Humo’s albums van de week: Salonfunk, aperitiefsoul en hoekige postpunk

Red Hot Chili Peppers: ‘Unlimited Love’ ★★★☆☆

Kiedis en co.: al bijna veertig jaar hofleverancier van salonfunk en aperitiefsoul, maar de laatste jaren ook te vaak volgers van de gemakkelijkste weg.

Gitarist John Frusciante, 52 intussen, was aanwezig bij en medeverantwoordelijk voor de beste en de slechtste momenten van de groep. De beste: ‘Higher Ground’, ‘Scar Tissue’, ‘Give It Away’. De allerslechtste: ‘Snow (Hey Oh)’, de ruzies met Anthony Kiedis. In 2009 trok hij de Peppers-deur nog eens achter zich dicht, om acid house te maken onder de vlag Trickfinger. Hij werd vervangen door Josh Klinghoffer, al langer een vriend des huizes, die zijn sporen had verdiend bij onder meer PJ Harvey en Beck.

Nog een dik decennium en twee bijzonder matige Peppers-platen verder werd Klinghoffer onverwacht richting gat van de timmerman geduwd, en dus viert ‘Unlimited Love’ de third coming van Frusciante. Zijn vorige Peppers-periodes werden ingeluid met respectievelijk ‘Mother’s Milk’ en ‘Californication’: mijlpalen.

De titel van track 3, ‘Aquatic Mouth Dance’, doet denken aan die van (heel) oude krakers en smaakmakers ‘Stone Cold Bush’, ‘Apache Rose Peacock’ en ‘Sexy Mexican Maid’, maar kan de daaraan vastgeknoopte muzikale verwachtingen niet inlossen, ook al is Flea hier duidelijk op dreef. Single ‘Not the One’ begint even melig als de plaattitel, maar herpakt zich in de tweede helft. ‘Poster Child’ is spielerei aan een te korte ketting. Anthony Kiedis was ooit de hitsigste frontman ten westen van Evan Dando, in het seksloze ‘White Braids & Pillow Chair’ en het stemmig ingetogen, folky ‘Tangelo’ toont hij zijn andere wang. In ‘One Way Traffic’ komt de vermaledijde Peppers-mantra ‘Hey oh, hey oh’ ineens weer boven water.

‘Unlimited Love’ is de zevende door Rick Rubin geproducete Peppers-plaat. De groep ging de voorbije drie decennia alleen vreemd met ‘The Getaway’, opgenomen met Danger Mouse. Volgens de studiogeruchten voelde Rubin bij de opname van één song plots tranen over zijn baard biggelen. Ons geld staat op het beestige ‘The Heavy Wing’, waarop Frusciante plots dertig lentes jonger lijkt. (Goede tweede: ‘The Great Apes’.)

Kaarten op tafel: dit is niet de beste verzameling Peppers-songs, maar ‘Unlimited Love’ is ook geen formuleplaat, en je hoort – niet alleen in de flarden jolig studiogekakel tussendoor – dat ze zich tijdens de opnames in hun sas gevoeld moeten hebben. Maar hoeveel van de nieuwe songs willen we straks op Rock Werchter horen? Dat zijn er vier – ‘Not the One’, ‘The Heavy Wing’, ‘The Great Apes’ en ‘Black Summer’ – en dus vier meer dan van de vorige twee platen.

‘‘Blood Sugar Sex Magik’ is een plaat om biefstukken bij te bakken en met de geliefde bij tekeer te gaan op de wijze der bokken,’ schreef Humo in 1991. Op ‘Unlimited Love’ mag dat vervangen worden door respectievelijk tofu en konijnenseks: moet kunnen. (fvd)

The Me in You: ‘How Does It Feel to Be Wrong All the Time’ ★★★½☆

Bijna elke song op de vierde plaat van The Me in You bevat echo’s van een film die nog gemaakt moet worden. Dit is muziek die het daglicht schuwt, geen festivalmuziek. The Me in You biedt simpelweg een kleur en een dimensie méér dan de meeste andere vaderlandse popgroepen. De gitaren, de arrangementen, de backing vocals, half engel-, half spookachtig: alles is net iets inventiever dan bij de concurrentie. En Gaëtan Vanderwoude katapulteert zich met deze gelaagde plaat in de top drie van beste Belgische producers. ‘How Does It Feel to Be Wrong All the Time’ is voer voor meerwaardezoekers die subtiliteit en sfeer geen vieze woorden vinden.

