cd★★★☆☆
‘I’m So Free: The 1971 RCA Demos’: hoe minder en hoe koeler Lou Reed zingt, hoe groter de impact van zijn stem
De erven van Lou Reed – lees: zijn zus Merrill en zijn weduwe Laurie Anderson – hebben het opportuun geacht om een handvol oude demo’s van hun postume mecenas uit te brengen, daterend van zijn eerste opnamesessie als soloartiest. Een 13 tracks tellende vinylversie van ‘I’m So Free: The 1971 RCA Demos’ verscheen in april op Record Store Day, een 17 tracks lange versie kunt u sinds kort beluisteren op streamingdiensten allerhande. Ik kende Lou genoeg om zeker te weten dat hij dat nooit gewild zou hebben. Hij was een controlefreak die gruwde van half werk en nog meer van het idee dat buitenstaanders een inzicht kregen in zijn zoektocht, zijn aanzetjes tot, zijn probeersels en overschotjes.
Wil dat zeggen dat deze collectie waardeloos is? Allerminst. Wat een belevenis is het om, zeker via de koptelefoon, naar deze intieme opnamen te luisteren: het is alsof ‘de Shakespeare van de rock’ (zijn woorden, en niet onterecht) naast je staat. De demo’s zijn ook een masterclass in arrangeren en productie. Ze illustreren hoe, in de juiste handen, een muzikale kiezelsteen een fonkelende diamant kan worden. De prille versie van ‘Perfect Day’, op akoestische gitaar, is bijvoorbeeld niet meer dan een behoorlijk folkdeuntje, nog niet de magistrale, veel subtielere, simpele en toch gelaagde versie die we kennen van ‘Transformer’ uit 1972. ‘She’s My Best Friend’ zou jaren later vrijwel onherkenbaar opduiken op ‘Coney Island Baby’. En ‘Kill Your Sons’ bewijst de kracht van understatement: hoe minder en hoe koeler Lou zingt, hoe groter de impact van zijn stem.
