naar analogie van Lennons 'Revolution #9'), dan is dat een statement. Als dat parlando-statement ('Love is the one thing we can save') wordt gevolgd door een felle song die 'No Flag' heet ('I've got no religion / (...) I sense no future / (...) I've got no illusions'), dan wordt het een driedubbel statement. Die driedubbele volley lijkt een update van Costello's '(What's So Funny 'Bout) Peace, Love and Understanding', opgepept met een dubbele dosis verontwaardiging. Tegen extremisten, religieuze fanatici en The Donald, voor redelijkheid, openheid en verdraagzaamheid. Ook uit andere songs ('We Are All Cowards Now', 'The Whirlwind') leid je af: het zit Elvis duidelijk hoog, op maatschappelijk en persoonlijk vlak.

De rest van deze 'Hey Clockface' kiest afwisselend voor strelen en slaan. Er zijn mooie ballads en venijnige rockers in minstens vijf genres, maar schijn bedriegt vaak en Costello blijft Costello: melig wordt het nooit, altijd heeft een traag sfeervol nummer ook een scherp randje of een verontrustende ondertoon. Er is, misschien, één verwijzing naar de kanker die hem twee jaar geleden bijna velde: 'Time is my enemy, and it is hurting me so'. En iedereen krijgt ervan langs, de sociale media voorop ('Now everyone has a megaphone'). Het enige minpunt is dat, zoals ook Bob Dylan en rappers-activisten te vaak doen, Costello af en toe eindeloze politiek bewuste en correcte teksten uitgiet over een minder geslaagde riff, zoals op 'Newspaper Pane'. Dan wordt zo'n protestsong een monotoon essay, terwijl je een kleurrijke roman wilde lezen. Drie sterren naar zijn hoge normen, vijf naar die van mindere goden.