De recentste single van deze Hagelanders heet ‘Highly Overrated’. Zelf zijn ze het tegendeel. (ss)

Warmduscher: ‘At the Hotspot’ ★★★☆☆

‘Warmduscher’ is Duits voor ‘lul-de-behanger’, het type dat ‘te zwak is om elke dag koud te douchen’. Warmduscher is ook de naam van een nieuwe bende Londense hoekige postpunkers met kosten aan. Eén van de groepsleden laat zich Mr. Salt Fingers Lovecraft noemen, ze klinken als de iets funkyer nichten van Electric Six, of als Evil Superstars meets IDLES meets Ronald McDonald. Omdat idioterieën belangrijk zijn. Muzikaal is het ook niet mis: ‘Hot Shot’ is een hijgerig parlando, ‘Twitchin’ in the Kitchen’ een vettig cheerleadersanthem, ‘Fatso’ hun prijsbeest. ‘Baby Toe Joe’ is stand-upcomedy op een Earth, Wind & Fire-groove. Warmduscher staat in juli op Dour: er is nog plaats. (fvd)

Absent in Body: ‘Plague God’ ★★★☆☆

Driewerf hoera/helaas: pal in een tijdvak vol leed valt het debuut van deze supergroep met Belgische roots. Absent in Body is een samenzwering tussen Mathieu J. Vandekerckhove en Colin H. Van Eeckhout (Amenra), Scott Kelly (Neurosis) en Igor Cavalera (Sepultura). ‘Plague God’ telt vijf oorvijgen, goed voor een halfuur allesverterend vertier. In opener ‘Rise from Ruins’ trekken de heren een wall of sound op waartegen de luisteraar willoos te pletter knalt. Van grote hoogte laten ze vervolgens een monolitische riff naar beneden donderen – recht op uw harses – in ‘In Spirit in Spite’. En ‘The Half Rising Man’ houdt het midden tussen een wavey clubclassic uit de jaren 80 en een grafrede, en klinkt gelukkig pakken beter dan hoe wij hem beschrijven. Een geheide kandidaat voor zwaarste lijsten wereldwijd. (kv)

Selah Sue: ‘Persona’ ★★★★½

De platenfirma zal gelachen hebben toen Selah Sue kwam vertellen dat ze na zeven jaar stilte en vers moederschap eindelijk klaar was voor nieuw werk, en dat het een conceptplaat zou worden: elke song zou worden geschreven door één van haar vele persoonlijkheden – ‘Is dat mens helemaal gek geworden?’ Ik vermoed dat ze een tweede keer gelachen hebben, dit keer van uitbundige vreugde, toen het resultaat in de bus viel. ‘Persona’: wat een plaat!

Zeven jaar dus sinds ‘Reason’, de door covid ingegeven ‘Bedroom EP’ uit 2020 buiten beschouwing gelaten. In die periode werd Selah Sue niet alleen twee keer moeder, ze ontdekte ook de voice dialogue-therapie, die haar voor het eerst sinds haar 18de toeliet om vrij van antidepressiva door het leven te gaan, te luisteren naar de stemmen in haar hoofd en ze – als een volleerde CEO – om beurten en te gepasten tijde aan het woord te laten. In songs. Maar laat dat dus de pret van geen kanten bederven.

De plaat opent met ‘Kingdom’, waarin ze haar van zelfvertrouwen blakende ik laat rappen over een raggaritme (zonder muffin dit keer) en je meteen weet: hier gaat geen gezeur van komen. ‘Hurray’ is de Lauryn Hill-song waar we nu al jaren op wachten, de single ‘Pills’ kenden we al: een verdomd swingende song voor de apathische persoonlijkheid die hem geschreven heeft. Ik moest – heel even – aan Kelis denken, maar vrijwel meteen daarna weer aan Selah Sue.

‘Try to Make Friends’ noemt ze zelf een sleutelsong, omdat hij rechtstreeks gaat over de therapie die haar deze plaat hielp schrijven. Ik zou het dé sleutelsong durven te noemen, of toch mijn favoriet. Die heerlijke bas waarmee het begint, dat aanloopje naar het refrein, dat refrein zélf! Grote internationale klasse. Net zoals ongeveer tachtig procent van de songs op ‘Persona’. De rest is gewoon klasse. (jub)