cd★★★☆☆
‘...If I Die, I Die’ (40th Anniversary Edition) van Virgin Prunes is een voetnoot in de popmuziek, maar wel een unieke
Weinig groepen kenden zo’n onopvallend veelzeggende start als Virgin Prunes. Ene Bono was vijf minuten lang zanger. Ene Dik Evans was gitarist (zijn broer speelde gitaar onder de naam The Edge). Maar ze verbleekten allebei naast de suprême performance act die Gavin Friday was. Virgin Prunes op een Belgisch festival – Seaside in De Panne in 1983 – dat vergeet je nooit. Maar Gavin was onrustig en wilde solo gaan, en ook Bono vond algauw een ander bandje. Zo hield de avontuurlijkste Ierse popgroep aller tijden op te bestaan.
Op de ‘40th Anniversary Edition’ van hun legendarische debuut ‘...If I Die, I Die’ uit 1982 worden de 9 oorspronkelijke grillige tracks uitgebreid met 13 bonustracks. De irritante en toch beklijvende whine van Friday heeft niets aan intrige ingeboet, en nu pas hoor je hoe goed latere postindustriële en post-whatever acts naar hen geluisterd hebben. Hun muziek is opgetrokken uit gelijke delen Iggy Pop, avant-garde, Berlijnse Bowie en Keulse Can. Ze klinkt gedateerd, zoals te veel platen uit die tijd, vanwege de kitscherig aandoende vroege drumcomputers en té simpele synthesizers. En nu besef je waarom U2 het wel maakte en de Prunes niet: Bono en co. hadden betere songs, meer zelfdiscipline, een grotere commerciële ambitie, en ze waren minder eigenwijs en zelfdestructief. Maar ook al waren de Prunes een voetnoot in de popmuziek, uniek blijven ze. (ss)
***
Weinig muziekgroepen kenden zo’n onopvallend veelzeggende start als Virgin Prunes. Ene Bono was vijf minuten lang zanger. Ene Dik Evans was gitarist (zijn broer speelde gitaar onder de naam The Edge). Maar ze verbleekten allebei naast de charismatische, compromisloze, suprême performance act die Gavin Friday was. Virgin Prunes op een Belgisch festival (Seaside in De Panne, als ik nog niet helemaal seniel ben), dat vergeet je nooit. Maar Gavin was onrustig en zijn ego wilde solo, en ook Bono vond algauw een ander bandje. Zo hield de avontuurlijkste popgroep aller tijden op te bestaan.
Op de ‘40th Anniversary Edition’ van hun legendarische debuut ‘...If I Die, I Die’ uit 1982 worden de 9 oorspronkelijke grillige tracks uitgebreid met 13 bonustracks. De irritante, nasale en toch beklijvende whine van Friday heeft niets aan intrige ingeboet, en nu pas hoor je hoe goed latere postindustriële en post-whatever acts naar hen geluisterd hebben. Hun muziek is opgetrokken uit gelijke delen Iggy Pop, avant-garde, Berlijnse Bowie en Keulse Can. Ze klinkt gedateerd, zoals te veel platen uit die tijd, vanwege de nu niet alleen teutoons maar ook amateuristisch en kitscherig aandoende vroege drumcomputers en té simpele synthesizers. En nu besef je waarom U2 het wel maakte en de Prunes niet: Bono en co. hadden betere songs, meer zelfdiscipline, een grotere commerciële ambitie, en ze waren minder koppig, eigenwijs en zelfdestructief. Maar ook al waren de Prunes een voetnoot in de popmuziek, uniek blijven ze wel.
(ss)
