cd★★★★☆
‘Idiot Paradise’ van DIRK.: straf van strot tot bilnaad
‘Wanneer spelen ze Dirk nog eens op Willy?’ Ooit een rare zin, in 2023 de normaalste zaak van de wereld.
Aan de kop van DIRK. staat een Jelle. Denturck: op plaat een denker, op de planken een rocker en in alles daartussen een clown. Zijn hoogste ambitie: de groeipijnen en rariteiten van het alledaagse leven zó goed vatten in zijn songs dat hij nooit meer opnieuw als comedian moet werken.
De band won Humo’s Rock Rally-brons in het jaar van Whispering Sons, scoorde diverse corona- en andere radiohits, en torst een arduinen livereputatie op de schouders. Pas nu, met ‘Idiot Paradise’, kroont DIRK. zich definitief tot grootste kleine indierockband van Vlaanderen.
‘Idiot Paradise’ is hun derde plaat en opgenomen met een naar verluidt verzeventiendubbeld opnamebudget. Het is dus ook die met het beste geluid en de hoogste verwachtingen: goed!
Er staan negen songs op, deze drie dragen mijn voorkeur domweg het verst weg:
1) ‘Are You Awake’ is een Fountains of Wayne voor meerwaardezoekers – vooral dankzij het niet te weerstane ‘nanananananana’-refrein en de riffs die tegelijk schots, scheef én zeer aanstekelijk klinken – maar klinkt veel beter dan die omschrijving doet vermoeden: donkerder, raarder, harder, áffer.
2) Het straffe ‘I Can’t Sleep’ is daarna zowel lijzig als nijdig. Uit DIRK.’s eigen perstekst: ‘Dit klinkt als een pas opgedoken lost track van Pavements ‘Wowee Zowee’.’ Daar valt iets voor te zeggen, al wordt ‘I Can’t Sleep’ vooral indrukwekkend als de laatste minuut al is ingegaan.
3) De titeltrack heeft hier de beste openingszin. In ‘Wake up everyday, conjure up a smile, get back on track / Old enough to fake, drunk enough to drive, to Idiot Paradise’ lonkt Denturck op poëtische wijze naar betere tijden. Later lijkt de gitarist zich slechts kwaadschiks en met tegenzin aan de grenzen van de song te storen.
‘Help I’m Going Sane’, dat eindigt met een kakofonie van ijselijke kreten, is een goede vierde. Maar DIRK. gunt geen rust: ‘Idiot Paradise’ is van strot tot bilnaad gevuld met goede, sterke gitaarsongs die ontworpen lijken om de druilerigheid te verjagen. En waarbij je eigenlijk nooit meer denkt: dit heb ik al eerder gehoord.
Tip voor de perstekstenschrijver van DIRK.: doe het volgende keer dus zonder voortdurend naar andere bands te verwijzen. ‘DIRK. klinkt hier zo nostalgisch en warm als Weezer, en zo edgy als Pixies en Fugazi, met de intelligente en internationale sound van ‘13’ van Blur.’ Moet allemaal kunnen, maar DIRK. is vooral ook een band die intussen al lang genoeg als zichzelf klinkt. Knap plaatje.
Het AB-concert van DIRK. op 31 maart is al uitverkocht. Maar in het Parijse Olympic Café (8/3) en de Eindhovense Altstadt (23/3) is naar verluidt nog net plaats voor drie man en uw paardenkop.
