‘Human Incognito’ van Arno is als een stamkroeg: geen ingewikkelde cocktails, maar eerlijke pinten die al decennia zo geschonken worden

De oude motherfucker zingt: ‘Je veux vivre dans un monde où Dieu est amoureux, je veux vivre dans un monde sans chichis, je veux vivre dans un monde où les cons ne font pas de bruit.’ Twijfelachtig of dat ooit gebeurt, maar het is een nastreefbaar ideaal voor ons allen.

Op zijn naar verluidt – ik heb ze niet geteld – 32ste plaat (zijn twaalfde als Arno terwijl hij natuurlijk al heel zijn leven Arno is) staat het vol met dat soort bon mots en achteloos gedebiteerde inzichten. Een rots in de branding in zwalpende tijden, die alleen maar wankelt als-ie er één te veel opheeft. Dat is Arno. Hij deelt dat met de allergrootsten: niet Ron Wood maar Arno is de echte muziekbroer van Keith Richards. Zelfde gevoel voor humor ook.

‘Human Incognito’ is als een stamkroeg: geen ingewikkelde cocktails, maar eerlijke pinten die al decennia zo geschonken worden. Met col. En dikwijls om mee te lachen. Want ik was bijna vergeten hoe grappig Arno is. Maar ook wijs, melancholisch en hopeloos romantisch, al wil het – als ik de teksten mag geloven – niet altijd lukken met dat laatste. ‘Je veux vivre dans un monde sans jalousie, sans amants’: dat zegt genoeg. Mooi nummer trouwens, ‘Je veux vivre’, met ingetogen Tom Waits-vibe.

Voor ‘Human Incognito’ koos Arno de korte sprint: opgenomen in zeven dagen, afgewerkt in zeven dagen. Producer: John Parish. Uitgebreide vriendengroep op talloze instrumenten. Zeven dagen: in die tijd kregen de Eagles vroeger niet eens hun basdrum gestemd.

Prottende synths maken van ‘Please Exist’ (het gaat over God, nog maar eens) een nummer dat op de eerste van Luna Twist niet zou hebben misstaan en in ‘Now She Likes Boys’ – who kiss like girls – wordt liefdesverdriet verpakt in een snelle bluesshuffle. Ook ‘Oublie qui je suis’ is een afscheidsliedje na een slepende affaire, op een slepende beat. In ‘Never Trouble Trouble’ horen we dan weer de verliefde Arno: hitsig, stuwend, maar vol oudemannentwijfel – ‘My youth is gone, my body is cold, maybe I’m not the one to be loved’. Manneke toch. Kom hier dat ik u een kus geef.

‘Dance Like a Goose’, geschreven toen hij een kater had, begint zacht maar wordt opengespleten door een migraineverwekkende gitaarsolo, en ‘Ask Me for a Dance’ is redeloze reggae na drie Duvels.

‘Une chanson absurde’ heeft iets van de jaren 80, met een tekst die gigantisch van de pot gerukt is: ‘Mon chien il paye pas les impôts’ is de enige zin die ergens op slaat, en dan nog. Fantastisch!

Helemaal op het einde van deze veel te korte plaat (krap 40 minuten) danst Arno op ‘Santé’ een walsje in de armen van ‘ma thérapeute, mon infirmière’: alles komt goed. Altijd. Erg mooi. Wat dus geldt voor de hele plaat.