cd★★★½☆
‘II’ van Dead Cross levert niet altijd even sterke songs op, maar hoogstaande waanzin is het sowieso
Bij het begin van de lockdown amuseerde zanger Mike Patton zich rot, tot zijn stemming omsloeg en zijn gezuip écht problematisch werd. Hij kreeg ook last van agorafobie en durfde z’n kot een tijd niet te verlaten. Tot overmaat van ramp bleek gitarist Michael Crain kanker te hebben. Maar de workaholic in Patton haalde algauw de bovenhand, en terwijl Crain herstelde van zijn chemobehandeling begon Dead Cross – met verder ook drummer Dave Lombardo van Slayer – aan zijn tweede langspeler, die door al die lotgevallen nog nijdiger en verbetener klinkt dan het vijf jaar oude titelloze debuut. Voor velen is Dead Cross onomwonden metal, volgens Patton zelf is het gewoon hardcorepunk. De waarheid ligt ergens in het midden, overgoten met een royale portie typische Patton-gekte. Dat betekent: gekke stemmetjes en ritmes, en bokkensprongen tussen thrashmetal, surfgitaar en shred-klanken die je wit doen wegtrekken. Dat levert niet altijd even sterke songs op – veel andere nevenprojecten van Patton klinken íéts fijnzinniger – maar hoogstaande waanzin is ‘II’ sowieso.
