cd★★½☆☆
‘:II.’ van John Frusciante: waar zijn we in godsnaam naar aan het luisteren?
Dat John Frusciante een soloplaat heeft gemaakt waarop hij geen noot gitaar speelt, mag voor de gemiddelde snaaraficionado een teleurstelling heten. Zijn fans zal het niet verbazen: Frusciante leefde zich al eerder nadrukkelijk uit in elektronica. Nieuw is dat hij dit keer een van voren tot achteren uit nagenoeg ondoorwaadbare ambient opgetrokken werkstuk heeft gemaakt.
Ik kan u daarover een aantal dingen zeggen. Dat ‘:II.’ met tien tracks twee cd’s beslaat en ruim een uur en vijfenveertig minuten van je tijd vraagt, bijvoorbeeld. Dat je je in die tijd geregeld afvraagt waar je in godsnaam naar aan het luisteren bent. Dat je soms gewoon vergéét dat je een plaat hebt opstaan – zo stil kan het worden. En dan ineens denkt: hè, waar komt dat geluid vandaan? Juist! Ik had een plaat opstaan.
‘:II.’ is een hele trip waarop ik interessante dingen heb gehoord, maar waar ik wellicht net niet genoeg zin in had. Ik heb er één keer naar geluisterd, en ik weet niet of het nog eens zal gebeuren.
Er is van ‘:II.’ ook een vinylversie beschikbaar die ‘.I:’ heet. Die bevat minder songs maar ook één track die niet op de digitale versie staat. Ik heb voorlopig niets gelezen over mensen die ervoor naar de winkel hollen.
